Μπρατσάκια

Από τον Apos

Τελικά άδικα ανησυχούσες μήπως δεν δώσουμε εικόνα ομοψυχίας στον πλανήτη με την ψηφοφορία για τα νέα μέτρα και σταθμά: όλοι απλά ανέφεραν το μαγικό αριθμό 172 και μετά συνέχισαν να αμφιβάλλουν και να μας διαβεβαιώνουν ότι όλα πάνε πρίμα.
Ακου και το καλύτερο: στην πατρίδα μου το greek crisis αποκαλείται efecto Zorba. Καλό;

Κανείς δεν αναφέρθηκε στη Νέα -χωρίς τσίπα και χωρίς Ντόρα- Αριστερά (δηλαδή τη ΝΔ). Χεσμένο τον έχουν και τον Αντωνάκη και την παρέα του. Αυτές τις μουτσούνες που έσκουζαν στη Βουλή, όταν έθιξαν τα έργα και τις ημέρες τους. Το αφεντικό τους βέβαια -εκείνος ο καταλληλότερος- άφαντος.

Ειλικρινά αναρωτιέμαι με αυτό τον άνθρωπο: what was he thinking όταν πριν από 13 χρόνια είδε στον ύπνο του τη Φρειδερίκη να του ζητά να αναλάβει τη...

...ΝΔ, ώστε να έρθει και πάλι ένας Εθνάρχης στην εξουσία; Χάθηκε ο κόσμος να ανοίξει έναν ονειροκρίτη; Το λέει καθαρά: «αν δείτε στον ύπνο σας τη Φρειδερίκη, μεγάλη τύχη σας περιμένει. Αρκεί να συνεχίσετε να ζείτε χωρίς να κάνετε τίποτα, απέχοντας από προτάσεις για αξιώματα. Αν δεχθείτε, καλά να πάθουν. Και προσοχή στα γεγονότα του 2004. Η χώρα σας θα κερδίσει το Euro και ο πλανήτης θα νομίζει ότι Πρώτη Κυρία είναι η γυναίκα του Γκαγκάτση. Έξω οι Τσάτσοι από την Τούμπα.»

Σοβαρά τώρα, ξέρεις τι με τρομάζει περισσότερο; Ότι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις στην καλύτερη περίπτωση ελπίζουν. Γιατί υπάρχει και η χειρότερη περίπτωση: να παίρνουν απλά θέσεις για την επόμενη μέρα. Είναι τόσο βέβαιοι για τη μοναδική τους αλήθεια, που φωνάζουν τα «μεγάλα ναι» και τα «εύκολα όχι». Με ρωτάς εμένα αν έχω χρόνο;
Και σε τι να ελπίζω; Στο Κοινοβούλιο συζητάνε για τις ακριβές κουρτίνες που ένας στερημένος υπουργός έβαλε στο γραφείο του. Τι φοβερό πράγμα που είναι το απωθημένο, ε; Να μεγαλώσεις δίπλα στη γούρνα με το νερό για τα γουρούνια και να ονειρεύεσαι την ημέρα που θα βλέπεις πιάτο το Λεκανοπέδιο ανοίγοντας ακριβές κουρτίνες, που πλήρωσαν οι ηλίθιοι φορολογούμενοι. Δεν λέω ότι είναι κακό να μεγαλώσεις με τη γούρνα. Κακό είναι να προσποιείσαι ότι ποτέ δεν υπήρξε η γούρνα.

Και έξω από το Κοινοβούλιο μια κοινωνία δέχεται με απάθεια να μην μιλά κανείς για τον αγώνα της, αλλά να βλέπουν όλοι live τα κωλόπαιδα που σπάνε πεζοδρόμια για να πετάξουν πέτρες.

Πικράθηκα σήμερα. Πήγα στη Σταδίου να αφήσω μια ανθοδέσμη και ήταν πολύ λίγα τα λουλούδια έξω από την τράπεζα. Κάποτε όταν σκοτώθηκε η Νταϊάνα, οι Βρετανοί γέμισαν με ανθοδέσμες γήπεδα ολόκληρα. Αναγκάζοντας τον Εργατικό πρωθυπουργό να πάρει τηλέφωνο την Ελισάβετ και να της πει «μανίτσα μου, αν δεν θέλεις να σε φάνε ζωντανή, move your royal butt ΝΟW». Και μιλάμε για μια πρώην πριγκίπισσα. Ούτε συντάξεις έδινε, ούτε δουλειά σού έβρισκε. Εδώ θα έπρεπε να γεμίσει η Σταδίου με λουλούδια να φανεί και η άλλη πλευρά μιας κοινωνίας. Έστω, κατόπιν εορτής. Αφού σε αυτό είμαστε καλοί: στο κατόπιν εορτής.
Αν δηλαδή υπάρχει η άλλη πλευρά της κοινωνίας και δεν κοιμάται ήσυχη επειδή έκανε join σε ένα group στο Facebook.

Και μην ακούσω το επιχείρημα ότι «καλά κάνουν και πετάνε πέτρες γιατί και οι άλλοι μέσα μιλάνε για κουρτίνες». Αυτά τα λένε συνήθως άνθρωποι-κατσαρίδες. Αυτοί που θα επιβιώσουν και στην επόμενη Μεταπολίτευση και θα πιάσουν πάλι τα πόστα. Και ξέρεις ποια θα είναι η πρώτη τους δουλειά; Να αλλάξουν τις κουρτίνες με τα λεφτά σου. Λίγο να βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει καταλαβαίνεις το αυτονόητο: ούτε μέσα πρέπει να μιλάνε για κουρτίνες, ούτε έξω πρέπει να κοιτάς με απάθεια τα κωλόπαιδα. Αν αυτό είναι Δημοκρατία, τότε θα πνίξω τον πόνο μου σε τσάι με καχετίνες.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον γεννιούνται οι χαμογελαστοί σύγχρονοι δικτάτορες: με λεύκανση στο δόντι, μούρη σιδερωμένη, μαλλί κομοδινί και ατσαλάκωτο κουστούμι. Θα σου πουν λίγα και θα στα πουν απλά. Θα ακούσεις αυτονόητες αλήθειες και θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό σαν να άκουσες τις μεγαλύτερες σοφίες.

Και μετά θα τείνουν το χέρι για να σου χαρίσουν μπρατσάκια. Τα θυμάσαι τα μπρατσάκια; Εκείνα τα χαριτωμένα πορτοκαλί φουσκωτά από πλαστικό που βάζαμε στα χέρια μας; Στο λέει καθαρά ο ατσαλάκωτος: τι προτιμάς; Να ακούς για κουρτίνες και «άλλους εφικτούς κόσμους» και την ίδια ώρα να σε έχουν δέσει με ένα σωσίβιο από μολύβι ή να μου δώσεις την εντολή να τους στείλω όλους αυτούς στο διάολο και να σου χαρίσω ένα ζευγάρι πορτοκαλί μπρατσάκια;

Παγίδα και τα μπρατσάκια μην φανταστείς, γιατί το κολύμπι δεν το γλιτώνεις. Απλά θα έχεις την ψευδαίσθηση ότι ησύχασες από τους άθλιους και είσαι ελεύθερος επειδή απλά επιπλέεις και μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα χέρια. Χα!

Να δεις πώς το έλεγαν οι Manic Street Preachers? If you tolerate this, then your children will be next.
Κοινοποιήστε το στο Facebook