Για τα φοιτητικά κινήματα

15.3.08

Τα φοιτητικά κινήματα που με μαζικότητα και παλμό εκδηλώθηκαν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας αποτέλεσαν τη σαφέστατη διατύπωση της απροθυμίας της νεολαίας να δεχθεί αδιαμαρτύρητα τις αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στον τομέα της Παιδείας και της δημόσιας εκπαίδευσης. Με πρωτοφανή δυναμισμό οι νέοι γέμισαν τους δρόμους διαδηλώνοντας υπέρ των αναφαίρετων και συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων τους και θύμισαν σε όλους ότι η νεολαία είναι μια δύναμη που κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει.

Παρ΄όλα αυτά , τα φοιτητικά κινήματα συχνά υπέφεραν όχι μόνο από την αυθαιρεσία της αστυνομικής εξουσίας και την αδιαφορία των Μ.Μ.Ε αλλά από τον εμφύλιο σπαραγμό που ταλαιπωρεί εδώ και χρόνια την Αριστερά στην Ελλάδα. Μιλάμε για μια Αριστερά τεμαχισμένη σε μικρομεσαίες παρατάξεις οι οποίες αντιμετωπίζουν πρόβλημα βιωσιμότητας όχι μόνο λόγω οικονομικών δυσκολιών αλλά κυρίως εξαιτίας της έλλειψης ιδεολογικής ταυτότητας και πολιτικού προσανατολισμού. Αναφερόμαστε σε μια Αριστερά η οποία έχει μάθει περισσότερο να διαμαρτύρεται και λιγότερο να προτείνει και όταν προτείνει προκαλεί γέλιο με τις ουτοπικές τις τοποθετήσεις.

Το πρόβλημα είναι ότι ο εμφύλιος των αριστερών παρατάξεων έχει μεταφερθεί και στο χώρο του φοιτητικού συνδικαλισμού. Κατά συνέπεια , τα αξιόλογα ποσοστά που επιτυγχάνει η Αριστερά αθροιστικά στις φοιτητικές εκλογές να μοιράζονται σε τρεις ή τέσσερις εκ των πραγμάτων αδύναμες παρατάξεις. Αν εξαιρέσουμε την ΠΚΣ η οποία ακολουθεί τη σκληρή γραμμή και τη στενοκέφαλη νοοτροπία του ΚΚΕ , οι υπόλοιπες παρατάξεις δείχνουν να μην έχουν καμία ουσιώδη διαφορά που να δικαιολογεί τη διάσπαση.

Είναι πραγματικά λυπηρό να ακούς ιστορικές μορφές της Αριστεράς ( Κοροβέσης , Κύρκος κ.α ) να καλούν τα μέλη των αριστερών παρατάξεων σε συσπείρωση και αυτά να κωφεύουν . Εξακολουθούν να μιλούν με ξύλινη γλώσσα η οποία τους αποξενώνει από την κοινωνία και τα πραγματικά προβλήματα του μέσου Έλληνα . Αριστερός δεν γίνεται κάποιος με το να αφήνει μακριά μαλλιά και να ακούει rock μουσική . Βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος . Οι επαναστάσεις δεν προαναγγέλονται και δεν ανακοινώνονται σε παραταξιακά φυλλάδια . Οι επαναστάσεις είναι μαζικά και λαϊκά κινήματα που καθημερινά αλλάζουν μορφή κι αιτήματα με απώτερο στόχο να ανταποκριθούν καλύτερα στις ανάγκες των ατόμων που τα διεξάγουν . Κανένα απολύτως κόμμα δεν έχει το δικαίωμα να παρουσιάζει τις κινητοποιήσεις μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας ως αποτέλεσμα της δικής του πολιτικής δράσης .

Με όλα αυτά , ξεχνάμε ποιος είναι ο πραγματικός στόχος ο οποίος δεν είναι άλλος από την ανατροπή της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας . Μιας κυβέρνησης η οποία το μόνο που έχει αποδείξει είναι ότι εκμεταλλεύεται με την αμέριστη συμπαράσταση των Μ.Μ.Ε οποιοδήποτε πρόβλημα ταλανίζει τα κόμματα της αντιπολίτευσης και το χρησιμοποιεί προς όφελος της . Παραμένει στην εξουσία γιατί ο κόσμος δεν πείστηκε ότι υπάρχει στην πραγματικότητα άλλη ολοκληρωμένη πρόταση διακυβέρνησης . Τα αυξημένα ποσοστά των αριστερών παρατάξεων στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου αποτελούν μια ξεκάθαρη εντολή ανασυγκρότησης της Αριστεράς η οποία οφείλει να αναλάβει ενεργό δράση όχι μόνο με τη μορφή διαδηλώσεων άλλα και με την κατάθεση ρεαλιστικών προτάσεων. Αυτός είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος δυναμικής επιστροφής στο πολιτικό προσκήνιο σε ρόλο πρωταγωνιστικό