Είπε διάφορα ενδιαφέροντα για τα ελληνικά ΑΕΙ αλλά κυρίως ξεχώρισα αυτή του την αποστροφή:
Τέλος, θέλω να πω ότι δεν υπάρχει αυτή η φοβερή ελληνική πραγματικότητα που...
...περιγράφετε. Υπάρχει απλά αυτό που έχουμε συνηθίσει. Δεν είναι κάτι μεταφυσικό που μας κάνει να φερόμαστε έτσι. Τα πράγματα αλλάζουν, εξελίσσονται. Και αφού θα εξελιχθούν ας μην τα αφήσουμε να εξελιχθούν τυχαία, αλλά όπως θέλουμε εμείς.
Ενδιαφέρουσα και η απάντηση του στην ερώτηση «αν αναλαμβάνατε αύριο υπουργός Παιδείας ποια είναι η πρώτη αλλαγή που θα κάνατε;» :
Θα έπαιρνα εμπειρογνώμονες, ανθρώπους που δεν έχουν καμία υποχρέωση απέναντι στο πανεπιστήμιο, που θα υποστηρίξουν το πανεπιστήμιο αλλά δεν θα κρύψουν τα προβλήματά του, εστιαζόμενοι φυσικά στις ακαδημαϊκές του διαστάσεις που είναι τελικά και το κυριότερο θέμα: αξιολόγηση καθηγητικού προσωπικού - έρευνας και διδασκαλίας - και σχέσεις καθηγητών -φοιτητών που στην Ελλάδα είναι πολύ απομακρυσμένες, πολύ τυπικές, και πρέπει να γίνουν πιο στενές. Χρειαζόμαστε καλές φυσικές εγκαταστάσεις, ωραία καφενεία, μέρη όπου μπορούν να συναντηθούν και να καθήσουν μαζί. Παρ' ότι η αντίδραση σε μια τέτοια πρόταση συχνά είναι "ποιος καθηγητής θα κάτσει να φάει μαζί με φοιτητές;" δεν γίνεται ένας καθηγητής να βλέπει τους φοιτητές του μόνο μέσα στο γραφείο. Χρειάζεται αμοιβαία εμπιστοσύνη και καλές σχέσεις. Από τη μια μεριά λέμε, "σιγά μη φτιάξουμε ένα ωραίο καφενείο, θα το σπάσουν αμέσως οι τραμπούκοι" και από την άλλη δεν θέλουμε να καλέσουμε την αστυνομία όταν τυχόν χρειαστεί. Το ίδιο το πανεπιστήμιο δεν ασκεί κανέναν έλεγχο. Είναι παράλογο.
Ολόκληρη η συνέντευξη του εδώ.
Y.Γ Για τον Αλέξανδρο Νεχαμά υπάρχει λήμμα στην αγγλική, στη γερμανική και στην ισλανδική έκδοση της Wikipedia αλλά όχι στην ελληνική.
.jpg)