Νομίζω ότι το ερώτημα του είναι εύστοχο κι αξίζει να απαντηθεί, καθώς σε αυτή τη χώρα η εύκολη κριτική είναι κάτι που ανθίζει παντού, ακόμα...
...και στις δεκάδες ελληνικές τσιμεντουπόλεις.
Πριν καταλήξουμε στο "ναι ή όχι" στα μέτρα, ας προσπαθήσουμε να περιγράψουμε τι σημαίνει να είσαι σήμερα βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου.
Από την ημέρα σχηματισμού αυτή της τρικομματικής κυβέρνησης συνεργασίας, ο ρόλος της Βουλής έχει περιοριστεί στο ελάχιστο καθώς τη χώρα κυβερνά το τριμερές διευθυντήριο των πολιτικών αρχηγών το οποίο δεν απολογείται για τις αποφάσεις του στο Κοινοβούλιο.
Οι μόνοι βουλευτές οι οποίοι έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας είναι όσοι προτίθενται να μην ψηφίσουν τα νέα μέτρα, κυρίως λόγω του γραφικού τρόπου με τον οποίο κάποιοι από αυτούς επέλεξαν να εκφραστούν.
Αν είσαι βουλευτής που προτίθεται να ψηφίσει τα μέτρα, απλώς δεν υπάρχει, κανείς δεν ασχολείται μαζί σου. Κανείς δεν πρότεινε στους βουλευτές που στηρίζουν την κυβερνητική πλειοψηφία να συνεισφέρουν στο νέο πακέτο μέτρων, κανείς δεν ένιωσε την ανάγκη να κριθεί και να αξιολογηθεί από αυτούς.
Σήμερα λοιπόν, οι βουλευτές αυτοί καλούνται να κυρώσουν με την ψήφο τους το νέο πακέτο. Αν δεν το κάνουν, θα χαρακτηριστούν "προδότες" και "υπηρέτες της δραχμής". Όλα αυτά μάλιστα όταν το πολυνομοσχέδιο κατατέθηκε στη Βουλή στη μορφή μονάχα ενός άρθρου, μια επιλογή βαθιά αντιδημοκρατική και προσβλητική για τους θεσμούς. Με τον εκβιασμό αυτό, αναγνωρίζεται στους βουλευτές μονάχα το δικαίωμα να καταψηφίσουν το σύνολο των μέτρων, καθώς αν θεωρούν ότι η ψήφιση των μέτρων είναι αναγκαία για τη σωτηρία της πατρίδας, δεν έχουν παρά να ψηφίσουν τα πάντα, ακόμα και διατάξεις με τις οποίες καλά κάνουν και διαφωνούν.
Αν λοιπόν ήμουν σήμερα βουλευτής, θα ήμουν εξοργισμένος και ιδιαίτερα προβληματισμένος σχετικά με το ρόλο μου στις πολιτικές διεργασίας. Θα ένιωθα ότι έχω καταστεί ένα διακοσμητικό στοιχείο χωρίς πραγματικά αποφασιστικό ρόλο. Ο δρόμος της παραίτησης θα μου ήταν σε κάποιο βαθμό ελκυστικός.
Πάμε τώρα στην ουσία αυτών των μέτρων.
Εκτιμώ ότι η κυβέρνηση Σαμαρά απέτυχε παταγωδώς να διαπραγματευθεί έστω και το εξώφυλλο που έχει το έντυπο πολυνομοσχέδιο. Διαπιστώνω ότι πρόκειται για ένα πακέτο όπου περιλαμβάνονται οι περικοπές των πάντων, περικοπές τις οποίες σκόπιμα είχαν προσπαθήσει να αποφύγουν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και που η κυβέρνηση Σαμαρά δεν έχει κανένα ενδοιασμό να προωθήσει.
Στο νέο πακέτο μέτρων δεν εντοπίζω επίσης πουθενά το προσωπικό τεχνοκρατικό στίγμα του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα. Δεν βλέπω να έχει ενσωματώσει τίποτα από όλα όσα έλεγε όσο ήταν πρόεδρος του ΙΟΒΕ, δεν βλέπω να συγκρούεται με συντεχνίες και κατεστημένα, δεν βλέπω να τολμά κάποιον τολμηρό συμβολισμό όπως πχ η αναστολή λειτουργίας του τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής.
