Η Άνγκελα Μέρκελ είναι το πρόσωπο του 2013

31.12.13


Ο πειρασμός του να αναδείξει κανείς σε πρόσωπο της χρονιάς για το 2013 το νέο Πάπα είναι πραγματικά μεγάλος. Το έκανε ήδη το περιοδικό Time. Για την Παραπολιτική όμως, το πρόσωπο της χρονιάς στην ευρωπαϊκή γειτονιά μας δεν μπορεί παρά να είναι η καγκελάριος Μέρκελ.

Μέσα στη χρονιά που μας πέρασε, η ήδη πανίσχυρη Άγκελα Μέρκελ σημείωσε μια ιστορική νίκη στις εθνικές εκλογές της Γερμανίας αγγίζοντας το 41,5% και φτάνοντας μια ανάσα από την αυτοδυναμία, αναγκάζοντας τους αναλυτές να πάνε πίσω στα χρόνια του θρυλικού Κόνραντ Αντενάουερ για να εντοπίσουν έναν ανάλογο θρίαμβο των Χριστιανοδημοκρατών.

Στις κάλπες που στήθηκαν ανά την επικράτεια της πιο ισχυρής χώρας της Ευρώπης επιβεβαιώθηκε η εύλογη γοητεία που ασκεί στο εκλογικό σώμα η αίσθηση της υπεροχής και της σταθερότητας. Από την αρχή της κρίσης μέχρι και σήμερα, η Γερμανία της Μέρκελ είναι η μόνη χώρα της Ένωσης που όλοι γνωρίζουν τι εκπροσωπεί και τι επιθυμεί για την επόμενη μέρα της ενοποίησης και του κοινού νομίσματος.

Η Μέρκελ διαθέτει ένα συγκεκριμένο σχέδιο για την Ευρώπη, το γερμανικό σχέδιο, αυτό που εφαρμόστηκε και η ίδια αξιολογεί ως πετυχημένο στο εσωτερικό της χώρας της. Μέχρι και σήμερα, κανείς δεν έχει καταθέσει ένα ολοκληρωμένο διαφορετικό σχέδιο, κανείς δεν είναι καν το ίδιο συνεπής με τη Γερμανία στην υλοποίηση των ευρωπαϊκών αποφάσεων για τη στήριξη του Ευρωπαϊκού Νότου.

Με τις ιδιαιτερότητες και με τις αγκυλώσεις τους, οι Γερμανοί είναι πάντα παρόντες και πρόθυμοι να διατυπώσουν τη γνώμη τους και να προσφέρουν τη δική τους τεχνογνωσία σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρωζώνης το επιθυμεί. Με τους όρους τους μεν αλλά είναι εκεί. Υπάρχουν, ακόμα κι αν ταυτίζουν την ύπαρξη τους με την κυριαρχία, κάτι σχεδόν θεμιτό. Οι άλλοι που είναι;

Από την αρχή της κρίσης μέχρι και σήμερα, η Γαλλία αγνοείται και το δυσάρεστο είναι ότι αγνοείται ακόμα περισσότερο στα χρόνια του αναιμικού Φρανσουά Ολάντ ο οποίος το μόνο που έχει καταφέρει μέχρι στιγμής είναι να εκτοξεύσει με την αδράνεια και την αναποτελεσματικότητα του τα ποσοστά της άκρας Δεξιάς.

Διαφωνίες με το γερμανικό σχέδιο για την Ευρώπη υπάρχουν και διατυπώνονται πολλές. Προσωπικά, με εξοργίζει η ηθικοπλαστική προσέγγιση της κρίσης από το Βερολίνο κι έχω σοβαρές αμφιβολίες για τη βιωσιμότητα του γερμανικού μοντέλου, ακόμα και για την ίδια τη Γερμανία.

Παρ' όλα αυτά όμως, σκέτες οι διαφωνίες δεν αρκούν για τη συγκρότηση μιας εναλλακτικής πρότασης, η οποία προς το παρόν δεν υπάρχει, εκτός κι αν κανείς πιστεύει ότι ο Λαφαζάνης κι ο Στρατούλης θα ξεσηκώσουν τον ευρωπαϊκό Νότο κατά του διεθνή καπιταλισμού/ιμπεριαλισμού/μονεταρισμού.

Σε μια αμήχανη και μπροστά σε ιστορικά διλήμματα Ευρώπη, η όχι απαστράπτουσα αλλά καλή νοικοκυρά Μέρκελ δεν μπορεί παρά να είναι το πρόσωπο του 2013, αυτή που προς το παρόν μοιάζει η μόνη διαθέσιμη να σώσει με τους όρους της όσες ευρωπαϊκές χώρες επιθυμούν να κοπιάσουν για να σωθούν.