Toυ Χρήστου ΛουτράδηΈχει ενδιαφέρον ο διάλογος που έχει ξεκινήσει , και στην Παραπολιτική, για να αναλύσει το πιο
αντιδημοκρατικό μέσο διεκδίκησης , τα μπλόκα. Ενδιαφέρουσες απόψεις γράφτηκαν και σε αυτόν τον ιστότοπο κανείς όμως ή σχεδόν κανείς δεν φαίνεται να ασχολείται με το κυρίαρχο πρόβλημα της κοινωνίας . Την δικτατορία των συντεχνιών. Κάθε κοινωνική ομάδα που θεωρεί ότι απειλούνται κεκτημένα αιώνων στρέφεται όχι εναντίον του κράτους ή της Κυβέρνησης αλλά εναντίον άλλων κοινωνικών ομάδων.
Μικροαστικές ομαδούλες , εθισμένες να επιβιώνουν σε ένα αρτιο-σκληρωτικό σύστημα , απολαμβάνουν κόπους και υπεραξίες που έχουν παραχθεί συλλογικά απο την κοινωνία.
Τους βλέπεις στα μπλόκα. Χορτασμένοι από την τεμπελιά και τις επιδοτήσεις αγωνίζονται στο πως θα συνεχίσουν να ζουν πνιγμένοι στην οκνηρία , στα σκυλάδικα και στις αλλοδαπές κορασίδες. Παρένθεση. Μιλάω για τους συνδικαλιστές αγρότες και όχι για τους λίγους αλλά πρωτοποριακούς αγρότες .
Δεν ανησυχούν. Όταν τα ξοδέψουν όλα , η εθνική οδός δεν απέχει και πολύ.
Κι εκεί έγκειται το πρόβλημα της κοινωνίας μας. Περάσαμε πολλά χρόνια κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης εθισμένοι στις συλλογικές μας ονειρώξεις και όταν κάποιος τολμούσε να μας ξυπνήσει κλείναμε είτε τους δρόμους είτε καίγαμε το αυτοκίνητο του γείτονα.
Έτσι μας έμαθαν. Έτσι συνηθίσαμε Ποτέ κανείς δεν μας τιμώρησε. Ποτέ κανείς δεν μας δημιούργησε την έννοια της συλλογικότητας.Νεο-βάρβαροι διεκδικητές του επόμενου δανείου. Νταβατζήδες με τα δανεικά των παιδιών σας. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι το υπάρχουν αγρότες που αντιμετωπίζουν σκληρό πρόβλημα επιβίωσης , δεν νομίζω πως αυτοί οι αγρότες όμως στους δρόμους και αυτό με εξοργίζει.
Κοινοποιήστε το στο Facebook
