Η Ελλάδα της Ευρώπης λήγει στις 28 Φεβρουαρίου

6.1.15

Photo credit: Nikos Kotoulas
Αν και θα έπρεπε κανείς να το περιμένει, η Ελλάδα βιώνει σήμερα μια από τις χειρότερες προεκλογικές περιόδους όλων των εποχών και ελάχιστοι είναι εκείνοι που προσπαθούν να θέσουν κάποια σοβαρά ζητήματα στη δημόσια ατζέντα.

Προς κάθε ενδιαφερόμενο, θα ήθελα να θυμίσω ότι η Ελλάδα όπως την ξέρουμε σήμερα λήγει στις 28 Φεβρουαρίου, όταν και ολοκληρώνεται η δίμηνη παράταση του Μνημονίου. Τότε διακόπτεται η χρηματοδότηση της χώρας από τους εταίρους και δανειστές της και οι αγορές για την Ελλάδα είναι ερμητικά κλειστές, ακόμα και αυτή των τριετών ομολόγων.

Σήμερα, ούτε η Νέα Δημοκρατία αλλά ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν απαντήσει στο τι σκοπεύουν να πράξουν μέχρι τότε ενώ δεν είναι καν σαφές αν η χώρα θα συρθεί σε δεύτερες εκλογές οι οποίες και θα διεξαχθούν ακριβώς πάνω στη λήξη της παράτασης του Μνημονίου.

Από τη μία, η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση απέτυχε στη διαπραγμάτευση με την Τρόικα, δεσμεύτηκε ότι δεν πρόκειται να πάρει άλλα μέτρα και μιλούσε για «success story» το οποίο θα μας έβγαζε στις αγορές. Όλα αποδείχθηκαν μπούρδες.

Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει γενικά και αόριστα για «διαπραγμάτευση» χωρίς να προσδιορίζει ούτε τον ακριβή χρόνο στον οποίο αυτή θα γίνει αλλά ούτε και με ποια υποκείμενα και αντικείμενα θα διεξαχθεί. Παράλληλα, δεν συμφωνεί με κανέναν τρόπο με την παράταση του Μνημονίου.

Αν λάβουμε υπόψιν μας τα δυο αυτά κόμματα δεν μπορούν να συνεννοηθούν ούτε για τη διεξαγωγή debate, το ερώτημα που προκύπτει είναι σαφές: τι θα απογίνει η χώρα τη 1η Μαρτίου; Ποιος και με τι σχέδιο θα την κυβερνήσει;

Μήπως ήρθε επιτέλους η ώρα για τους Έλληνες δημοσιογράφους να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αρχίσουν να ρωτάνε τα στελέχη των δυο κομμάτων τι σκοπεύουν να κάνουν για τη χρηματοδότηση της χώρας;

Στις 10 Δεκεμβρίου πάντως, είχα καταθέσει την εξής πρότασηΘα πρότεινα στους κ.κ Σαμαρά και Τσίπρα να τηλεφωνήσουν στο προεδρικό μέγαρο της Λευκωσίας και να συνομιλήσουν με τον έτερο Έλληνα ηγέτη που είδε τη χώρα του να βιώνει τα αδιέξοδα μιας δήθεν σκληρής διαπραγμάτευσης.