Στις πρόσφατες εκλογές το ΠΑΣΟΚ έλαβε μόλις 4,68% και είναι σήμερα το μικρότερο κόμμα της ελληνικής Βουλής. Η αποτυχία ήταν τέτοια που ανάγκασε μέχρι και τον Ευάγγελο Βενιζέλο να την αναγνωρίσει.
Λαμβάνοντας υπόψιν και την εκλογική αποτυχία του Κινήματος του Γιώργου Παπανδρέου, εκτιμώ ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος υπάρχει πλέον μόνο για λόγους καθαρά δημογραφικούς, εξαιτίας δηλαδή του ότι στις εκλογές συμμετέχουν σε μεγάλο βαθμό συμπολίτες μας άνω των 65 ετών οι οποίοι διατηρούν συναισθηματικούς δεσμούς με τον συγκεκριμένο χώρο και τους ιστορικούς πρωταγωνιστές του.
Δικαίως ή αδίκως, δεν υπάρχει πλέον καμιά φοβερά πειστική απάντηση στο ερώτημα «γιατί να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ», παρόλο που οι πολιτικοί λόγοι ύπαρξης του προοδευτικού χώρου παραμένουν σε κάποιο βαθμό επίκαιροι. Αυτή είναι η πραγματικότητα εδώ και πάρα πολύ καιρό αλλά κάποιοι ιστορικά μοιραίοι επέλεξαν γελοίες μισές λύσεις τύπου «Ελιά» και «Δημοκρατική Παράταξη».
Δίχως αμφιβολία, η διαφαινόμενη αποχώρηση του Ευάγγελου Βενιζέλου θα αποτελέσει μια ιδιαίτερα θετική εξέλιξη για τον χώρο. Αν αυτό είχε συμβεί πολύ νωρίτερα, ίσως τα πράγματα να μην είχαν εξελιχθεί τόσο άσχημα για το ΠΑΣΟΚ. Ο Βενιζέλος εδώ και πολύ καιρό συμβολίζει όλα όσα η ελληνική κοινωνία σιχαίνεται, στο πρόσωπο του αποδοκιμάστηκε συλλήβδην η σκοτεινή πλευρά της Μεταπολίτευσης, την οποία και εκπροσωπεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Υπάρχει όμως κάτι που μπορεί να γίνει και να αξίζει να το παρακολουθήσει κανείς; Δεν είμαι βέβαιος. Ακούω και διαβάζω διάφορα σενάρια για την επόμενη μέρα. Όλα περιλαμβάνουν ανθρώπους που ταυτίστηκαν προσωπικά με όλες τις καταστροφικές επιλογές της τελευταίας διετίας. Η ηλικία τους μου είναι αδιάφορη όταν το πολιτικό τους αισθητήριο έχει αποδειχθεί καταστροφικό.
Τι μπορεί να αλλάξει ένας νέος αρχηγός, όποιος κι αν είναι, όταν θα κουβαλάει μια Κ.Ο που αποτελείται από μια μικρή dream team φθαρμένων και απαξιωμένων πολιτικών; Με το ΠΑΣΟΚ εξελέγησαν και πάλι άνθρωποι όπως ο Λοβέρδος, ο Σκανδαλίδης, ο Κουτσούκος, η Χριστοφιλοπούλου και ο Κρεμαστινός. Τι να την κάνω την ανανέωση σε επίπεδο ηγεσίας με τους δεινόσαυρους στα βουλευτικά έδρανα; Αυτούς θα πρέπει να κουβαλάει ο νέος αρχηγός και μάλιστα για τουλάχιστον 18 μήνες καθώς ακόμα κι αν γίνουν εκλογές στο ενδιάμεσο, θα γίνουν με λίστα.
Είναι τέτοια η παρακμή του ΠΑΣΟΚ πλέον που όσο παράξενο κι αν ακούγεται, ίσως θα ήταν ρίσκο να επιδιώξει να αλλάξει τη συγκεκριμένη στρατηγική εξασφάλισης της ύπαρξης του για λόγους δημογραφικούς. Δεν βλέπω να μπορεί να υπάρξει τα επόμενα χρόνια ως κάτι διαφορετικό από ένα λόμπι του 4%-5%, μέχρι να μείνει οριστικά εκτός Βουλής, κάτι που λογικά θα συμβεί καθώς μακριά από την κυβέρνηση, θα ατονήσουν και οι τελευταίοι μηχανισμοί του.
Γενικά, νομίζω ότι ο ελληνικός λαός έχει απαντήσει με σαφή τρόπο σε όλα τα ερωτήματα που αφορούν τον χώρο που περιγράφεται με τον απωθητικό -πλέον- όρο «Κεντροαριστερά». Οι απαντήσεις ήταν σαφείς, απλώς δεν ήταν οι επιθυμητές. Αν υπάρχει πια κάποια λύση αυτή θα ήταν μόνο η σάρωση όλων των ξεχωριστών σχημάτων και ηγεσιών που υπάρχουν σήμερα στο χώρο και η δημιουργία ενός νέου σχήματος που θα εύχεται ο ΣΥΡΙΖΑ να αποτύχει.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πετύχει, κάτι που για τη χώρα είναι αναγκαίο, τότε το χρονοντούλαπο της Ιστορίας θα ανοίξει ξανά κι αυτή τη φορά όχι για τα μάτια της Δεξιάς. Όλα κάποτε τελειώνουν.
