Ειρηνοποιός, σωτήρας, στιβαρός, Φαραώ. Στις τέσσερις αυτές λέξεις συνοψίζονται οι 100 ημέρες στην εξουσία για τον Αιγύπτιο πρόεδρο Μοχάμεντ Μόρσι ο οποίος βγήκε από τις σκιές της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, για να ηγηθεί της «γέννησης ενός νέου έθνους», όπως δήλωσε ο ίδιος στη συνέντευξη που παραχώρησε πρόσφατα στο περιοδικό «Time».
Τις 100 αυτές ημέρες είδε το άστρο του να ανατέλλει στο διεθνές στερέωμα, μετά...
...την επιτυχημένη του μεσολάβηση για την επίλυση της κρίσης στη Γάζα. Για λίγο φάνηκε πως η Αίγυπτος θα μπορούσε και πάλι να ηγηθεί της περιοχής, όπως συνέβαινε επί Νάσερ τη δεκαετία του '50. Επιπλέον, ο Μόρσι είχε επιδείξει αναπάντεχη πολιτική σβελτάδα, επιτυγχάνοντας με τρόπο ταχυδακτυλουργικό σχεδόν να στείλει στην εφεδρεία όλους τους υψηλόβαθμους στρατιωτικούς που αξίωναν να παραμείνουν στην πολιτική.
Κι ενώ γεννήθηκαν ελπίδες ότι ίσως τελικά κατάφερνε να υλοποιήσει ορισμένα από τα ζητούμενα της Αραβικής Άνοιξης, υπερέβη τα όρια. Αντί να εδραιώσει δημοκρατικούς θεσμούς, αποφάσισε να γραπωθεί ακόμα πιο σφικτά από την εξουσία, να γίνει ένας σύγχρονος Φαραώ, όπως τον κατηγορούν πλέον οι πολέμιοί του που γεμίζουν ξανά την πλατεία Ταχρίρ. Αυτό έγινε με το διάταγμά του της 22ας Νοεμβρίου, σύμφωνα με το οποίο οι δικαστές δεν μπορούν να προσβάλλουν τις αποφάσεις του. Δεν μπορούν επίσης να αμφισβητηθούν νομικά οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Ανω Βουλής και της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης που δουλεύει πάνω στο νέο Σύνταγμα της χώρας. Και στα δύο αυτά όργανα πλειοψηφούν το δεξιό ισλαμικό κόμμα του Μόρσι, το «Κόμμα Ελευθερίας και Δικαιοσύνης» (το πολιτικό σκέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας) και το ακόμη πιο συντηρητικό ισλαμικό κόμμα των Σαλαφιστών (το κόμμα «Νουρ»).
Σχόλιο Παραπολιτικής: Αξίζει να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ. Η περίπτωση του Μόρσι είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους θεωρούν ότι αρκεί μια λαϊκή εξέγερση για να εδραιωθεί σε γερά θεμέλια η Δημοκρατία.
