Η αντιπολίτευση, από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τη Χρυσή Αυγή, μπορούν ως έφηβοι να καταγγείλουν, να δαιμονοποιήσουν και να υποσχεθούν. Αντί να κοιτάμε το πώς να λύσουμε τα χρόνια και αυξανόμενα προβλήματα στον χώρο της υγείας, της παιδείας ή της δημόσιας οργάνωσης, αναλισκόμαστε στην άσκοπη συζήτηση για τη «συνταγή του μνημονίου» και αναθεματίζουμε τους Γερμανούς.
Το τέλος αυτού του άτολμου παιγνιδιού ζυγώνει. Το 2014 η πολιτική τού «κάνε ό,τι μπορείς και βλέπουμε» θα φτάσει στο τέρμα της. Η δημοσιονομική τακτική της φορολόγησης μισθών και ακίνητης περιουσίας σε πληθωρισμένες τιμές και η καθυστέρηση στις πληρωμές του Δημοσίου θα κλείσει τον κύκλο της, πιθανότατα μέσω κοινωνικών αντιδράσεων. Και οι ανοχές της κοινωνίας σε συνδικαλιστικές ομάδες, σε πολιτικούς φίλους και συντεχνίες που μας απομυζούν μπορεί να εξανεμισθούν. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει τότε. Θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τους βαθύτερους δαίμονές μας που κρύψαμε το 2013, και να χρησιμοποιήσουμε τη φθίνουσα κυβερνητική πλειοψηφία ως αφορμή ουσιαστικής αλλαγής;
Είναι δύσκολο να προβλεφθεί η επόμενη χρονιά. Ακόμη και εάν πετύχουμε ελάφρυνση του επίσημου χρέους, με επιμήκυνση και περιορισμό επιτοκίων, ακόμη και εάν η Γενική Γραμματεία Εσόδων αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή, ακόμη και εάν δεν έχουμε πολιτική αστάθεια, η ανάπτυξη δεν θα έρθει. Πρέπει πρώτα να απαλλαγούμε από το δίπολο «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», να αναδιαρθρώσουμε ριζικά το Δημόσιο και τον τρόπο με τον οποίο ρυθμίζει την οικονομία, και να εντείνουμε τον ανταγωνισμό. Η κοινωνία το περιμένει. Το πολιτικό σύστημα μπορεί;
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του καθηγητή Μιχάλη Ιακωβίδη εδώ.
