Μου γράφει φίλος πανεπιστημιακός με αφορμή τα σχόλια μου για τη συγκέντρωση Θεοδωράκη-Πελεγρίνη:Νομίζω ότι είσαι λίγο άδικος.
Αν θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι το Μνημόνιο δεν έφερε αποτελέσματα, αυτό σημαίνει ένα εκ των δύο: είτε δεν ήταν καλή ιδέα είτε δεν εφαρμόστηκε σωστά. Προσωπικά, νομίζω ότι ισχύουν και τα δύο.
Αν θεωρήσουμε επίσης ως δεδομένο ότι κάτι πρέπει να γίνει για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση. Και αν -κατά την κριση πολύ κόσμου- αυτό το κάτι πρέπει να είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουμε τώρα, τότε πρέπει να δούμε...
...τί εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν.
Αν η μόνη, ή τουλάχιστον η βασική, εναλλακτική είναι αυτός ο απίθανος Σαμαράς και οι ακόμη πιο απίθανοι τύποι που έχει μαζέψει, τότε ένα συμπέρασμα υπάρχει για αυτόν τον πολύ κόσμο: αδιέξοδο, απόγνωση, αμφιβολία.
Στις συνθήκες αυτές, ο ορθολογισμός παύει να λειτουργεί, γιατί απλούστατα έχει πάψει να υφίσταται το πλαίσιο λειτουργίας του (εν προκειμένω, το πολιτικό σύστημα). Το κενό έρχονται, περίπου φυσιολογικά, να καλύψουν φαινόμενα τύπου αγανακτισμένων, Σπίθας, Πελεγρίνη κλπ. Στις δεδομένες συνθήκες είναι μια, περίπου κατανοητή, κατάσταση και, σίγουρα, όχι η χειρότερη που θα μπορούσε να υπάρξει. Το χειρότερο θα μπορούσε να είναι πολλά πράγματα, από γενικευμένη κοινωνική βία μέχρι πραγματικές νύχτες των κρυστάλλων ή δικτατορίες.
Μ' αυτό το σκεπτικό, εγώ θα ήμουν πολύ πιο επιεικής με αυτό το τσίρκο , για το οποίο, τελικά, ενόψει δηλαδή της κατάρρευσης του πλαισίου, η βασική αντίρρησή μου είναι αισθητική μόνο.
Και, εν πάση περιπτώσει, δημοκρατία είναι το πολίτευμα που επιτρέπει ακομη και σε έναν ολόκληρο λαό να είναι μαλάκας.
Όταν αμφισβητεις το δικαίωμα αυτό του λαου, εμφανίζεσαι ως Μαρια Αντουανετα.
Σχόλιο Παραπολιτικής: Νομίζω ότι είναι μια παραγωγικά διαφορετική άποψη.
