Σε λίγες ώρες από τώρα, εκτός της Εθνικής Ελλάδος, ξεκινά τις υποχρεώσεις στο Μουντιάλ και η Ιταλία, κόντρα στην Αγγλία. Να λοιπόν 10 λόγοι για τους οποίους λατρεύω τους θρυλικούς Azzurri και τις ιδιοτροπίες τους.
1) Γιατί δεν μπορείς παρά να αγαπήσεις τους ανθρώπους που πριν από κάθε μεγάλη διοργάνωση τσακώνονται μεταξύ τους για χάρη κάποιου εκκεντρικού σουπερστάρ τους, είτε αυτόν τον λένε Ντελ Πιέρο, είτε Κασάνο, είτε Μπαλοτέλι.
2) Γιατί στον τελικό του Euro του 2000 ήμουν τυχαία στη Βερόνα και είδα μια χώρα να απογειώνεται στο γκολ του Ντελβέκιο στο 55', να παγώνει στην ισοφάριση των Γάλλων με τον Βιλτόρ στο 90' και να αρχίζει να σπάει ότι βρει μπροστά της στο γκολ του Τρεζεγκέ στο 103'. Mου θύμισαν τόσο πολύ τους Έλληνες, ο ορισμός του «una Faccia, una Razza».
3) Γιατι είναι ένα από τα λίγα ποδοσφαιρικά έθνη που δεν παράγει μόνο λαμπερούς ήρωες αλλά και μεγάλους ιστορικά μοιραίους όπως o μεγάλος Ρομπέρτο Μπάτζιο με το χαμένο πέναλτι στον τελικό του Μουντιάλ του 1994. Θυμίζω ότι μέσω της Νάπολι, η Ιταλία συμμετέχει πρωταγωνιστικά και στο μύθο του μεγάλου Ντιέγο.
4) Γιατί ήταν από τους πρώτους που κατάλαβαν την αξία του στυλ στον αθλητισμό και οι ποδοσφαιριστές τους θύμιζαν πάντοτε μοντέλα των μεγάλων ιταλικών οίκων μόδας, πριν οι διάφοροι Κριστιάνο Ρονάλντο αρχίσουν να προσπαθούν με λύσσα να τους μοιάσουν. Το 2006, η αφίσα με τον Φάμπιο Καναβάρο να σηκώνει το Μουντιάλ αναρτήθηκε πιθανότατα σε περισσότερα δωμάτια κοριτσιών παρά αγοριών.
5) Γιατί δεν θα κατακτούσαν ποτέ το Μουντιάλ του 2006 αν πρώτα δεν είχαν συνειδητοποιήσει πόσο ξεφτίλα είχαν γίνει στον ποδοσφαιρικό πλανήτη από το σκάνδαλο των στημένων αγώνων (Calciopolis) που έσκασε λίγους μήνες πριν τη διοργάνωση. Θύμωσαν, πείσμωσαν, θριάμβευσαν.
6) Γιατί στο αμέσως επόμενο Μουντιάλ, θεώρησαν ότι δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν και αποκλείστηκαν ήδη από τη φάση των ομίλων, χωρίς ούτε μια νίκη. Διαχρονικά ικανοί για το καλύτερο και για το χειρότερο. Είναι πολύ πιθανό να τα πάνε εξίσου χάλια και φέτος.
7) Γιατί αν ρίξεις μια ματιά στις ιταλικές εφημερίδες την επομένη μια νίκη τους, θα είναι όλοι τους θεοί και την επομένη μιας ήττας τους, θα είναι όλοι άχρηστοι. Σας θυμίζει κάτι;
8) Γιατί με αυτά και με αυτά, έχουν κατακτήσει 4 μουντιάλ, 1 μόνο λιγότερο από τη Βραζιλία και περισσότερα από όσα έχουν κατακτήσει μαζί η Ισπανία, η Αγγλία και η Γαλλία. Πώς τα έχουν καταφέρει; Μα φυσικά με διάφορες παραλλαγές τις τακτικής της «αμπαρωμένης πόρτας», δηλαδή του περίφημου catenaccio.
9) Γιατί στο φετινό τους ρόστερ υπάρχει ένας εκ των τελευταίων μεγάλων, ο μαέστρος Αντρέα Πίρλο, ένας αληθινός καλλιτέχνης του ποδοσφαίρου, το ταλέντο του οποίου να αξιοποιεί ακόμα και μέτριους συμπαίκτες του θυμίζει κάτι από Δημήτρη Διαμαντίδη.
10) Γιατί δίπλα στον Ντέγιαν Μποντίρογκα και τον Κριστόφ Βαζέχα, υπήρχε πάντα στο εφηβικό μου δωμάτιο ακόμα μια αφίσα, αυτή του σπουδαίου Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο. Τα πρώτα μοναχικά μέτρα του σπριντ με το οποίο πανηγυρίζει το γκολ του στην παράταση του ημιτελικού Ιταλία-Γερμανία το 2006 θα μπορούσαν άνετα να αποτελέσουν τη σκηνή του τέλους μιας ταινίας του Tορνατόρε για την κατάρα του να γεννηθείς προφήτης στον τόπο σου.
