Δικαιολογώντας τον φασισμό της αποψάρας

13.3.15


Πλήθος συζητήσεων έχει προκαλέσει το τεράστιο γκράφιτι στο κτίριο του Πολυτεχνείου της Αθήνας με τους  περισσότερους να επιχειρηματολογούν για το αν τους αρέσει ή όχι, σε μια ακόμα περίπτωση που η ελληνική κοινή γνώμη βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος.

Η καλλιτεχνική, αισθητική και όποια άλλη αξία του συγκεκριμένου γκράφιτι είναι απολύτως αδιάφορη. Το πρόβλημα είναι ότι το γκράφιτι αυτό είναι ένα ένα ακόμα επεισόδιο στη νεοελληνική τραγωδία του «κάνε ό,τι γουστάρεις, προσπάθησε να επιβάλεις την αποψάρα σου».

Δεν υπάρχει τίποτα πιο φασιστικό από το να θεωρείς ότι κάτι το φοβερά ξεχωριστό υπάρχει μέσα σου που να σου επιτρέπει να παρέμβεις με τέτοιο βίαιο τρόπο σε ένα κτήριο που όχι μόνο δεν σου ανήκει αλλά εξ ορισμού εν δυνάμει ανήκει σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό.

Σε μια ευνομούμενη πολιτεία, ουδείς διαθέτει το δικαίωμα να καθορίσει μονομερώς την όψη ενός δημόσιου κτηρίου, πόσο μάλλον σε τέτοια έκταση και ένταση. Φτάνει πια με τον αχαλίνωτο -δήθεν προοδευτικό- συναισθηματισμό που δικαιολογεί τα πάντα υπό το πρίσμα της «οργής» και της «αντίδρασης» στο «κατεστημένο».