Ο άλλος λαϊκισμός

17.2.14

Πριν από κάποιες εβδομάδες, ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος, ως επικεφαλής ενός μικρού φιλελεύθερου κομματικού μηχανισμού, ανακοίνωσε ότι θα είναι υποψήφιος για τον δήμο της Αθήνας.

Ομολογώ ότι ο συμβολισμός της υποψηφιότητας του μου διαφεύγει, πόσο μάλλον από τη στιγμή που ήδη από το 2010 αλλά και σήμερα ο φιλελεύθερος χώρος στάθηκε στο πλευρό του Γιώργου Καμίνη ο οποίος μάλιστα αυτή τη φορά έχει να τα βάλει και με Κασιδιάρηδες.

Ο κ. Βαλλιανάτος επέλεξε να ξεκινήσει την προεκλογική του με ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα, γράφοντας στο Facebook:

Υπερασπίζομαι το δικαίωμα κάθε δημότη και δημότισσας(!!), να είναι αδελφή, γκέουλας, λεσβία, τρανς, κουηρ, μπάι, στρέιτ ή όπως αλλοιώς ποθεί η ψυχούλα του της του, και να το λέει!!! Οπως και το δικαίωμα κάθε οροθετικού όπως εγώ, να το λέει Η να μην το λέει!!! Τέλος!! Οι άλλοι να μη με ψηφίσετε!!!

Μιας και η σημερινή δημοτική αρχή έχει αποδείξει έμπρακτα ότι ουδόλως φοβάται τη διαφορετικότητα θέτοντας υπό την αιγίδα της το Athens Pride, ας σταθούμε στην αποστροφή του κ. Βαλλιανάτου περί υποστήριξης «του δικαιώματος κάθε οροθετικού». Εσείς καταλαβαίνετε τι ακριβώς υπερασπίζεται ο κ. Βαλλιανάτος;

Είχατε εσείς διαπιστώσει μέχρι σήμερα ότι χρειάζεται κάποια υπεράσπιση το εν λόγω «δικαίωμα» των οροθετικών συμπολιτών μας; Τι σχέση έχει το ότι ο κ. Βαλλιανάτος είναι οροθετικός με το «οι άλλοι να μην με ψηφίσετε» με το οποίο ολοκληρώνει την παρέμβαση του;

Μήπως τόσο ευαίσθητα θέματα θα έπρεπε να τίθενται στο δημόσιο διάλογο χωρίς να σχετίζονται με εκλογικές αναμετρήσεις και μάλιστα αυτοδιοικητικές;