Τέσσερις ιδέες για την...αποποινικοποίηση της αποτυχίας στην Ελλάδα

3.9.14


Παρακολουθώ διάφορους πολιτικούς στα social media και συνήθως βρίσκω φοβερά βαρετές τις παρεμβάσεις καθώς οι περισσότεροι από αυτούς είναι απλοί σχολιαστές της πολιτικής επικαιρότητας, στην οποία μοιάζει να τους αρκεί να συμμετέχουν ως κομπάρσοι.

Χθες, παρατήρησα τυχαία στο Facebook ότι ο νεαρός βουλευτής Χίου του ΠΑΣΟΚ Κώστας Τριαντάφυλλος είχε κοινοποιήσει ένα απόσπασμα από μια πρόσφατη ομιλία του στη Βουλή υπό τον τίτλο «Τέσσερα απλά βήματα για την Ελλάδα της δημιουργικότητας».

Νομίζω έχει ενδιαφέρον, αν και το πιο σημαντικό είναι ότι μπαίνει στον κόπο να τιμήσει τη λαϊκή εντολή που έλαβε και να πει δυο πράγματα από το βήμα της Βουλής για το μέλλον αυτής της χώρας, είτε κανείς συμφωνεί είτε διαφωνεί:

Σήμερα, ένας νέος άνθρωπος δεν μπορεί να αξιοποιήσει το ταλέντο του στην Ελλάδα και να ξεφύγει από το φάσμα της ανεργίας ή της αδράνειας διότι έχει ποινικοποιηθεί νομικά, κοινωνικά και πολιτικά η έννοια της αποτυχίας.

Μια ανοικτή κοινωνία, μια χώρα η οποία σέβεται τη νέα γενιά και πιστεύει στους ανθρώπους της, πρώτα από όλα ως προτεραιότητα βάζει την αξιοποίηση του ταλέντου του καθενός, γιατί ο κάθε νέος ή νέα, ο κάθε άνθρωπος σε αυτή τη χώρα έχει ένα ταλέντο.

Αν, λοιπόν, δοθεί η δυνατότητα να αξιοποιηθεί το ταλέντο, αν αποποινικοποιηθεί η ενδεχόμενη αποτυχία του και ενθαρρυνθεί η νεανική επιχειρηματικότητα και καινοτομία, τότε ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος της ανεργίας των νέων, θα έχει επιλυθεί ως ένα βαθμό.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό;

Χωρίς επιδοτήσεις.

Τέσσερα πράγματα χρειάζονται: 

Μηδενικό γραφειοκρατικό ή φορολογικό κόστος για την ίδρυση της εταιρείας, τρία χρόνια αφορολόγητο, τρία χρόνια απαλλαγή από ΤΕΒΕ (OAEE) ή οποιαδήποτε άλλη ασφάλιση, τρία χρόνια απαλλαγή από ανταποδοτικά τέλη.

Με αυτόν τον τρόπο, όποιος θέλει να επιχειρήσει, δεν θα αναλαμβάνει το τεράστιο ρίσκο αποτυχίας, με κίνδυνο να καταστρέψει τη ζωή του ένας νέος άνθρωπος. Με αυτόν τον απλό τρόπο, η χώρα αποδεικνύει ότι θέλει το ταλέντο του καθενός και της καθεμιάς και ότι δίνει τη δυνατότητα να το αναπτύξει.

Ένα τέτοιο σχέδιο μιας Ελλάδας της δημιουργίας, θα μπορούσε να περπατήσει και, κυρίως, να έχει σύμμαχο τη νέα γενιά.