Του Αντώνη Καρπετόπουλου*Οποιος θέλει σήμερα μπορεί να κάνει τεράστια πλάκα στον Νίκο Νιόπλια, π.χ. δημοσιεύοντας τις δηλώσεις του πριν και μετά το ματς με την Μπαρτσελόνα. Δεν θα το κάνω, γιατί δεν μου αρέσει να σβήνω τσιγάρα σε πληγές. Πιστεύω πως ο Νιόπλιας πήρε το μάθημά του: την επόμενη φορά θα είναι πιο προσεχτικός στις δηλώσεις του και στις εκτιμήσεις του. Ο Νιόπλιας είμαι βέβαιος ότι από το στραπάτσο του «Καμπ Νόου» θα μάθει πολλά: για τους υπόλοιπους δεν παίρνω όρκο.
Πέρυσι ο Ολυμπιακός έχασε την μπάλα στο «Εμιρεϊτς» από τα πιτσιρίκια του Βενγκέρ. Κάτι χρόνια πριν η ΑΕΚ βασανιζόταν από τη Σεβίλλη στο ΟΑΚΑ. Την Τρίτη ο ΠΑΟ γύρισε στο «Καμπ Νόου» και ξαναδέχτηκε πέντε γκολ, όπως και το 2006 κι ας έχουν από τότε επενδυθεί στην ομάδα του καμιά 100 εκατ. ευρώ. Το κοινό σε αυτές τις εποποιίες είναι ότι παραμονή των ματς φυσούσε άνεμος αισιοδοξίας και την επομένη παράγοντες και δημοσιογράφοι προσπαθούσαν να πείσουν τον κόσμο ότι η διαφορά είναι τεράστια, αυτοί δεν παίζονται κ.λπ. Κάποτε όταν οι ομάδες μας έπαιζαν τέτοια ματς παράγοντες, παίκτες και δημοσιογράφοι ισχυρίζονταν πριν ότι...
...αναζητείται θαύμα κι αν το θαύμα γινόταν, μετά φρόντιζαν να πουλήσουν αισιοδοξία: τώρα γίνεται το αντίθετο, γιατί η τακτική της υπερφίαλης οπαδικής προσέγγισης πουλάει.
Γκαρσία
Δεν με πείραξε ούτε η ήττα του ΠΑΟ ούτε η εμφάνιση: έχω δει και χειρότερα. Αυτό που με πειράζει είναι ότι καιρό τώρα, έχοντας πάρει την κατηφόρα όλοι μαζί, διαλύουμε όσα ψήγματα αθλητικής κουλτούρας δεν είχε καταστρέψει ακόμα ο οπαδισμός. Η Μπαρτσελόνα ήταν η καλύτερη ομάδα του κόσμου και πριν από το ματς, αλλά στη συνέντευξη Τύπου η αγωνία ήταν αν θα την αντιμετωπίσει ο Νιόπλιας με «μαν του μαν» ή ζώνη: αυτό μας μάρανε! Καιρό τώρα μας έχουν πάρει είδηση πρώτοι οι ξένοι ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα. Μας δουλεύουν κι εμείς χαζογελάμε. Ο Σισέ είπε στη «SportDay» ότι ο ΠΑΟ μπορεί να φτάσει στον τελικό του «Γουέμπλεϊ»: ας ελπίσουμε πως δεν θα βρει την Μπαρτσελόνα, γιατί θα χρειαστεί αριθμητήριο. Ακόμα καλύτερος ο γίγαντας Λουίς Γκαρσία! Παραμονή του ματς δήλωσε ότι «ο Παναθηναϊκός είναι συμπαγής και σφιχτή ομάδα με δυνατό σημείο την ταχύτητα και το μεσοεπιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού στο οποίο θα βασιστεί για να πάρει αποτέλεσμα»! Ο Γκαρσία είδε τον ΠΑΟ να γοητεύει μεσοεπιθετικά με την Ξάνθη, ενθουσιάστηκε από την τεράστια παραγωγή ευκαιριών στο «Κλ. Βικελίδης» και θέλησε να προειδοποιήσει τους Καταλανούς για τη ζημιά που θα πάθαιναν.