Δικαίως ή αδίκως, δεν υπάρχει πλέον καμιά φοβερά πειστική απάντηση στο ερώτημα «γιατί να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ», παρόλο που οι πολιτικοί λόγοι ύπαρξης του προοδευτικού χώρου παραμένουν σε κάποιο βαθμό επίκαιροι. Αυτή είναι η πραγματικότητα εδώ και πάρα πολύ καιρό αλλά κάποιοι ιστορικά μοιραίοι επέλεξαν γελοίες μισές λύσεις τύπου «Ελιά» και «Δημοκρατική Παράταξη».
Δίχως αμφιβολία, η διαφαινόμενη αποχώρηση του Ευάγγελου Βενιζέλου θα αποτελέσει μια ιδιαίτερα θετική εξέλιξη για τον χώρο. Αν αυτό είχε συμβεί πολύ νωρίτερα, ίσως τα πράγματα να μην είχαν εξελιχθεί τόσο άσχημα για το ΠΑΣΟΚ. Ο Βενιζέλος εδώ και πολύ καιρό συμβολίζει όλα όσα η ελληνική κοινωνία σιχαίνεται, στο πρόσωπο του αποδοκιμάστηκε συλλήβδην η σκοτεινή πλευρά της Μεταπολίτευσης, την οποία και εκπροσωπεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Υπάρχει όμως κάτι που μπορεί να γίνει και να αξίζει να το παρακολουθήσει κανείς; Δεν είμαι βέβαιος. Ακούω και διαβάζω διάφορα σενάρια για την επόμενη μέρα. Όλα περιλαμβάνουν ανθρώπους που ταυτίστηκαν προσωπικά με όλες τις καταστροφικές επιλογές της τελευταίας διετίας. Η ηλικία τους μου είναι αδιάφορη όταν το πολιτικό τους αισθητήριο έχει αποδειχθεί καταστροφικό.
Τι μπορεί να αλλάξει ένας νέος αρχηγός, όποιος κι αν είναι, όταν θα κουβαλάει μια Κ.Ο που αποτελείται από μια μικρή dream team φθαρμένων και απαξιωμένων πολιτικών; Με το ΠΑΣΟΚ εξελέγησαν και πάλι άνθρωποι όπως ο Λοβέρδος, ο Σκανδαλίδης, ο Κουτσούκος, η Χριστοφιλοπούλου και ο Κρεμαστινός. Τι να την κάνω την ανανέωση σε επίπεδο ηγεσίας με τους δεινόσαυρους στα βουλευτικά έδρανα; Αυτούς θα πρέπει να κουβαλάει ο νέος αρχηγός και μάλιστα για τουλάχιστον 18 μήνες καθώς ακόμα κι αν γίνουν εκλογές στο ενδιάμεσο, θα γίνουν με λίστα.
Είναι τέτοια η παρακμή του ΠΑΣΟΚ πλέον που όσο παράξενο κι αν ακούγεται, ίσως θα ήταν ρίσκο να επιδιώξει να αλλάξει τη συγκεκριμένη στρατηγική εξασφάλισης της ύπαρξης του για λόγους δημογραφικούς. Δεν βλέπω να μπορεί να υπάρξει τα επόμενα χρόνια ως κάτι διαφορετικό από ένα λόμπι του 4%-5%, μέχρι να μείνει οριστικά εκτός Βουλής, κάτι που λογικά θα συμβεί καθώς μακριά από την κυβέρνηση, θα ατονήσουν και οι τελευταίοι μηχανισμοί του.
Γενικά, νομίζω ότι ο ελληνικός λαός έχει απαντήσει με σαφή τρόπο σε όλα τα ερωτήματα που αφορούν τον χώρο που περιγράφεται με τον απωθητικό -πλέον- όρο «Κεντροαριστερά». Οι απαντήσεις ήταν σαφείς, απλώς δεν ήταν οι επιθυμητές. Αν υπάρχει πια κάποια λύση αυτή θα ήταν μόνο η σάρωση όλων των ξεχωριστών σχημάτων και ηγεσιών που υπάρχουν σήμερα στο χώρο και η δημιουργία ενός νέου σχήματος που θα εύχεται ο ΣΥΡΙΖΑ να αποτύχει.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πετύχει, κάτι που για τη χώρα είναι αναγκαίο, τότε το χρονοντούλαπο της Ιστορίας θα ανοίξει ξανά κι αυτή τη φορά όχι για τα μάτια της Δεξιάς. Όλα κάποτε τελειώνουν.
