Νομίζω ότι πρέπει να κρατήσουμε στη μνήμη μας αυτή τη συνέντευξη καθώς εκτιμώ...
...ότι θα πρέπει από εδώ και στο εξής να συνοδεύει πολιτικά τον κ. Τσίπρα, ως ένα προσχέδιο του δικού του συμβολαίου με τον λαό.
Ας δούμε λοιπόν τι είπε και τι δεν είπε, απαντώντας στις ερωτήσεις της εφημερίδας. Ξεκίνησε με μια εφηβική τοποθέτηση. Στην ερώτηση «Γιατί να δεχθούν οι Γερμανοί και οι ξένοι δανειστές τις προτάσεις σας;» η αρχική απάντηση του ήταν «γιατί είναι ο μόνος ρεαλιστικός και βιώσιμος δρόμος για την έξοδο από τη κρίση». Κοινώς, «είμαστε οι καλύτεροι», όχι η καλύτερη νοοτροπία για να ξεκινήσει κανείς να κυβερνά.
Στην ερώτηση για το τι ο ίδιος ορίζει ως βιωσιμότητα του χρέους, έδωσε μια καθαρή απάντηση επί της αρχής και μίλησε για κούρεμα της τάξεως του 40% με 50% χωρίς λιτότητα και με αναπτυξιακά μέτρα.
Το χρέος καθίσταται βιώσιμο όταν μειώνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ ή έστω δεν αυξάνεται συνεχώς, όπως συμβαίνει με το ελληνικό. Το ουσιώδες είναι πρώτα απ’ όλα να ανακοπεί η ανεξέλεγκτη ύφεση, πράγμα που σημαίνει να απαλλαγούμε μια και καλή από την πολιτική των μνημονίων. Από εκεί και πέρα, η πραγματική ανομοίωση του χρέους σε βιώσιμα επίπεδα, θα προκύψει από την διαπραγμάτευση. Εκτιμώ πάντως ότι ένα κούρεμα 40% έως 50% που θα φέρει το χρέος στη τάξη του 85% με 90%, δηλαδή εκεί όπου είναι ο μέσος ευρωπαϊκός όρος, σε συνδυασμό με τερματισμό της λιτότητας και ένα σχέδιο άμεσων δημόσιων αναπτυξιακών επενδύσεων, θα σηματοδοτούσε την έξοδο από τη κρίση και τη ταχεία ανάκαμψη.
Δεν μας είπε όμως το πιο βασικά: πώς θα καταφέρει να κερδίσει ένα τέτοιο κούρεμα και μάλιστα χωρίς κανέναν επαχθή όρο;
Στη συνέχεια, ερωτήθηκε για το αν θα επέλεγε μια στάση πληρωμών και ήταν σαφής στον να μην το αποκλείσει και κρίνεται γι' αυτό. Επανέφερε μάλιστα το επιχείρημα «είμαστε οι καλύτεροι» καθώς προεξόφλησε ως ανορθολογική μια άρνηση των δανειστών να παγώσουν τους τόκους.
Κοιτάξτε, αν δεν δεχτούν πάγωμα τόκων θα είναι σαν να θέλουν οι ίδιοι να οδηγήσουν τα πράγματα σε αδιέξοδο, πράγμα που θεωρώ ανορθολογικό, όχι γιατί θα μας λυπηθούν αλλά γιατί απλά δεν τους συμφέρει μια τέτοια προοπτική που θα θέσει σε διακινδύνευση την ίδια τη συνοχή της Ευρωζώνης. Αλλά ακόμη κι αν αυτό συμβεί αρχικά, στο πλαίσιο μιας σκληρής διαπραγμάτευσης, τότε κι εμείς θα απαντήσουμε με τον δέοντα τρόπο.
Οι μονομερείς ενέργειες σε σχέση με την εξυπηρέτηση του χρέους δεν αποτελούν επιθυμία μας, αλλά αν μας εξωθήσουν σε αυτές, δεν θα διστάσουμε, προκειμένου να υπερασπιστούμε τη ζωή και την αξιοπρέπεια του λαού μας, την ίδια τη κυριαρχία της χώρας μας.
Ξέρετε, εμείς δεν είμαστε ούτε ΠΑΣΟΚ, ούτε ΝΔ, για να παριστάνουμε ότι διαπραγματευόμαστε, και στην ουσία να έχουμε πει από την αρχή ναι σε όλα. Και το κυριότερο εμάς δε μας κρατάνε από λίστες Λαγκάρντ και SIEMENS για να μας εκβιάζουν. Από εκεί και πέρα είναι απλοϊκό και ανόητο να ισχυρίζεται κανείς ότι αυτή η στάση οδηγεί αυτομάτως σε έξοδο από το ευρώ.
