Σε ιστορικό χαμηλό φαίνεται ότι έχει φτάσει η αξιοπιστία του ελληνικού πολιτικού συστήματος καθώς η ελληνική κυβέρνηση αποκλείστηκε από τη χθεσινή πενταμερή συνάντηση στο Βερολίνο η οποία έγινε αποκλειστικά και μόνο για την Ελλάδα.
Πιθανότατα για λόγους τακτ, από τη συνάντηση δεν προέκυψε κάποιο επίσημο τελεσίγραφο για την ελληνική πλευρά αλλά δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να κατανοήσει κανείς ότι μια τέτοια συνάντηση δεν μπορεί να είχε χαλαρό και...φιλοσοφικό χαρακτήρα. Υποθέτω ότι αυτό, πρώτοι το γνωρίζουν οι Τσίπρας-Βαρουφάκης.
Υποψιάζομαι πάντως ότι εδώ που φτάσαμε, ακόμα μια ελληνική κυβέρνηση ουσιαστικά ελπίζει να της προταθεί μα τελική συμφωνία στη λογική του take it or leave it. Από το 2009 μέχρι σήμερα, καμία κυβέρνηση δεν κατάφερε να προτείνει κάποιο δικό της σχέδιο και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξαρτήτων Ελλήνων δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.
Είτε επίσημα λοιπόν είτε ανεπίσημα, υποψιάζομαι ότι ένα τελεσίγραφο λύνει τα χέρια του Τσίπρα ενώ δεν αποκλείω και το να επιθυμεί ο Έλληνας πρωθυπουργός να φτάσουν τα πράγματα στα άκρα με τη επιβολή capital controls, ώστε να του είναι εσωκομματικά πιο εύκολο να ισχυριστεί ότι λόγοι ανωτέρας εθνικής ανάγκης επιβάλουν την υπερψήφιση της συμφωνίας. Το άσχημο είναι ότι ένα τελεσίγραφο ευνοεί αρκετά και τη δαιμονοποίηση της Ευρώπης σε περίπτωση που ο πραγματικός στόχος του Τσίπρα είναι να μας οδηγήσει στη δραχμή, κάτι που δεν μοιάζει σήμερα το πλέον πιθανό.
Όπως και να έχει, η χώρα είναι καταδικασμένη σε πολυετή μιζέρια και στασιμότητα κι όσο πιο γρήγορα το αποδεχθούμε, τόσο πιο ψύχραιμα θα αρχίσουμε να ερμηνεύουμε τις διάφορες εξελίξεις. Κυνηγάμε εδώ και 5-6 χρόνια την ουρά μας. Δεν μας φταίει κανείς πια.
