Το πάθημα του καλού παιδιού

26.5.14


Έχουμε όλοι σχολιάσει κατά καιρούς την αποτυχία κομμάτων, τη συντριπτική ήττα κομμάτων αλλά στην περίπτωση της Δημοκρατικής Αριστεράς στις φετινές Ευρωεκλογές θα χρειαστεί για πρώτη φορά να μιλήσουμε για την πλήρη εξαφάνιση ενός κόμματος από τον πολιτικό χάρτη.

Δεν περίμενα να θριαμβεύσει η Δημοκρατική Αριστερά σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση αλλά σίγουρα δεν περίμενα να λάβει μόλις 1,20% πίσω κι από τον θίασο του Γιώργου Χατζημαρκάκη, πολύ μακριά μέχρι και από το Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό. Πρόκειται για μια απόλυτη συντριβή.

Ομολογώ ότι δεν πιστεύω ότι άξιζε μια τέτοια τύχη στο κόμμα του Φώτη Κουβέλη αλλά ταυτόχρονα είμαι πεπεισμένος ότι πρώτα από όλους η Δημοκρατική Αριστερά αδίκησε τον ίδιο της τον εαυτό. Δεν υπερασπίστηκε με θάρρος τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση, δεν διαχειρίστηκε σωστά την αποχώρηση της και δεν κατάφερε να αναδείξει νέα στελέχη που να μάχονται για το κόμμα κι όχι για την προσωπική τους επιβίωση.

Στη Δημοκρατική Αριστερά πίστεψαν ότι θα αρκεί για πάντα το εκκωφαντικό «ναι μεν αλλά» που εξέφραζε το κόμμα τους, αρκέστηκαν στη λογική του «καλού παιδιού» που δεν μπορεί παρά να κερδίσει τη συμπάθεια κάποιων, έστω και την τελευταία στιγμή. Δεν γίνεται όμως έτσι η Πολιτική, πόσο μάλλον όταν εμφανίζεται κάποιος όπως το Ποτάμι που μπορεί να κάνει το ίδιο με πολύ καλύτερους τηλεοπτικούς όρους από ότι η Δημοκρατική Αριστερά.

Ακούω διάφορα περί αλλαγής ηγεσίας. Μου μοιάζουν δυστυχώς αστεία. Στο 1,2% δεν αλλάζεις αρχηγό, προετοιμάζεις απλώς το κλείσιμο του μαγαζιού. Στην Κ.Ο και στα όργανα της Δημοκρατικής Αριστεράς υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι που μπορούν να αποδειχθούν πολύτιμοι σε μια προοδευτική σύγκλιση Αριστεράς-Κεντροαριστεράς στο μέλλον. Θα ήταν κρίμα να χαθούν.

Τέλος, δεν αντέχω να μην σχολιάσω πόσο θλιβερή ήταν κατά την άποψη μου η δημόσια παρουσία του Γρηγόρη Ψαριανού και του Ανδρέα Παπαδόπουλου όλους αυτούς τους μήνες. Δεν έχω ξαναδεί στελέχη ενός κόμματος να μιλούν τόσο άσχημα για το ίδιο τους το κόμμα και να ανυπομονούν αυτό να αποτύχει για να πουν «τα λέγαμε».