Τόνους
Δουλεύουμε τον κόσμο, αυτό κάνουμε. Γράψαμε τόνους λέξεων για να τον πείσουμε ότι το πρόβλημα του ΠΑΟ ήταν ο Τεν Κάτε. Αναδείξαμε σε υπερπαίκτες τον Σιμάο (που ο ΠΑΟ του έβαλε ρήτρα 10 εκατ. μην πάθει καμιά ζημιά και τον χάσει με 3) και τον Νίνη (που τον θέλει η Μάντσεστερ). Εχουμε δημιουργήσει ένα μυστήριο περί της χρησιμότητας ή μη του Κατσουράνη: στο τέλος θα γίνονται πανεπιστημιακές διαλέξεις. Καταλήξαμε ότι ο Βύντρα είναι ο ΜVP του ΠΑΟ. Ολα αυτά είναι υπέροχα, αλλά στο τέλος έρχεται η Μπάρτσα και σου βάζει πέντε. Οπως ακριβώς η Τσέλσι και η Αρσεναλ έκαναν πλάκα στον Ολυμπιακό ή η Σεβίλλη και η Εβερτον στην ΑΕΚ. Ολα αυτά δεν είναι παρά τιμωρία της έπαρσής μας: διασυρμοί που ψάχνουμε, σφαλιάρες που τρώμε όταν πηγαίνουμε γυρεύοντας.
Απαίτηση
Δεν υπάρχει άνθρωπος με απαίτηση να νικήσει ο ΠΑΟ την Μπαρτσελόνα στο «Καμπ Νόου». Με την ίδια λογική θα 'πρεπε όλοι να έχουμε απαιτήσεις να δούμε καλύτερο ποδόσφαιρο όχι με αντίπαλο την Μπάρτσα, αλλά με τον Αρη, την Ξάνθη και την Κέρκυρα! Στην Ελλάδα πετύχαμε κάτι απίστευτο: να κάνουμε χειρότερες ομάδες ξοδεύοντας περισσότερα χρήματα κι ενώ αυξήθηκε ο επικοινωνιακός θόρυβος που δημιουργεί πίεση. Το ότι π.χ. υπάρχουν πολλά ραδιόφωνα και εφημερίδες αντί να έχει αποτέλεσμα μεγαλύτερη κριτική και απαίτηση, έχει αποτέλεσμα τη θεοποίηση του αποτελέσματος, την καταστροφή της αισθητικής και τη δικαιολογία κάθε διασυρμού με επιχειρήματα της πλάκας. Για παράδειγμα, μια ήττα με πέντε γκολ θεωρείται σήμερα αποτέλεσμα ανεκτό: πριν από δεκαπέντε χρόνια που δεν υπήρχαν ράδια και εφημερίδες ήταν η επιτομή της ξεφτίλας. Δηλαδή κάτι που μια ομάδα, και μάλιστα ελληνική (δηλαδή όχι πολύ προικισμένη), πάλευε να αποφύγει.
Σχέδιο
Τι λείπει; Εμφανώς και από όλους ένα επιχειρηματικό σχέδιο. Aν ήμουν ο Πατέρας, θα έβαζα στην ομάδα ένα μεγάλο πρόστιμο για την εκδρομή στη Βαρκελώνη και θα ζητούσα από τον κόσμο συγγνώμη. Αν ήμουν ο Μαρινάκης, θα ντρεπόμουν να έχω ξοδέψει 20 εκατ. ευρώ και να κάνω φασαρία για τη διαιτησία μετά το ματς με τον Ηρακλή που όλος μαζί κοστίζει όσο ο Πάντελιτς. Αν ήμουν ο Αδαμίδης, πριν μιλήσω για τον Αμπάρκιολη θα σκεφτόμουν λίγο ότι είμαι πρόεδρος της ΑΕΚ κι ότι αντιπαλός της ήταν ο Πανσερραϊκός.
Αβυσσος
Για να λειτουργήσει η ευθυξία χρειάζεται να ξέρεις γιατί κάνεις κάτι. Γιατί βρίσκεσαι στο τιμόνι μιας εταιρείας και τι προσδοκάς: όταν προσπαθείς απλά να λειτουργείς σαν οπαδός, σε ενδιαφέρουν μόνο τα πρωτοσέλιδα και τι θα σου πει ο άλλος. Θα σου πει για την «πεντάρα», θα του πεις για τη Μακάμπι, θα πορευτείτε όλοι ευχαριστημένοι στην άβυσσο της ξεφτίλας...
