-Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιο...
Είναι η τρίτη συνεχόμενη εβδομάδα που ξεκινά και βρίσκει την πολεμική μηχανή του Ισραήλ να σφάζει παιδιά και αμάχους στη Λωρίδα της Γάζας...
Θα έχετε ακούσει πολλές φορές τις τελευταίες μέρες για την PLO ή αλλιώς "Οργάνωση για την Απελευθέρωση των Παλαιστινίων"....
Πριν από ακριβώς 33 χρόνια η PLO έγινε αποδεκτή από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με 11 ψήφους υπέρ και 1 κατά...
Δείτε λοιπόν τι ακριβώς είναι η PLO :
Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης αποτελεί την μεταπολεμική απελευθερωτική οργάνωση που έχει αποσπάσει την περισσότερη προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης. Αποτελεί μία οργάνωση που κατόρθωσε να γίνει αποτελεσματική παρά τις αντίξοες συνθήκες που έδρασε για σχεδόν τρεις δεκαετίες. Ιδρύθηκε το 1964 από τον πρόεδρο της Αιγύπτου Νάσσερ και τα πρώτα χρόνια, υπό την προεδρία του Αχμέντ Σουκάϊρι, υπήρξε όργανο της Αιγύπτου προκειμένου να προωθήσει την παναραβική της πολιτική. Ο Σουκάϊρι που είχε υπηρετήσει ως διπλωμάτης διαφόρων αραβικών χωρών, ήταν ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο της γενιάς του 1948 – της γνωστής ως «γενιάς της καταστροφής»- ο οποίος έμεινε γνωστός για τους πύρινους αντιεβραϊκούς του λόγους. Στα πρώτα του βήματα μετά το 1948, το παλαιστινιακό εθνικό κίνημα είχε δύο εκφάνσεις, την εξαρτημένη από την Αίγυπτο οργάνωση της ΟΑΠ και τις άλλες μικρές παλαιστινιακές οργανώσεις των φενταγίν (ανταρτών).
Αρχικά οι περισσότερες παλαιστινιακές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένης και της Φάταχ, δεν ήθελαν να έχουν σχέση με την ΟΑΠ προκειμένου να αποφύγουν την εξάρτηση από τον Νάσσερ. Λίγα χρόνια όμως μετά την ίδρυση της, είχαν αντιληφθεί ότι αυτή καθαυτή η ύπαρξη της οργάνωσης αποτελούσε την πρώτη επίσημη αναγνώριση των Παλαιστινίων ως ξεχωριστού αραβικού λαού, ενώ υποδήλωνε ταυτόχρονα την υποχρέωσή της Αιγύπτου και των άλλων αραβικών κρατών να συνδράμουν στον αγώνα των Παλαιστινίων. Η ΟΑΠ άρχισε να εγκαινιάζει νέα πολιτική από τον Φεβρουάριο του 1969 όταν την προεδρία της οργάνωσης ανέλαβε ο Γιάσερ Αραφάτ. Σταδιακά, μετέτρεψε την ΟΑΠ σε οργάνωση ομπρέλα που περιέλαβε πολλές άλλες παλαιστινιακές οργανώσεις, με πιο σημαντική την Φατάχ που έκτοτε απετέλεσε τον κυρίως κορμό.
Με την άνοδο του Αραφάτ στην αρχηγία της ΟΑΠ, η οργάνωση υιοθέτησε ένα μετριοπαθές προφίλ και ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 απέφυγε την τακτική των τρομοκρατικών ενεργειών καθώς και την ανάμειξη στα εσωτερικά των αραβικών χωρών. Εξαίρεση στη δεύτερη περίπτωση αποτελούν ο Μαύρος Σεπτέμβρης το 1970 στην Ιορδανία και ο Μαύρος Ιούνιος το 1975 στο Λίβανο όταν αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τα ιορδανικά και συριακά στρατεύματα αντίστοιχα, για να μην χάσει, μεταξύ άλλων, την αξιοπιστία της στον παλαιστινιακό λαό. Εκτός από το Ισραήλ, η ΟΑΠ είχε να αντιμετωπίσει και τα αραβικά κράτη, ιδιαίτερα αυτά της γραμμής μετώπου με το Ισραήλ, που οι Παλαιστίνιοι τα έχουν κατεξοχήν ανάγκη. Τόσο η Αίγυπτος με τον Νάσσερ, όσο η Συρία με τον Άσσαντ και η Ιορδανία με τον βασιλιά Χουσείν προσπάθησαν να ελέγξουν το παλαιστινιακό κίνημα. Η πολιτική αυτή ικανοποιούσε, κατά το παρελθόν, τις φιλοδοξίες των αραβικών κρατών που ήθελαν να αυξήσουν την επιρροή τους στη Μέση Ανατολή χρησιμοποιώντας το Παλαιστινιακό κίνημα. Παράλληλα, η πολιτική αυτή πηγάζει και από τους φόβους των διαφόρων αραβικών ηγεσιών ότι η ΟΑΠ θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την ισχύ της προκειμένου να τις υποσκάψει και να τους επιβάλει την δική της πολιτική στο Παλαιστινιακό.
Η ΟΑΠ παρέμεινε συνεπής στους στόχους της για πάνω από τρεις δεκαετίες. Η ρεαλιστική απαίτηση για ανακήρυξη Παλαιστινιακού κράτους στη Δυτική όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας σε συνδυασμό με την αποκήρυξη της τρομοκρατίας και την υιοθέτηση της πολιτικής λύσης στο πρόβλημα έδωσαν σταδιακά διεθνές κύρος στην οργάνωση και το μοναδικό δικαίωμα να εκπροσωπεί τον Παλαιστινιακό λαό στην ειρηνευτική διαδικασία. Μπορεί μέχρι στιγμής ο στόχος της ανακήρυξης Παλαιστινιακού κράτους να μην έχει επιτευχθεί, ο καθοριστικός, όμως, ρόλος της ΟΑΠ στο σύγχρονο παλαιστινιακό εθνικό κίνημα παραμένει αναμφισβήτητος.
