Γιώργο, θυμήσου το 2007

30.6.11

Δώσαμε μια μεγάλη μάχη. Δεν κατορθώσαμε να την κερδίσουμε. Στη μάχη αυτή, όλοι μας έχουμε συμμετοχή, ρόλο και ευθύνες. Και πρώτος απ' όλους εγώ.

Πρώτος απ' όλους εγώ, διότι δεν έβαλα το μαχαίρι βαθιά. Γιατί η ανανέωση δεν προχώρησε, όπως έπρεπε, όσο και όπου χρειαζόταν. Θεωρήσαμε, και εγώ πρωτίστως, ότι μια ανασύνταξη και ενωτική πορεία θα ήταν αρκετή, για να πείσει για το νέο ΠΑΣΟΚ.

Αποδέχτηκα, πολλές φορές, να στρογγυλοποιούμε τις θέσεις μας ή να προσφεύγουμε σε μέσους όρους. Να αγνοήσω δημόσιες διαφοροποιήσεις. Διαφοροποιήσεις, που υπονόμευαν την εικόνα της ενότητας του Κινήματός μας.

Ποτέ δεν εξετάσαμε ουσιαστικά τα κοινωνικά και πολιτικά αίτια, που μας οδήγησαν να αποξενωθούμε από τον κόσμο, που μας στήριζε διαχρονικά. Διότι, μετά την ήττα του 2004, διάλεξα να μην συγκρουστούμε μετωπικά με πρακτικές, αντιλήψεις και πρόσωπα, που εκπροσωπούσαν αρνητικές πλευρές της πολιτικής μας.


Με ένα ΠΑΣΟΚ, που είχε αφομοιωθεί από τον κυβερνητισμό και είχε ταυτιστεί με τον κρατισμό. Με ένα ΠΑΣΟΚ, που είχε...


...απομακρυνθεί από τις ιδρυτικές μας αρχές, από τον κοινωνικό κορμό, που είχε εξαρχής ταχθεί να εκφράσει.

Επειδή θέλησα να προχωρήσουμε σε βελούδινες αλλαγές, που θα συνιστούσαν μια θετική υπέρβαση, χωρίς αναταράξεις. Θέλησα να δημιουργήσω τις προϋποθέσεις αναζήτησης των ελάχιστων κοινών παρονομαστών, μεταξύ όλων των συντρόφων και συναδέλφων, που είχαν συνεισφέρει ουσιαστικά στην ιστορία και το κυβερνητικό έργο του ΠΑΣΟΚ.

Έκανα, όμως, λάθος. Γιατί, από τους ελάχιστους κοινούς παρονομαστές, δεν εξάγονται μείζονες πολιτικές δυναμικές.

Σχόλιο Παραπολιτικής: Το παραπάνω απόσπασμα είναι από μια ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου αμέσως μετά την ήττα στις εκλογές του 2007. Νομίζω ότι τώρα που πέρασε το Μεσοπρόθεσμο, θα έχει τον χρόνο να σκεφθεί κάποια πράγματα καλύτερα τα οποία και θα τον βοηθήσουν να το εφαρμόσει χωρίς δεύτερες σκέψεις και συναισθηματισμούς.

Φοβερά επίκαιρη πάντως εκείνη η τοποθέτηση του. Ίσως επαναλαμβάνει τα λάθη του.