Ο απολογισμός του Μάνου Ματσαγγάνη για το εγχείρημα των 58

6.3.14


Ένα απολογιστικό άρθρο για το μάλλον χαμένο στοίχημα των 58 και τη δική του προσωπική συμμετοχή σε αυτό δημοσίευσε στην Athens Voice ο καθηγητής Μάνος Ματσαγγάνης.

Tα βασικά σημεία του:

-Κάναμε λάθος όσοι υπογράψαμε τη διακήρυξη που οδήγησε στην Πρωτοβουλία των 58; Δεν είμαι τόσο σίγουρος. Η διακήρυξη περιέγραφε τα αδιέξοδα του «μικρού διπολισμού». Από τη μια η ΝΔ, ένα κόμμα μίζερα συντηρητικό, με ιδεολογικό υπόβαθρο μια παρωχημένη εθνικοφροσύνη, με στελέχη απελπιστικά ανεπαρκή, που ενώ υπόσχεται ότι μας κρατά στην Ευρώπη κάθε μέρα επιβεβαιώνει ότι δεν μπορεί (ή δεν θέλει) να ξεφύγει από την παράδοση της πελατείας και της συνδιαλλαγής. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που μεγάλωσε απότομα παίζοντας το χαρτί του εθνολαϊκισμού, που δεν έχει ιδέα τι ακριβώς θέλει να κάνει με το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, και που συχνά αφήνει να φανεί μια κουλτούρα αντιδημοκρατική και μισαλλόδοξη. Εξακολουθώ να προσυπογράφω αυτή την ανάλυση.

-Απλουστεύοντας, θα έλεγα ότι η μεν ενότητα τορπιλίστηκε από τη ΔΗΜΑΡ η δε ανανέωση από το ΠΑΣΟΚ. Και τα δύο κόμματα επέλεξαν τελικά να ακολουθήσουν την πεπατημένη – η οποία έχει πάψει προ πολλού να αποδίδει αλλά είναι οικεία στα στελέχη τους, ενώ δίνει στις κομματικές ηγεσίες μια ψευδαίσθηση πρωτοβουλίας κινήσεων.

-Η δημιουργία μιας ενιαίας παράταξης που θα υποστηρίζεται αλλά δεν θα ελέγχεται από τις κομματικές ηγεσίες προϋπέθετε περισσότερο δυναμισμό, μαζικότερη ακτινοβολία και μεγαλύτερες οργανωτικές ικανότητες από ό,τι διαθέταμε εμείς.

-Και τώρα; Η ανασυγκρότηση του ενδιάμεσου χώρου μπορεί να αποδείχθηκε ανέφικτη στην πορεία προς τις ευρωεκλογές, αλλά παραμένει αναγκαία. Η προσπάθεια θα συνεχιστεί. Οι εμπνευστές της Πρωτοβουλίας των 58 θα συνεχίσουν να αναζητούν διεξόδους από τη σημερινή στασιμότητα, με τα κείμενα και τις αναλύσεις τους. Αναπόφευκτα, η σκυτάλη περνά στους νεότερους, καθώς και στους 5.000 που πλαισίωσαν την Πρωτοβουλία.

-Σε ό,τι με αφορά, με την Πρωτοβουλία των 58 κλείνει ένας κύκλος έντονης οκταετούς πολιτικής δραστηριότητας. Μετά από ένα διάλειμμα δύο σχεδόν δεκαετιών, ασχολήθηκα αρχικά με τα συνδικαλιστικά των πανεπιστημιακών, από αντίδραση για την κυριαρχία μιας ακραίας ομάδας (ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ) που κράταγε τα πανεπιστήμια ερμητικά κλειστά, ενώ σιγόνταρε τις βίαιες ομάδες που απειλούσαν καθηγητές των οποίων τις απόψεις δεν ενέκριναν και κατέστρεφαν αίθουσες και εξοπλισμό. Στη συνέχεια, είδα στην ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς την ευκαιρία για την επανεκκίνηση μιας προηγούμενης προσπάθειας για οριστική απομάκρυνση από τον μπολσεβικισμό, η οποία διεκόπη με την ίδρυση του Συνασπισμού 20 χρόνια νωρίτερα. Και ταυτόχρονα, την ευκαιρία για την επεξεργασία μιας έλλογης αριστερής απάντησης στην κρίση που συνοψίστηκε στο σύνθημα της «δίκαιης λιτότητας». Για τη διακήρυξη των 58 μίλησα παραπάνω: την υπέγραψα χωρίς αυταπάτες, αλλά με πεποίθηση.

Ολόκληρο το άρθρο εδώ.