Της Άννυς Ποδηματά*
Το συνέδριο της ΔHMAΡ τελείωσε και επικύρωσε, με μεγάλη πλειοψηφία, την εισήγηση του προέδρου της να απορρίψει την πρόσκληση των «58» για διάλογο, να κατέβει αυτόνομα στις ευρωεκλογές και να επιχειρήσει τη δική της (;) ανασυγκρότηση του «προοδευτικού πόλου».
Στο ΠAΣOK τα πράγματα είναι διαφορετικά: ο πρόεδρος τοποθετήθηκε θετικά, τα περισσότερα στελέχη, ωστόσο, παρέμειναν από ουδέτερα έως επιφυλακτικά, οπότε αναμένονται με μεγάλο ενδιαφέρον οι συζητήσεις και οι αποφάσεις της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής. Αυτά συμβαίνουν εντός των δύο κεντροαριστερών κομμάτων, που ήταν οι βασικοί αποδέκτες της πρότασης/πρόσκλησης των «58».
Εκτός των δύο κομμάτων, ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, όπως καταγράφουν όλες οι δημοσκοπήσεις, αγωνιά και περιμένει κάποιες απαντήσεις σε αυτό που βιώνει ως τεράστιο αδιέξοδο: τον «νέου τύπου» δικομματισμό, βασισμένο στα παλιά υλικά, δηλαδή στον λαϊκισμό και στη δημαγωγία. Επί τα αυτά, οι ίδιες δημοσκοπήσεις που αποτυπώνουν το θετικό ρεύμα στην κοινωνία σε ένα εγχείρημα ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς/δημιουργίας ενός τρίτου πόλου, καταγράφουν και τη σταθερή συρρίκνωση της επιρροής των δύο κομμάτων του κεντροαριστερού χώρου. Και του ΠAΣOK, που παρέμεινε εντός κυβέρνησης, και της ΔHMAΡ, που επέλεξε το εκτός.
Οι εντός όμως -δηλαδή τα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό που θέλει να ανήκει στην Κεντροαριστερά-υπάρχουν για να «ακούνε» και να προσπαθούν να ανταποκρίνονται με ειλικρίνεια και συνέπεια στους εκτός, στους νυν και κυρίως στους δυνητικούς -πολίτες και όχι «πελάτες»- ψηφοφόρους τους.
Είναι αλήθεια ότι είμαστε ακόμα μακριά από αυτό και η κρίση, εκτρέφοντας και ευνοώντας τον λαϊκισμό, προφανώς δεν βοηθάει. Αλλά η προοδευτική κεντροαριστερή απάντηση σε αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μια απάντηση εκ του ασφαλούς «περιχαράκωσης» μέχρι να περάσει η μπόρα. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μία απάντηση υπαγορευμένη από προσωπικές στρατηγικές. Κυρίως, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μια απάντηση «παλαιού τύπου». Γιατί ασφαλώς και πρέπει να απαλλαγούμε «από το παλιό και το φθαρμένο», όπως λένε πολλοί και πολλές. Αλλά το «παλιό και το φθαρμένο» δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται. Το πιο επικίνδυνο -και το πιο ανθεκτικό- είναι το καμουφλαρισμένο...
Υπό αυτό το πρίσμα, όλα μπορούμε και πρέπει να τα συζητήσουμε: επιφυλάξεις, ενστάσεις, ενδεχόμενες εναλλακτικές προτάσεις. Εντός όμως, δηλαδή στο πλαίσιο ενός διαλόγου και όχι εκτός, δηλαδή ως προαπαιτούμενα ενός διαλόγου. Όσοι/ες τουλάχιστον δεσμευόμαστε σε ένα θεμελιώδες προαπαιτούμενο: ότι η χώρα χρειάζεται έναν ισχυρό ευρωπαϊκό προοδευτικό μεταρρυθμιστικό πόλο σήμερα κι όχι αύριο, για να τη βοηθήσει να γυρίσει σελίδα και να μην επιστρέψει στο παρελθόν.
*Η Aννυ Ποδηματά είναι ευρωβουλευτής του ΠAΣOK και αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Έθνος.
