Στα γήπεδα η Ελλάδα εξοργίζεται

24.2.14

Το Gazzetta.gr είναι το μεγαλύτερο αθλητικό site της χώρας αλλά και κάτι περισσότερο από αυτό. Είναι ένα φαινόμενο του ελληνικού Ίντερνετ με δεκάδες εργαζομένους και εκατοντάδες χιλιάδες καθημερινούς αναγνώστες.

Όπως εύλογα μπορεί ο καθένας να καταλάβει, είναι ένα site που ζει κι αναπνέει για το ελληνικό Ποδόσφαιρο, που κερδίζει χρήματα ασχολούμενο με αυτό.

Σήμερα, ο διευθυντής και -νομίζω- ιδρυτής του κ. Βασίλης Παπαθεοδώρου, ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους της αθλητικής δημοσιογραφίας που εκτιμώ αν και δεν τον γνωρίζω προσωπικά, έγραψε ένα άρθρο. Ένα άρθρο αληθινά σπουδαίο.

Αξίζει να το διαβάσετε εδώ. Ο άνθρωπος περίπου ισχυρίζεται ότι κάνει ό,τι μπορεί για να μην ασχολείται με το πρωτάθλημα της χώρας καθώς δεν το αντέχει και εξηγεί για όποιον θέλει να καταλάβει πως σε αυτό συμμετέχουν κυρίως ομάδες-παραρτήματα και διαιτητές-πιόνια συγκεκριμένων κέντρων εξουσίας.

Μια μέρα πριν, ο εφοπλιστής Βελλής με την ιδιότητα του ιδιοκτήτη του ιστορικού Απόλλωνα Αθηνών έσπασε κι αυτός το νόμο της σιωπής εξηγώντας κι αυτός με τη σειρά του τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτή την επικερδή για τους σκηνοθέτες της φαρσοκωμωδία.

Ειλικρινά, δεν έχω ούτε μισή λέξη να ανταπαντήσω σε όσους θα σπεύσουν να με ρωτήσουν γιατί ασχολούμαι ακόμα με το ελληνικό ποδόσφαιρο, πόσο μάλλον όταν εγώ ο ίδιος πριν από λίγο καιρό έγραφα τις εντυπώσεις μου από έναν αγώνα της Premier League που παρακολούθησα και που κατέληξα ότι πρόκειται για ένα διαφορετικό άθλημα.

Ίσως τελικά ο μόνος λόγος που γράφω το συγκεκριμένο, λίγο-πολύ ασυνάρτητο, άρθρο είναι γιατί πιστεύω ότι και πίσω από το χάλι του ελληνικού ποδοσφαίρου κρύβεται και το πολιτικό σύστημα της χώρας και μάλιστα η πλέον διεφθαρμένη του πλευρά.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν η μόνη που προσπάθησε πριν από μερικά χρόνια να βάλει μια τάξη αλλά κι αυτή στο τέλος δεν τα κατάφερε, πόσο μάλλον από τη στιγμή που ουδείς άλλος τη στήριξε ακόμα και σε αυτό το αυτονόητο θέμα.

Όπως μέχρι το 2009 όλοι ξέραμε για το party και κανείς δεν μιλούσε, έτσι και τώρα, όλοι γνωρίζουμε τι γίνεται, ποιος και πως το κάνει αλλά κανείς δεν μιλάει, κανείς δεν ουρλιάζει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Και η οργή συσσωρεύεται. Και η ανομία γίνεται τρόπος ζωής. Και το καζάνι βράζει. Βράζει. Βράζει.

Στα γήπεδα η Ελλάδα διχάζεται και εξοργίζεται. Οδηγούμαστε νομοτελειακά προς εκείνη τη φάση που το μόνο που θα μας μένει είναι να καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται και το αίμα θα ρέει. Δυστυχώς, δεν υπάρχει ελπίδα.