Μεταρρυθμιστικές δυνάμεις όμως υπάρχουν μέσα στη ΔΗΜ.ΑΡ, τη Δράση, το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και άλλους μικρότερους σχηματισμούς. Το γεγονός ότι οι εκπρόσωποί τους δεν συμφωνούν μεταξύ τους σε βασικά πολιτικά ζητήματα, καθώς άλλοι είναι...
...φιλελεύθεροι και άλλοι προέρχονται από τον Σοσιαλδημοκρατικό χώρο, δεν είναι αυτή τη στιγμή μεγάλο πρόβλημα, αφού άπαντες έχουν συνειδητοποιήσει την ανάγκη να ενωθούν (ή τουλάχιστον να συνεργαστούν), απέναντι στην απειλή να ηγεμονεύσει το πολιτικό σκηνικό ο αντιευρωπαϊκός λαϊκισμός και τα γραφικά άκρα. Μέσα σε αυτό το κλίμα, έχουν ξεκινήσει εδώ και πολλούς μήνες διάφορες ζυμώσεις, με τη δημιουργία πολιτικών κινήσεων, ομάδων δράσης, φόρουμ συζητήσεων, με σκοπό την προγραμματική σύγκλιση και την κοινή πορεία των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων. Οι κινήσεις αυτές έχουν μηδενική απήχηση στον κόσμο για τρεις λόγους:
- Πρώτον, οι μεταρρυθμιστές τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα τεθεί επικεφαλής. Ξεκάθαρος ηγέτης που να ξεχωρίζει δεν υπάρχει, ενώ όσοι έχουν προταθεί δεν πείθουν κανέναν. Οι επίδοξοι επικεφαλής του μεταρρυθμιστικού χώρου είναι πάνω κάτω του ίδιου επιπέδου. Ποτέ δεν κατάλαβα για παράδειγμα για ποιο λόγο ο Γιώργος Φλωρίδης θεωρείται τόσο «μεγάλος» μεταρρυθμιστής. Πιστέψτε με, την ίδια απορία έχουν και οι περισσότεροι πολίτες και εν δυνάμει ψηφοφόροι ενός μεταρρυθμιστικού μετώπου. Το κυριότερο είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο τσακώνονται μεταξύ τους οι μεταρρυθμιστές θυμίζει παλαιοκομματικές πρακτικές, ενώ οι άπειρες ομάδες, διασπάσεις και κινήσεις τους παραπέμπουν στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά της δεκαετίας του 1970.
H πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια εδώ.
