Νομίζω ότι ζούμε τις μέρες που όλα τα ψέματα έχουν τελειώσει. Αυτό που πριν μερικούς μήνες έμοιαζε μόνο με σενάριο που διακινούσαν σκόπιμα κάποιοι είναι παντού σήμερα το πρώτο θέμα συζήτησης, έγινε μέχρι και πρωτοσέλιδο στον Economist.Πια ο φόβος του να πετάξουν μόνο εμάς εκτός ευρώ απομακρύνεται, η διάλυση ολόκληρης της Ευρωζώνης είναι πια πιο πιθανή. Δυστυχώς η Ελλάδα όπως και οι περισσότερες χώρες της ΟΝΕ δεν μπορούν να συμμετάσχουν σε αυτές τις συζητήσεις. Οι θεσμοί της Ένωσης έχουν παραμεριστεί, τα εθνικά κοινοβούλια υπάρχουν κυρίως για διακοσμητικούς λόγους και τα πάντα κρίνονται από τις διαθέσεις της Άνγκελα Μέρκελ και του Νικολά Σαρκοζί.
Παρ'όλα αυτά, το ερώτημα "τι κάνουμε εμείς;" παραμένει, αν και μπορεί εύκολα να απαντηθεί. Κάνουμε ό,τι έχουμε συμφωνήσει αλλά όχι μόνο "για να μείνουμε στο ευρώ". Η Ελλάδα οφείλει όσο το...
...δυνατόν πιο γρήγορα να εμφανίσει πρωτογενές πλεόνασμα, κατά προτίμηση όχι απλά μερικών ευρώ. Οφείλει γρήγορα να ολοκληρώσει το σύνολο των διαρθρωτικών αλλαγών ώστε να απελευθερώσει την Οικονομία από όσα την κρατούν σήμερα δέσμια. Από τα κλειστά επαγγέλματα μέχρι τα έργα που παγώνουν.
Με τον τρόπο αυτό δεν θα έχουμε μόνο εξασφαλίσει την παραμονή μας στο ευρώ σε περίπτωση που αυτό ακόμα υπάρχει. Θα έχουμε βελτιώσει σημαντικά και την αντοχή της Ελλάδας σε περίπτωση που αναγκαστεί να επιστρέψει βίαια στη δράχμη. Από τη στιγμή που θα έχουμε καταφερεί να ζούμε με όσα παράγουμε, τουλάχιστον θα έχουμε να...φάμε και επί δραχμής. Αν αντίθετα η δραχμή μας πετύχει με ένα δυσθεώρητο έλλειμμα, μέσα σε λίγες ώρες το χάος θα έχει επικρατήσει.
Καλό θα ήταν λοιπόν το σύνολο του πολιτικού σύστημα να αρχίσει να υποστηρίζει τις αλλαγές όχι με μια ρητορική ανάγκης ("δυστυχώς πρέπει για να μείνουμε στο ευρώ") γιατί αν ξαφνικά οι συνθήκες μεταβληθούν κάποιοι θα ζητήσουν τίποτα να μην αλλάξει "στην Ελλάδα της δραχμούλας".
.jpg)