Κανείς δεν μπορεί να μας «αποβάλει» από τη ζώνη του ευρώ και στην περίπτωση που αναφέρετε θα διεξαχθεί μια αληθινά σκληρή διαπραγμάτευση ώστε να βρεθεί μια αληθινά βιώσιμη λύση για όλους. Και πιστεύω ότι στο τέλος θα τα καταφέρουμε. Είμαι σίγουρος.
Να σημειώσουμε επίσης ότι έθεσε ακόμα μια παράμετρο στη συζήτηση και συγκεκριμένα ότι κρατάνε από λίστες τους πολιτικούς αντιπάλους του, κάτι που αποτελεί θεωρία συνωμοσίας την οποία δεν μπορεί ο Τσίπρας να αποδείξει. Παρ' όλα αυτά όμως την εκμεταλλεύεται πολιτικά κι αυτό δεν τον κολακεύει. Θυμίζει κάτι από Καμμένο.
Συνέχισε επαναφέροντας τη γνωστή πρόταση του περί ευρωπαϊκής συνδιάσκεψης για το ελληνικό χρέος, κάνοντας ακόμα ένα λογικό άλμα καθώς προεξόφλησε ότι αυτή η λύση είναι η μόνη ρεαλιστική και μάλιστα για όλη την Ευρώπη.
Συνεπώς, η λύση που προτείνουμε για διάσκεψη στο πλαίσιο αυτής του Λονδίνου για τη Γερμανία το 1953, που θα κάνει βιώσιμο το χρέος, με αναστολή πληρωμής τόκων βάσει της ρήτρας ανάπτυξης, έως ότου δηλαδή η οικονομία επανέλθει σε ρυθμούς μεγέθυνσης, είναι η μόνη ρεαλιστική όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για την Ευρώπη που σήμερα απειλείται από την ανακύκλωση και αναζωπύρωση της κρίσης σε όλο το Νότο. Και πιστεύω ότι μόλις κερδίσουμε, δεν θα είμαστε μόνοι απέναντι στην Μέρκελ. Αυτή τη λύση θα την προκρίνουν και θα την στηρίζουν ευρύτερες δυνάμεις και όχι μόνο στο Νότο. Ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία.
Υποστήριξε μάλιστα ότι η πρόταση θα στηριχθεί από «ευρύτερες δυνάμεις». Από ποιές; Γιατί δεν στηρίζουν τώρα μια τέτοια προοπτική; Περιμένουν τον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει για να εκδηλωθούν; Τόσο σημαντικός είναι πια ο Αλέξης Τσίπρας;
Κατόπιν, ρωτήθηκε για την Κύπρο και με την απάντηση του αναίρεσε όλα όσα είχε πει μέχρι εκείνη τη στιγμή, παραδεχόμενος ότι κανένα σκέτο «όχι» μιας χώρας δεν μπορεί να φέρει την αλλαγή.
Από την άλλη, όμως, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η Κύπρος έφερε στην επιφάνεια κάτι που γνωρίζαμε και για αυτό και δουλεύουμε σε αυτήν την κατεύθυνση. Έδειξε την αναγκαιότητα να υπάρξουν πολλά «ΟΧΙ» μαζί, από λαούς και από κυβερνήσεις, χωρίς την αυταπάτη του «καλού μαθητή». Η πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι μέρος μιας ευρύτερης τομής. Για το λόγο αυτό εργαζόμαστε για τις ευρύτερες δυνατές ευρωπαϊκές συμμαχίες τόσο στο Νότο, όσο και στις ίδιες τις χώρες του Βορρά.
Δεν μας είπε όμως τι θα συμβεί αν αναζητήσει τις συμμαχίες και δεν τις βρει. Αν αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ γίνονται μόνο με τη στήριξη ευρύτερων ευρωπαϊκών δυνάμεων, αν ο Τσίπρας δεν καταφέρει να τους πείσει θα εφαρμόσει το Μνημόνιο ή θα επιστρέψει τη λαϊκή εντολή;
Στη συνέχεια, ο κ. Τσίπρας δέχθηκε την απλή ερώτηση «που θα βρείτε τα χρήματα;» και δεν απάντησε τίποτα. Περιορίστηκε στο αόριστο «έχουμε συγκεκριμένες σκέψεις σε τρεις τομείς».
