Toυ Πάσχου Μανδραβέλη
Ο μεγαλύτερος εχθρός της εκλογίκευσης της ελληνικής οικονομίας δεν είναι ούτε ο κ. Σαμαράς ούτε η παλαβή Αριστερά με τα ευφυολογήματά τους ότι ξοδεύοντας περισσότερα θα εξοικονομήσουμε περισσότερα. Είναι το ΠΑΣΟΚ, όπως εκφράζεται από ένα σημαντικό αριθμό υπουργών και από περισσότερους βουλευτές. Οι δεύτεροι κινούνται από ένα μείγμα άγνοιας, αριστερών ψυχώσεων και πικριών που δεν έγιναν υπουργοί.
Οι πρώτοι λειτουργούν με το σύνδρομο του κουτοπόνηρου μαθητή, ο οποίος δεν κατανοεί ότι στόχος της παιδείας είναι να μάθει δυο κολλυβογράμματα και όχι να περνάει τις εξετάσεις αντιγράφοντας. «Δεν είναι δυνατό να συμφωνούμε σε συγκεκριμένα νομοσχέδια και στη συνέχεια να τα βλέπουμε απολύτως αλλαγμένα λόγω κάποιων μεταμεσονύκτιων τροπολογιών», επισημαίνουν παράγοντες της...
...Ευρωπαϊκής Επιτροπής («Το Βήμα», 3.4.2011).
Ετσι, όπως έγραφε η «Καθημερινή» (3.4.2011) «εκ του αποτελέσματος προκύπτει ότι βασικές προβλέψεις του Μνημονίου εξακολουθούν να βρίσκονται “στα χαρτιά”... Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ακόμα και σε περιπτώσεις που νόμοι ψηφίστηκαν, είτε δεν εφαρμόζονται είτε εφαρμόζονται κατά τρόπο “χαλαρό” είτε περιμένουν ακόμα την υπογραφή Προεδρικών Διαταγμάτων για να εφαρμοσθούν είτε προβλέπονται μεγάλες μεταβατικές περίοδοι, που ουσιαστικά τους ακυρώνουν».
Ετσι συγκεντρώνονται πολλά κρούσματα υπουργών που καλύπτουν την ανεπάρκειά τους με ιδεολογικές κόκκινες γραμμές και πράσινα άλογα. Οι πτωχοί τω πνεύματι αδυνατούν να καταλάβουν την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα και φυσικά αδυνατούν να την εξηγήσουν και παρακάτω. Δεν κατανοούν ότι σε περίοδο κρίσης, δουλειά τους είναι να εξοικονομούν χρήματα αντί να ξοδεύουν παραπάνω. Προκειμένου να μην κάνουν τη δουλειά τους ασπάζονται κάθε ανοησία που εκπέμπεται από τα τηλεκαφενεία (π.χ. «τα νούμερα δεν βγαίνουν», «έρχονται νέα μέτρα», «διαρρηγνύεται ο κοινωνικός ιστός» κ.λπ.) και για κάθε πρόβλημα δεν έχουν μια λύση, αλλά προβάλλουν κάποια δικαιολογία.
Φυσικά κι έχουν ελαφρυντικά· λειτουργούν σε ένα πολιτικό, κοινωνικό και γραφειοκρατικό περιβάλλον που επί χρόνια έχει μάθει να ξοδεύει λεφτά αντί να λύνει προβλήματα. Είναι μια νοοτροπία που έχει περάσει σε κάθε κύτταρο της δημόσιας διοίκησης, σε κάθε κοινωνικό στρώμα, σε κάθε οικονομική δομή. Ομως: αν οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν ήταν εύκολες και δεν έβρισκαν μπροστά τους τις ποικίλες αγκυλώσεις, δεν θα χρειαζόμασταν πολιτικούς. Θα τροφοδοτούσαμε τα δεδομένα σε έναν υπολογιστή κι αυτός θα μάς έβγαζε τις λύσεις. Δουλειά, λοιπόν, των υπουργών δεν είναι να σχολιάζουν πόσο κακός είναι ο κόσμος και πόσο μεγάλα είναι τα προβλήματα. Δουλειά τους είναι να λύνουν τα προβλήματα, να ξεπερνούν τις αγκυλώσεις. Κυρίως, να κόβουν δαπάνες ακόμη κι από εκεί που νομίζουν ότι δεν μπορούν. Στο κάτω κάτω της γραφής, πολλοί από αυτούς ήταν πάλι υπουργοί το 2003 και τα έβγαλαν μια χαρά πέρα με δαπάνες του προϋπολογισμού 45 δισ. ευρώ. Τώρα μάς λένε ότι δεν τους φτάνουν τα 65 δισ.; Ε, λοιπόν, αν δεν μπορούν, ας πάνε σπίτι τους για να περικόψουν άλλοι. Κι όταν θα ’χουμε πάλι λεφτά για ξόδεμα, τους ξαναφωνάζουμε...
