Το ισχυρότερο πολιτικό όπλο της κυβέρνησης δεν ήταν ποτέ δικό της. Ήταν προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός τροφοδοτεί την ανασφάλεια στην πλειοψηφία της κοινής γνώμης, η οποία επιθυμεί την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Ήδη όμως, η κυβέρνηση επιδεικνύει αυτοκτονικές τάσεις. Ούτε η ανησυχία για τον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει πλέον εύκολο να τη σώσει.
Το φιάσκο του υπουργού Παιδείας έπληξε μια ήδη τραυματισμένη κυβέρνηση. Την πολιτική ζημιά ενέτεινε ένα μείγμα ανικανότητας, προχειρότητας και πανικού, που απέπνεε αδυναμία.
Άλλο ένα κυβερνητικό εγχείρημα οδηγήθηκε σε αδιέξοδο. Ο συγκεκριμένος υπουργός, υπό την ευλογία των αρχηγών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ευνούχισε την πιο σημαντική μεταρρύθμιση των τελευταίων δεκαετιών στα ΑΕΙ, που είχε δρομολογήσει η Άννα Διαμαντοπούλου με τόλμη και ενόραση. Πίστευε πως έτσι θα κατεύναζε ένα ολόκληρο συντεχνιακό σύστημα παρακμής βάσει μιας κλασικής μικροπολιτικής λογικής. Φυσικά, το σύστημα αποθρασύνθηκε. Δεν ευγνωμόνησε τον υπουργό. Ακολούθησε πολύμηνο χάος με θύματα τους φοιτητές.
Τώρα, κάθε συντεχνία μπορεί να αντιδρά με ακρότητα, όπως συμβαίνει στην Υγεία, όπου, συνολικά, η κυβέρνηση έχει επίσης αποτύχει στο να κάνει αλλαγές. Όλα αυτά συμβαίνουν, την ώρα, που η μεσαία τάξη ισοπεδώνεται από πρωτοφανή καταιγίδα άδικων φόρων. Ταυτόχρονα, ένα ισχυρό χαρτί της κυβέρνησης, ο υπουργός Οικονομικών, με αμετροεπείς δηλώσεις που προκαλούν, κινδυνεύει να «καεί». Ενώ αντικαταστάτης δεν υπάρχει στις άδειες δεξαμενές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Τρόικα, Ευρωπαίοι, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, τυπικά μπορεί να θωπεύουν στα λόγια, όμως στην πράξη απαιτούν μεταρρυθμίσεις. Αυτές νοθεύονται, καθυστερούν ή δεν επιχειρούνται καν.
Ένα ακόμα δίκαιο κι ενδιαφέρον άρθρο του Γιάννη Λούλη στην Ημερησία εδώ.