Η ανάγκη να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα με έκτακτα μέτρα προστασίας και ανακούφισης είναι άμεση και δεν μπορεί να περιμένει την έκβαση της διαπραγμάτευσης. Το ίδιο πάνω-κάτω ισχύει και για τον αναπτυξιακό προσανατολισμό της οικονομίας. Τρεις είναι συνήθως οι πηγές και σε αυτές θα επικεντρωθούμε. Ευρωπαϊκοί πόροι, δημόσιοι επενδυτικοί πόροι και τραπεζική χρηματοδότηση. Κάθε μία από αυτές τις πηγές θέλει φυσικά μία συγκεκριμένη πολιτική. Η σπατάλη των ευρωπαϊκών πόρων πρέπει να αντικατασταθεί από τη σωστή αξιοποίηση τους για τη προστασία των αδύναμων. Οι δημόσιες επενδύσεις πρέπει να επανέλθουν στα προ μνημονίου επίπεδα και να γίνουν μοχλός πραγματικής ανάπτυξης. Και η τραπεζική σταθεροποίηση απαιτεί ριζικές αλλαγές του τρόπου με τον όποιο προσεγγίζει το θέμα η τρόικα. Ο ΣΥΡΙΖΑ εργάζεται και στα τρία μέτωπα με συγκεκριμένες σκέψεις για το τι αλλαγές πρέπει να γίνουν.
Είπε κι άλλα πολλά, μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ.
Προσωπικά, διαπίστωσα για ακόμα μια φορά ότι το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ και των ανθρώπων που ελπίζουν σε αυτόν είναι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος σε κάθε ευκαιρία δείχνει ότι δεν διαθέτει καμία προσωπική άποψη για την Οικονομία κι απλώς αναπαράγει έτοιμες απόψεις των οικονομολόγων που τοποθετούνται πολιτικά στο χώρο της Αριστεράς.
Δεν διαθέτει κανένα ειδικό ηγετικό βάρος εκτός ΣΥΡΙΖΑ και δεν μπορεί να εμπνεύσει καθώς προτιμά το δρόμο του εξυπνακισμού από το δρόμο της ορθολογικής επιχειρηματολογίας. Νιώθει πιο άνετα να πει ότι θα τα καταφέρει καλύτερα επειδή δεν τον κρατάνε από πουθενά κι όχι γιατί έχει σχέδιο και όραμα για τη χώρα. Προτιμά να πει 1.000 λέξεις κατά της λιτότητας και 100 λέξεις υπέρ της εναλλακτικής του πρότασης.
Ο Αλέξης Τσίπρας πιστεύει ότι η άσκηση κυβερνητικής εξουσίας που εκκινά από καλές προθέσεις οδηγεί νομοτελειακά στην ευημερία. Πιστεύει ότι επειδή θα διώξει τους φαύλους, όλα θα αρχίσουν να πηγαίνουν καλά. Πιστεύει ότι δεν χρειάζεται σχέδιο κι ότι «εντάξει μωρέ, καλοί είμαστε, θα τη βρούμε την άκρη».
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει προσωπικό όραμα για τη χώρα. Ενθουσιάζεται με την προοπτική της κατεδάφισης του παλιού αλλά δεν έχει ασχοληθεί ιδιαίτερο με το χτίσιμο του νέου. Αντλεί την εσωκομματική του κυριαρχία μόνο και μόνο από το ότι είναι αυτός που μοιάζει ικανός να οδηγήσει την Αριστερά στην εξουσία κι όχι επειδή επιβάλλεται με τη διανοητική και πνευματική του επάρκεια.
Κυρίως αυτοί που ήρθαν δίπλα του το 2012, τον στηρίζουν γιατί θα τους κάνει υπουργούς, όχι επειδή τους έχει γοητεύσει, όχι επειδή έχει κερδίσει τον θαυμασμό και τον σεβασμό τους. Τον μετράνε όσο μετράει γι' αυτό και δεν δείχνουν διαθέσιμοι να απαρνηθούν τις συνιστώσες, τις τάσεις και τις ομαδούλες τους.
Ο τελευταίος πολιτικός που ήρθε στην εξουσία μόνο χάρη στα επικοινωνιακά του χαρίσματα, χωρίς σοβαρούς ανθρώπους δίπλα του και χωρίς κανένα φοβερό προσωπικό ταλέντο ήταν ο Κώστας Καραμανλής. Οδήγησε τη χώρα και την παράταξη του
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι έτοιμος να το επαναλάβει και μάλιστα έχει δυο τρόπους για να τα καταφέρει. Είτε κυβερνώντας είτε κρατώντας λόγω της ανεπάρκειας του για καιρό στην εξουσία τον απερίγραπτο Αντώνη Σαμαρά.
