Το αμερικάνικο ρητό «It ain't over till the fat lady sings» έχει αποδοθεί και στα ελληνικά περίπου ως «τίποτα δεν έχει τελειώσει πριν τραγουδήσει η χοντρή» και νομίζω ότι αυτές τις μέρες εντοπίσαμε τη χοντρή που τραγούδησε το τέλος αυτού που, ίσως λίγο επιπόλαια, περιγράφεται ως «Μεταπολίτευση».
Κάποιος Αντώνης Κάντας εμφανίστηκε σχεδόν από το πουθενά, κυνικότερος των κυνικών, και μας αφηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια το τι ακριβώς συνέβαινε για δεκαετίες στο χώρο των εξοπλισμών και μάλιστα με διακομματική ανοχή. Το πάρτι δεν ήταν για λίγους, ήταν για σχεδόν όλους τους εμπλεκόμενους.
Δεν είναι το πρώτο σκάνδαλο που αποκαλύπτεται αλλά είναι η πρώτη φορά που οι πολίτες διαπιστώνουμε ότι η διαφθορά στα χρόνια της αφθονίας των δανεικών ήταν συνειδητή επιλογή κι όχι περιπτωσιολογική έκφανση ατομικά προβληματικής ηθικής συγκρότησης.
Πλέον, ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν απλά ο Άκης το πρόβλημα, αν και μεταξύ μας, λόγω και του σκανδάλου της Siemens, ποτέ δεν πείστηκα ότι αρκούσε ο Τσοχατζόπουλος για να εξηγηθεί το μεταπολιτευτικό φεστιβάλ της μίζας.
Κατά τη γνώμη μου, το μπάλακι πέφτει και πάλι στην πλευρά του Κώστα Σημίτη. Η σιωπή του είναι αυτή που στέλνει στην πυρά τα χλωρά μαζί με τα ξερά. Η Δικαιοσύνη έχει από καιρού αποδομήσει το μισό υπουργικό συμβούλιο του περίφημου Εκσυγχρονισμού και η κεφαλή εκείνου του τραπεζιού ποιεί τη νήσσαν.
Δεν νοείται διεφθαρμένη χώρα με διεφθαρμένη κυβέρνηση αλλά...έντιμο πρωθυπουργό. Ο λαλίστατος στις παρασκηνιακές διεργασίες για την Κεντροαριστερά Σημίτης οφείλει επιτέλους να πάρει θέση για όλα όσα συνέβησαν επί των ημερών του. Διαφορετικά, ο ιστορικός του μέλλοντος θα είναι εκείνος που θα απαντήσει μονοπωλιακά στο αν ήταν κι εκείνος φαύλος ή απλώς ελάχιστος για να διαχειριστεί τους φαύλους.