Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης είναι ένα από τα πρόσωπα που ενσαρκώνουν το ελληνικό «αφήγημα» των τελευταίων τριάντα χρόνων. Το αφήγημα μιας ζωής που προχωράει ακάθεκτη μπροστά χωρίς να καταδέχεται να κοιτάζει αυτό που αφήνει πίσω της ή να χάνει τον χρόνο της βλέποντας ό,τι προσπερνάει στο πλάι της. Συνήθως όποιος κοιτάζει πίσω του τρώγεται από συμπλέγματα και ενοχές. Όποιος ασχολείται με αυτό που προσπερνάει κινδυνεύει να παραπατήσει στις αναστολές του. Και η Ελλάδα των τελευταίων τριάντα χρόνων, με τη ρηχή μνήμη και την ορμή της......για να χορτάσει ό,τι είχε στερηθεί τις περασμένες δεκαετίες δεν είχε καιρό ούτε για ενοχές ούτε για αναστολές.
(...)
Η βιογραφική αξία της ζωής κρίνεται από τις αντιφάσεις της, τις υπερβάσεις τους και τη βάσανό τους. Τίποτε τέτοιο. Μια μονοσήμαντη πορεία, σχεδόν ευθύγραμμη και τυφλή, όπως ήταν η πορεία της ελληνικής κοινωνίας ώσπου να πέσει στον πρώτο τοίχο που βρέθηκε μπροστά της. Δεν ξέρω αν όλοι μαζί τα φάγαμε. Όμως από τα σπλάγχνα μας τους βγάλαμε.
Tο εξαιρετικό άρθρο του συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλου στα ΝΕΑ εδώ.
