Η Ελλάδα είναι ένα ευρωπαϊκό κράτος –μάλλον το μοναδικό– που ανέχεται την εφαρμογή της σαρίας εντός της επικράτειάς του.
Η ανοχή αυτή ισχύει αποκλειστικά και μόνον για την περιοχή της Δυτικής Θράκης, όπου και λειτουργούν τα τρία ιεροδικεία, στο πλαίσιο των οποίων ο μουφτής ασκεί δικαιοδοτική εξουσία επί οικογενειακών και κληρονομικών διαφορών, και δη κατ’ ουσίαν ανέλεγκτη. Εν τούτοις, δεν χωρεί αμφιβολία ότι βασικές αρχές του Ελληνικού Συντάγματος, όπως προεχόντως η αρχή της ισότητας των φύλων, η απαγόρευση των διακρίσεων με βάση το θρήσκευμα και η αρχή του φυσικού δικαστή, δεν επιτρέπουν την εφαρμογή της σαρίας επί της ελληνικής επικράτειας, όσο ευαίσθητες και αν είναι οι ισορροπίες που πρέπει να τηρηθούν με τη μουσουλμανική κοινότητα της Δυτικής Θράκης – βεβαίως, για να ακριβολογούμε, οι ισορροπίες αυτές αφορούν κατ’ αρχήν μόνον στον άρρενα πληθυσμό, και όχι στις γυναίκες που είναι και τα κατ’ εξοχήν θύματα της σαρίας.
Εν γένει, θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι στις έννομες τάξεις του σύγχρονου δυτικού κόσμου η αδράνεια δεν μπορεί να είναι εν προκειμένω επιλογή, καθώς εκθέτει σε σοβαρούς κινδύνους τα ίδια τα μέλη των μουσουλμανικών κοινοτήτων. Ο δυτικός κόσμος πρέπει να περιφρουρήσει θεμελιώδη πολιτισμικά του κεκτημένα, όπως είναι το κράτος δικαίου και η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η συνεπής δε προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε συνδυασμό με την αδιαπραγμάτευτη τήρηση των αρχών του κράτους δικαίου εξασφαλίζουν μεσο-μακροπρόθεσμα ειρηνικότερους όρους συμβίωσης μεταξύ χριστιανικών και μουσουλμανικών πληθυσμών. Και το τελευταίο έχει μεγάλη σημασία ιδίως για τη χώρα μας, που βρίσκεται σε επικίνδυνη εγγύτητα με τις εστίες έξαρσης της ισλαμικής βίας, αποτελώντας ίσως ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της προόδου.
Ένα εξαιρετικό άρθρο του επίκουρου καθηγητή της Νομικής Αντώνη Καραμπατζού στην Καθημερινή.