Την ίδια ώρα, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι η πρώτη φορά που δεν προεξοφλείται η είσπραξη της δόσης με μοναδικό αντάλλαγμα την ψήφιση των νέων μέτρων. Η Γερμανία δεν εμμένει μονάχα σε μια ηλίθιας λογικής λιτότητα αλλά παράλληλα αρνείται πεισματικά να συμβάλει σε μια οριστική λύση για την ελληνική υπόθεση.
Εξάλλου, το νέο πακέτο μέτρων δεν απαντά κατά τη γνώμη μου στα δυο βασικά προβλήματα της χώρας: την ανεργία και τη μετανάστευση των πιο καλά καταρτισμένων νέων. Εξοργίζομαι που υπάρχουν άνθρωποι που τολμούν να γράψουν στον προϋπολογισμό ότι η ανεργία το 2013 θα αυξηθεί μονάχα κατά 0,4%, τρομάζω με το ότι υπάρχουν άνθρωποι που μέχρι και σήμερα προσπαθούν να περάσουν όποια ρύθμιση μπορούν υπέρ του πανεπιστημιακού κατεστημένου.
Ακούω τον Αντώνη Σαμαρά και τους γαλάζιους υπουργούς να υποστηρίζουν ότι τα μέτρα αυτά είναι η τελευταία ευκαιρία της χώρας. Οι προηγούμενες ευκαιρίες ποιες ήταν; Μήπως ήταν η στήριξη των μέτρων της κυβέρνησης Παπανδρέου και από τη Νέα Δημοκρατία; Μήπως ήταν η παράταση του βίου της κυβέρνησης Παπαδήμου; Πώς τολμούν οι κοντόφθαλμοι αντιμνημονιακοί κλόουν των τελευταίων ετών να μας υψώνουν το δάχτυλο;
Συνοψίζοντας, μια Βουλή-φάντασμα καλείται να κυρώσει με την ψήφο της ένα πολύ κακό πακέτο μέτρων που δεν ξέρουμε που οδηγεί και το οποίο θα κληθούν να εφαρμόσουν ένα μάτσο πολιτικάντηδες της συμφοράς υπό την ηγεσία ενός μέτριου Μεσσήνιου.
Από τους απέναντι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν με φοβίζει. Με φοβίζει κυρίως ότι τα μέτρα αυτά συκοφαντούν την αξία παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, συκοφαντούν τις αρχές και τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα με τρόμαζε κυρίως η ανικανότητα των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων να προσφέρουν στη χώρα προοπτική.
Στο τέλος της μέρας, θα ψήφιζα αυτά τα μέτρα στη λογική του "χαμένοι για χαμένοι". Τα μέτρα αυτά δεν πρόκειται να εφαρμοστούν στο σύνολο τους, τα έσοδα δεν θα εισπραχθούν, η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή θα αυξηθούν και η ανεργία θα ξεπεράσει το 25%.
Αν δεν ψηφιστούν τα μέτρα, ίσως οδηγηθούμε μια ώρα νωρίτερα στην έξοδο. Αν ψηφιστούν και δεν ακολουθήσει μια μεγάλη ευρωπαϊκή πολιτική απόφαση για την Ελλάδα, τα μέτρα από μόνα τους δεν θα μας οδηγήσουν επίσης πουθενά διαφορετικά.
Παρ' όλα αυτά, θα εξαντλούσα τις πιθανότητες να καταφέρει η Ελλάδα την επομένη της ψήφισης του νέου πακέτου να διαπραγματευθεί με ευνοϊκούς όρους ένα νέο κούρεμα του χρέους της, το οποίο θα απαιτούσα να συνοδευθεί από ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης λιγότερο επίπονο από το PSI.
Θυσιάσαμε πολλά, με τρόπο συχνά ανόητο κι αντιπαραγωγικό. Βρισκόμαστε μια ανάσα από το λυτρωτικό πρωτογενές πλεόνασμα και ίσως μέσα στους επόμενους μήνες η Γαλλία να αναλάβει ηγετική πρωτοβουλία εκπροσώπησης των χωρών με δημοσιονομικά προβλήματα.
Θα πρόσφερα με τη θετική μου ψήφο λίγο ακόμα χρόνο στην εθνική προσπάθεια αλλά από την επόμενη μέρα της ψηφοφορίας θα ούρλιαζα υπέρ της αξιοποίησης τεχνοκρατών, υπέρ της ψήφισης ενός νέου εκλογικού νόμου, υπέρ μιας ριζοσπαστικής αναγέννησης του πολιτεύματος μέσα από μια συνταγματική αναθεώρηση που σε λίγους μήνες μπορεί να ξεκινήσει.
Αυτά θα έκανα. Μάλλον.
