Παρατηρώντας τα συµβαίνοντα στο ελληνικό πανεπιστήµιο τα τελευταία χρόνια, εύκολα αναγνωρίζεις τα βασικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας: εµπνευσµένοι µεταπτυχιακοί φοιτητές, ερευνητές και καθηγητές που εργάζονται κάτω από δύσκολες συνθήκες, µε πηγαία αγάπη για το επιστηµονικό τους αντικείµενο, παράγοντας ακαδηµαϊκό έργο εξαιρετικής ποιότητας µε διεθνή αναγνώριση· νέοι φοιτητές που τελειώνουν τις προπτυχιακές ή µεταπτυχιακές σπουδές τους και συνεχίζουν την ακαδηµαϊκή διαδροµή τους µε εξαιρετική επιτυχία σε σηµαντικά ιδρύµατα του εξωτερικού. Ολοι οι παραπάνω είναι οι ουσιαστικοί στυλοβάτες του ακαδηµαϊκού εποικοδοµήµατος.
Αυτά όµως τα ποιοτικά µέλη τηςακαδηµαϊκής κοινότητας δεν έχουν, δυστυχώς, φωνή και παρουσία στα κοινά του πανεπιστηµίου, δεν συµµετέχουν στον δηµόσιο διάλογο και, βέβαια, συνήθως απουσιάζουν από τα όργανα διοίκησής του. Τους απωθεί η εικόνα των καιροσκόπων µε τον στρογγυλεµένο λόγο ώστε να υποστηρίζει...
...αποτελεσµατικά τα µικροσυµφέροντα και τις µικροεξουσίες τους, ή των επιτηδευµένων που βλέπουν το πανεπιστήµιο ως πηγή προσωπικού πλουτισµού και πολιτικής ανέλιξης, λειτουργώντας πολλές φορές στα όρια ή καιπέρα από τον νόµο. Τους απωθούν επίσης η ατιµωρησία και η έλλειψη δικαίου. Βλέπουν µέλη της ακαδηµαϊκής κοινότητας µε κραυγαλέες παραβατικές συµπεριφορές να µην τιµωρούνται ποτέ· οι «δικοί» τους βρίσκουν τον τρόπο να τους προστατεύουν αποτελεσµατικά. Εχει χαθεί επίσης η ατοµική ευθύνη, µε αποτέλεσµα να µη διακρίνονται οι παρανοµούντες. Οταν κάποιος κρίνει τη συµπεριφορά συγκεκριµένων φοιτητών ή καθηγητών κατηγορείται ότι αναφέρεται σε όλο το σώµα των φοιτητών ή των καθηγητών. Ενεργοποιούνται έτσι αυτόµατα οι µηχανισµοί δηµόσιας προσβολής: χαρακτηρίζεται εύκολα αντιδραστικός, συντηρητικός, αντιδηµοκρατικός, µε έλλειµµα «αριστεροσύνης»! Ετσι οι παρανοµούντες παραµένουν ατιµώρητοι, κρύβονται στη µάζα.
Ολα αυτά που περιγράφονται παραπάνω είναι στην ουσία αυτά που συναντώνται και στο επίπεδο της κοινωνίας.
Είναι αυτά που έφεραν τη χώρα στη δεινότατη θέση στην οποία βρίσκεται: λαϊκισµός, εύκολες λύσεις, παράλογα µαξιµαλιστικά αιτήµατα παρουσιαζόµενα ως δηµοκρατικά οφειλόµενα, ατιµωρησία ώστε να µη θιγεί η «δηµοκρατία». Το σύστηµα προτιµά τους αρεστούς «δηµοκράτες» και όχι τους δύσκολους αξιοκράτες.
