Από το Brexit μέχρι την εκλογή Trump κι από την εδραίωση της Χρυσής Αυγής στην ελληνική κοινωνία μέχρι την οριακή ήττα του ακροδεξιού υποψηφίου στις προεδρικές εκλογές της Αυστρίας, το πρόσωπο του 2016 για την Παραπολιτική ήταν ο μέσος σκεπτόμενος πολίτης που δεν κατάλαβε καθόλου τι συνέβαινε γύρω του.
Θα μπορούσαμε να πούμε ο "διανοούμενος" που δεν κατάλαβε τίποτα αλλά αφενός είναι αρκετά δύσκολο να ορίσεις τι σημαίνει "διανοούμενος" στην εποχή μας αλλά και εξαιρετικά αμφίβολο το εύρος της επιρροής του στα κοινωνικά δρώμενα.
Ο σκεπτόμενος πολίτης λοιπόν. Αυτός που διαθέτει ένα κάποιο μορφωτικό επίπεδο, συνήθως μια δουλειά ελαφρώς καλύτερη ή έστω "ασφαλέστερη" από τον μέσο όρο, που δεν νοιάζεται μονάχα για τον εαυτό του, αυτός που προσπαθεί να επεκτείνει τη σκέψη του έξω από τα εθνικά σύνορα που τον περικλείουν.
Δυστυχώς όμως, ο σκεπτόμενος πολίτης ήταν εκείνος που το 2016, σχεδόν παντού στον δυτικό κόσμο, απέτυχε να αποτρέψει το κακό. Όχι γιατί δεν προσπάθησε αλλά κυρίως γιατί αρνήθηκε να αποδεχθεί ότι η ζωή του ενδέχεται άμεσα να γίνει πολύ χειρότερη. Είναι ιστορικά σύνηθες να αρνούνται οι κοινωνίες να αποδεχθούν ότι το φως στην άκρη του τούνελ είναι το τρένο που έρχεται κατά πάνω τους.
Κάνοντας unfriend όλους όσους διαφωνούσαν μαζί του στο Facebook, ακολουθώντας μονάχα ΜΜΕ και δημοσιογράφους που επιβεβαιώνουν τις απόψεις του στο Twitter, ο σκεπτόμενος πολίτης έχτισε μόνος του τη φυλακή της σκέψης του. Η περιέργεια του εξαντλήθηκε στο να ανακαλύψει ακόμα περισσότερους ανθρώπους που λίγο-πολύ συμφωνούν μαζί του παρά να αλληλεπιδράσει με όσους διαφωνούν.
Φούσκωσε τη φούσκα του, έπεσε για ύπνο στη Μεγάλη Βρετανία και ξύπνησε στη Μικρά Αγγλία. Κοιμήθηκε στην κοσμοπολίτικη Νέα Υόρκη και ξύπνησε στην αποκρουστικά φοβική Αμερική του Trump. Άκουσε το γείτονα του να δίνει μεγαλύτερη βάση στις προφητείες του Παΐσιου παρά στις ορθές αναλύσεις των ειδικών.
Δυστυχώς, ακόμα και μετά τα πολλά χαστούκια του 2016, ο σκεπτόμενος πολίτης εξακολουθεί να θεωρεί ότι τα πράγματα δεν πηγαίνουν και τόσο άσχημα. Ότι ο Τραμπ εκλέχθηκε απλώς επειδή είναι αναχρονιστικό το σύστημα των εκλεκτόρων κι ότι σε κάθε περίπτωση "αποκλείεται ένας τύπος να μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στις ΗΠΑ γιατί υπάρχουν θεσμοί". Ότι το Brexit κάπως θα αναβληθεί για πάντα, ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να πάει στη δραχμή "γιατί δεν συμφέρει κανέναν", ότι "πόλεμοι στις μέρες μας δεν γίνονται".
Δεν ισχυρίζομαι με βεβαιότητα ότι το 2017 ο κόσμος θα καταστραφεί ή ότι κάποιες καταστροφές είναι ήδη αναπόφευκτες. Ρομαντικά πιστεύω ότι στο τέλος το καλό πάντα νικά αλλά για να νικήσει πρέπει πρώτα να παλέψει. Το κακό δεν θα ηττηθεί από μόνο του, στη λογική του "έλα μωρέ, είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο; εγώ δεν το πιστεύω".
Και το καλό για να νικήσει χρειάζεται τον σκεπτόμενο πολίτη να σηκώσει κεφάλι και να αγωνιστεί για ένα πιο φωτεινό μέλλον. Για έναν καλύτερο κόσμο για όλους, όχι μόνο για τους φίλους του στο Facebook. Και για εκείνους που τον θυμώνουν, όχι μόνο για εκείνους που του χαϊδεύουν το εγώ.
Venceremos κι έτσι.
