Έναν όροφο κάτω από το σπίτι που μεγάλωσα, έμενε μια κοπέλα που ήξερε να παίζει πιάνο. Η ίδια φοβόταν ότι μας ενοχλεί, αλλά η μουσική της ήταν κάθε χρονιά η ειδοποίηση ότι το καλοκαίρι πλησιάζει.
Αν και έπαιζε κάθε μέρα, ο ήχος έμπαινε στο σπίτι μας λίγο πριν ή λίγο μετά την 25η Μαρτίου, όταν δειλά-δειλά οι πόρτες και τα παράθυρα του σπιτιού άνοιγαν για να υποδεχθούν τον ήλιο και τη ζέστη της Άνοιξης και να ξεφορτωθούν αυτή την περίεργη αίσθηση που περιγράφεται με τη μαγική ελληνική λέξη «κλεισούρα». Κάπου λίγο πριν ή λίγο μετά την 28η Οκτωβρίου, τα παράθυρα έκλειναν και η μουσική χανόταν. Ίσως για να την εκτιμήσουμε περισσότερο, ίσως γιατί κάθε καλοκαίρι προϋποθέτει έναν χειμώνα, ίσως γιατί κανείς ποτέ δεν κατάφερε να αποφύγει μια κάποια δόση κλεισούρας.
Ειλικρινά δεν θυμάμαι πού, αλλά κάπου είχα διαβάσει ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι το ατελείωτο ελληνικό καλοκαίρι με τον λαμπρό του ήλιο.
H συνέχεια στο Protagon.gr
--
Κατεβάστε την εφαρμογή της Παραπολιτικής για κινητά τηλέφωνα και tablet από το iTunes κι από το Google Play.
