Να μην εξελιχθεί ο εθελοντισμός στον πιο σκληρό καπιταλισμό

10.12.13


Συνεχίζοντας στη διάθεση της προηγούμενης ανάρτησης, θα μου επιτρέψετε να κάνω ένα μικρό σχόλιο και για μια άλλη μόδα των τελευταίων ετών: τον εθελοντισμό ή μάλλον τον «εθελοντισμό».

Δεν είμαι καθόλου αρνητικός απέναντι σε κάθε εθελοντική δράση η οποία λειτουργεί επικουρικά στην κάλυψη κάποιας πραγματικής ανάγκης κι αφορά ευπαθείς ομάδες ή περιοχές που έχουν εγκαταλειφθεί από το Κράτος. Για παράδειγμα, αυτή η δράση των φοιτητών της Πάτρας είναι μέχρι και συγκινητική, όπως κι αυτή η περίπου αντίστοιχη εδώ.

Πάντοτε βέβαια ήμουν επιφυλακτικός όταν το ίδιο το Κράτος υποστήριζε ή επιδίωκε να παραχωρήσει σημαντικά κομμάτια άσκησης των αρμοδιοτήτων του σε εθελοντές και «συλλογικότητες». Αν και δεν είμαι κανένας σοφός γέροντας, η ζωή μέχρι στιγμής μου έχει διδάξει ότι το τζάμπα δεν λειτουργεί για καιρό.

H τρομακτική ανεργία των νέων έχει προκαλέσει τη βίαιη εισαγωγή στη χώρα μας του χρήσιμου θεσμού της πρακτικής άσκησης σε επιχειρήσεις, η οποία πράγματι βοηθά τους νέους να περάσουν από τη θεωρία των φοιτητικών αμφιθεάτρων στον πραγματικό κόσμο της εργασίας. Φοβάμαι όμως ότι, όπως συνήθως, έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο.

Έχω πραγματικά βαρεθεί να ακούω διάφορους «καινοτόμους» επιχειρηματίες να περιγράφουν πόσο ενθουσιασμένοι είναι που έρχονται νέοι άνθρωποι κι επιθυμούν να προσφέρουν «εθελοντικά» στις επιχειρήσεις τους, γιατί «αγαπούν» το περιβάλλον εργασίας, νιώθουν δημιουργικοί κι άλλα τέτοια χαζοχαρούμενα.

Άκουσα μάλιστα κάποιον πολύ πρόσφατα να παρουσιάζει την επιχείρηση του και να τονίζει ότι το σημαντικό όταν εργάζεται κανείς είναι να χαμογελά και να νιώθει ότι φέρνει «την αλλαγή». Στα Επτάνησα έχουν μια ωραία βρισιά για κάτι τέτοια, τελειώνει σε «...μάντολες».

Για να μην τρελαθούμε τελείως, το σημαντικό στη δουλειά είναι κερδίζεις χρήματα και το σημαντικό με τα χρήματα που κερδίζεις είναι να σου φτάνουν τουλάχιστον για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή. Τα στομάχια δεν γεμίζουν με χαμόγελα.

Όλα τα άλλα είναι λιγότερο σημαντικά και κυρίως δεν είναι αθώα, κάποιοι κερδίζουν χρήματα από όλο αυτό το νέο lifestyle του κεκαλυμμένου δουλεμπορίου. Δεν νοείται επί μακρόν «εθελοντισμός» σε επιχειρήσεις που επιδιώκουν το κέρδος.

Κάτι τελευταίο. Δεν ανήκω στους Ελληναράδες που περιμένουν να τους χτυπήσει κάποιος την πόρτα, να τους προσφέρει 1.000 ευρώ πρώτο μισθό και μάλιστα σε διευθυντική θέση. Μακριά από μένα το άλλο άκρο.

Έχω όμως αληθινά κουραστεί να βλέπω νέα παιδιά να εργάζονται 10-12 ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή, χωρίς ασφάλιση, να τα στηρίζουν ακόμα οικονομικά οι γονείς τους και παρ' όλα αυτά όμως να λένε στην εντέλεια το ποίημα της «νέας επιχειρηματικότητας» που οι εργοδότες τους και καλά υποστηρίζουν.

Φοβάμαι δυστυχώς ότι oι πιο πολλοί από τους σημερινούς «εθελοντές» είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι του πιο σκληρού καπιταλισμού που αυτή η κρίση θα γεννήσει στη χώρα μας.