Κάνε ένα θέμα για το Πάσχα ρε φίλε. Γιατί είσαι τόσο άθεος ρε γαμότο.Το σχόλιο είναι αληθινό κι έγινε σε μια από τις σημερινές αναρτήσεις της Παραπολιτικής από κάποιο φίλο αναγνώστη που ίσως να έχει και δίκιο, ίσως και όχι.
Το σχόλιο αυτό με έπεισε τελικά να γράψω κάτι για το Πάσχα, τη σημαντικότερη εορτή του Χριστιανισμού. Στην πραγματικότητα, αυτό που θέλω να γράψω είναι ένα...μεγαλοπρεπές τίποτα.
Από μικρό παιδί μεγάλωσα κοντά στην Εκκλησία, έχω διατελέσει μάλιστα και παπαδοπαίδι με πολύ μεγάλη επιτυχία. Μεγαλώνοντας, δεν θέλησα να αλλάξω κάτι από όλα αυτά που στην ουσία οι γονείς μου επέλεξαν για μένα.
Εξάλλου, μου έμαθαν από μικρή ηλικία να διαχωρίζω την πίστη από την κλήρο και από τους...επίγειους εκπροσώπους του Θεού. Σχεδόν όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα πήγα στην Εκκλησία. Το ίδιο θα κάνω και σήμερα. Αύριο, θα ξυπνήσω πρωί-πρωί γιατί στην ενορία που μεγάλωσα γιορτάζεται δεόντως η πρώτη Ανάσταση. Γιατί όμως θα πρέπει να γράψω κάτι σχετικό με όλα αυτά;
Η πίστη είναι...
...προσωπική μου υπόθεση. Δεν είναι αντικείμενο προς διαπραγμάτευση ή προς σχολιασμό. Δεν με νοιάζει τι πιστεύουν οι άλλοι για την Ορθοδοξία. Η πίστη είναι κάτι που ο καθένας το αντιλαμβάνεται εντελώς διαφορετικά. Στη Δαμασκό, προσκύνησα την εικόνα της Παναγίας της Σειντνάγια μαζί με μουσουλμάνους που αναγνώριζαν τα θαύματα της. Εκεί κατάλαβα τη μαιότητα όλων αυτών των συζητήσεων...
Όποιος θέλει, πιστεύει κι όποιος δεν πιστεύει, δεν διαφέρει σε τίποτα από τους υπόλοιπους. Αυτά είχα να γράψω για το Πάσχα. Δηλαδή, τίποτα...
Κοινοποιήστε το στο Facebook
