Σε αντίθεση με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα επανάπαυσης των προοδευτικών δυνάμεων, η Παραπολιτική προειδοποίησε από χθες, όπως έκανε και με το Brexit, ότι η άποψη ότι ο Τραμπ θα ηττηθεί απλώς επειδή είναι σεξιστής και ρατσιστής είναι επικίνδυνα υπεραπλουστευτική.
Όταν χθες κάποιοι φίλοι με ρώτησαν ποιος πιστεύω ότι θα κερδίσει η απάντηση μου ήταν ο Τραμπ μοιάζει να έχει πετύχει όλα όσα ονειρεύεται ο κάθε υποψήφιος πρόεδρος: έχει θέσει την ατζέντα της προεκλογικής περιόδου, έχει πείσει ότι το θέλει περισσότερο, αυτός ήταν ο «κινηματικός» υποψήφιος που έπεισε απογοητευμένες μάζες του πληθυσμού να τον ακολουθήσουν. Παρ' όλα αυτά, σημείωσα ότι δεν υπάρχει καμία δημοσκόπηση που να τον δείχνει να προηγείται, οπότε αναγκαστικά θα πόνταρα κι εγώ ότι θα κέρδιζε η Χίλαρι.
Τελικά ο Τραμπ τα κατάφερε, ένας θρίαμβος που εύχομαι να συνιστά το βίαιο τέλος των «προοδευτικών» βεβαιοτήτων. Αν κάποιοι δεν καταλάβουν και τώρα πόσο έχουν απομακρυνθεί από τον απλό λαό κι από τις ανάγκες του, τότε κάθε χώρα αργά ή γρήγορα θα δει τον δικό της Τραμπ να κατακτά την εξουσία.
Η Χίλαρι Κλίντον υπήρξε από την αρχή μια υποψηφιότητα που έδειξε πόσο μυωπικά προσέγγιζε τις συγκεκριμένες εκλογές το αμερικανικό κατεστημένο. Έπαιξαν τα ρέστα τους υπέρ μιας αντιπαθούς υποψηφίου που είχε αποτύχει και το 2008, που δεν συγκίνησε τα πλήθη ως υπουργός Εξωτερικών και που θεώρησε ότι «δικαιούται» να είναι η επόμενη πρόεδρος των ΗΠΑ.
Η Χίλαρι δεν πήρε το μήνυμα της μαζικής υποστήριξης των νέων Αμερικανών στον Μπέρνι Σάντερς και ίσως μέχρι και χθες να ένιωθε ότι οι πολίτες της κάνουν...ναζάκια ψηφίζοντας τον Τραμπ. Εκατομμύρια Αμερικάνοι της έδειξαν ότι θέλουν καλές δουλειές και αξιοπρέπεια κι εκείνη απλά τους απαντούσε «μα δεν βλέπετε ότι είναι σεξιστής;». Της έδειχναν ότι νιώθουν ξεχασμένοι, τους έλεγε ότι ο Τραμπ παρενόχλησε σεξουαλικά κάποιες γυναίκες τη δεκαετία του 1980. Είναι μικρό θέμα ο σεξισμός; Όχι βέβαια αλλά δεν μπορείς να απαιτείς αυτάρεσκα από μια κοινωνία να ψηφίσει μονάχα με βάση αυτό το κριτήριο.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, το χθεσινό αποτέλεσμα αποτελεί έναν ιδιότυπο θρίαμβο της Δημοκρατίας, μια απόδειξη ότι ο κάθε λαός μπορεί πάντα να σαρώσει κάθε τι που πάει να του επιβληθεί, να στείλει σπίτι της κάθε δυναστεία που θεωρεί ότι η χώρα της ανήκει. Δυστυχώς, μιας και το κατεστημένο έκανε ότι μπορούσε για να καούν οι υποψηφιότητες Μπάιντεν και Σάντερς, τον θρίαμβο αυτό θα απολαύσει ένας επικίνδυνος τυχοδιώκτης δισεκατομμυριούχος.
Shit happens.
