Κατέληξα ότι θα ήταν πιο δίκαιο...
...να αντιμετωπίσω αρχικά τον πρώην πρωθυπουργό μονάχα ως μια φιγούρα του δημόσιου διαλόγου των τελευταίων ετών, να ασχοληθώ δηλαδή με το τι λέει κι όχι με το ποιος είναι ή ποιος υπήρξε.
Ως statesman λοιπόν, ο 95χρονος Κρητικός είναι σημαντικά πιο χαρισματικός από το άθροισμα του ταλέντου όλων των εν ενεργεία πολιτικών αρχηγών.
Οι χθεσινές του απαντήσεις περιστρέφονται γύρω από έναν άξονα ιστορικού, βιωματικού ρεαλισμού που φτάνει στα όρια του κυνισμού αλλά με έναν ανθρώπινο τρόπο. Ο Μητσοτάκης δεν απαντά πια ως πρώην διαχειριστής της εξουσίας αλλά ως Νέστορας της sui generis ελληνικής πολιτικής σκηνής, ως διορατικός συνταξιούχος ψυχαναλυτής της ελληνικής ιδιαιτερότητας.
Καλεί τους νέους να μάθουν στο «όχι», τονίζει ότι τα προβλήματα που άνθρωποι δημιούργησαν μπορούν να επιλυθούν μόνο από ανθρώπους και προσπαθεί να γίνει κατανοητός όταν εξηγεί ότι όταν ζεις με αυτά που παράγεις κι όχι με δανεικά, δεν μπορείς να κάνεις λόγο για «λιτότητα».
Στη διαύγεια της σκέψης του και στην οξύνοια των επιχειρημάτων του, θα χρειαστεί όλοι εμείς που ίσως διαφωνούμε με τα πεπραγμένα του, να κομίσουμε επιχειρήματα, όχι ιστορικά αλλά σύγχρονα πολιτικά.
Ακόμα κι αν διαφωνείς μαζί του, ο Μητσοτάκης είναι εκείνο το είδος του πολιτικού αντιπάλου που η σύγκρουση μαζί του θα σε οδηγούσε νομοτελειακά στη βελτίωση του λόγου και των επιχειρημάτων σου...