Το κοινό
Η Μπαρτσελόνα παίζει τόσο θεαματικά γιατί αυτό απαιτεί ο κόσμος της. Πάτε στο μουσείο της και θα καταλάβετε. Στο μουσείο της Ρεάλ έχει «κούπες», δεκάδες εκτυφλωτικές «κούπες». Στο μουσείο της Μπάρτσα έχει αφιερώματα σε μεγάλους ποδοσφαιριστές την ώρα που από τα βίντεο γουόλ βλέπεις αξέχαστους αγώνες. Η ομάδα παίζει το ποδόσφαιρο που ο κόσμος απαιτεί. Πριν από μερικά χρόνια είχαν προπονητή τον Φαν Χάαλ και πολλούς Ολλανδούς και Βραζιλιάνους. Κέρδιασν δύο σερί πρωταθλήματα και του κουνούσαν μαντίλια να φύγει γιατί δεν ικανοποιούνταν από αυτό που έβλεπαν. Ο Λαπόρτα κατέβηκε να κερδίσει τις εκλογές με σύνθημα τη στροφή στα φυτώρια και τους γηγενείς: η αξιοποίηση των πιτσιρικάδων ήταν πολιτική απόφαση (δηλαδή απόφαση της πόλης) που συνοδεύτηκε από απώλειες πρωταθλημάτων. Ο ίδιος ο Πεπ Γκουαρντιόλα είναι θεματοφύλακας των παραδοσιακών αξιών και βρίσκεται σε αυτή τη θέση επειδή γνωρίζει καλύτερα, ως πρώην αρχηγός της Μπάρτσα, τι ακριβώς θέλει το κοινό.
Παντού ο υπέρτατος κριτής είναι τελικά το κοινό –ακόμα και στην Ελλάδα. Γιατί οι ελληνικές ομάδες δεν ενδιαφέρονται πώς θα κερδίσουν αλλά μόνο αν θα κερδίσουν; Γιατί το άρρωστο κοινό που τις ακολουθεί θέλει νίκες και θριάμβους επί των αλλοφύλων. Γιατί οι προπονητές παίζουν όλοι για το 1-0; Γιατί αν χάσουν δύο ματς, το κοινό θα ζητάει το κεφάλι τους. Γιατί οι πρόεδροι ασχολούνται με τη διαιτησία πιο πολύ κι από το ποδόσφαιρο; Γιατί το κοινό καταλαβαίνει πιο πολύ το στήσιμο ενός διαιτητή από το στήσιμο μιας ομάδας.
Αν υπάρχει είδος ελληνικού ποδοσφαίρου, τότε σίγουρα το ποδόσφαιρο της Μπαρτσελόνα βρίσκεται στον αντίποδα. Νομίζω ότι αν υποχρεώναμε 80.000 καταναλωτές θεάματος που γεμίζουν το «Καμπ Νόου» να δουν τρια ντέρμπι στην Ελλάδα, θα χρειάζονταν δραμαμίνες για να μην κάνουν εμετό…
Για να μην μπερδεύονται
tΓιατί άλλαξαν τα ονόματα της Β' και της Γ' Εθνικής; Για ποιο λόγο θα πρέπει να συνηθίσουμε να αποκαλούμε τις δυο κατηγορίες Football League και Football League 2; Την απάντηση σε μια απορία (που ταλαιπωρεί κάθε αργόσχολο που σέβεται τον εαυτό του και δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει) την έδωσε νεαρός δικηγόρος: «Επειδή όλοι οι παράγοντες των συγκεκριμένων κατηγοριών παίζουν πλέον στοίχημα ασιατικό, άλλαξαν τα ονόματα των κατηγοριών για να γράφουν εύκολα οι μπούκηδες. Ασε που οι Ασιάτες μπούκηδες μπορεί να μπερδεύονται και να νομίζουν ότι πρόκειται για αγγλικές κατηγορίες και να δίνουν καλύτερες αποδόσεις…».
* To άρθρο δημοσιεύθηκε σήμερα στη Sportday.
