Το οριστικό τέλος επετεύχθη το 2012. Με πολλή προσπάθεια, παλινδρομήσεις, εξωφρενικές καθυστερήσεις, μεγάλη απροθυμία από το πολιτικό σύστημα, αμέτρητες προσφυγές –από και προς τον Οργανισμό–, καταγγελίες χωρίς αρχή και τέλος, δικογραφίες επί δικογραφιών.
Και μόνο τα κατασκευαστικά έργα πρέπει να σημείωσαν ρεκόρ υπερτιμολογήσεων. Όταν δημοσιοποιήθηκε η έκθεση των ορκωτών λογιστών, οι υπερβάσεις έργων που καταγράφονταν άγγιζαν το 209%. Το Βασιλικό Θέατρο (μου θύμισε συνάδελφος από τη Θεσσαλονίκη) ξεκίνησε με προϋπολογισμό 3,5 δισ. δραχμές και έφτασε τα 9 δισ. δραχμές.
Γράφαμε επί έτη για το «σκάνδαλο της Πολιτιστικής» στις καλλιτεχνικές σελίδες· για ένα διάστημα υπήρξε αγαπημένο θέμα του ελληνικού Τύπου. Συζητήσεις για πρόσωπα που εμπλέκονται, για την κατασπατάληση δημοσίου χρήματος, για πάρτι εκδόσεων που κατέληγαν στοίβες αδιάθετες σε αποθήκες κ.ο.κ. Και το κουβάρι ατασθαλιών, διαπλοκής, συμφωνιών κάτω από το τραπέζι, απλήρωτων λογαριασμών σε καλλιτέχνες (και από το εξωτερικό) που συμμετείχαν, αποζημιώσεων που δεν καταβλήθηκαν, όσο περνούν τα χρόνια, αντί να μικραίνει μοιάζει να διογκώνεται. Η υπόθεση θα είχε περιπέσει σε ανακουφιστική, για τη συγκυβέρνηση, λήθη αν από καιρού εις καιρόν διάφορα δημοσιεύματα δεν φρόντιζαν να ενημερώνουν για την πορεία της. Έτσι και χθες διαβάσαμε στην «Ελευθεροτυπία» ότι «επιστράφηκε στην Αθήνα η δικογραφία για την έλλειψη κοινής υπουργικής απόφασης που θα επιτρέψει στο Δημόσιο να εισπράξει ασφαλιστικές εισφορές και αποζημιώσεις σχετικές με τον Οργανισμό Πολιτιστικής Πρωτεύουσας – Θεσσαλονίκη 1997».
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη στην Καθημερινή εδώ.
