Καλύτερα να ρισκάρεις, παρά να παραιτηθείς

15.11.17


Ουσιαστικά μετά από χρόνια διαβουλεύσεων, μετά από μια προεκλογική περίοδο 2 μηνών από 9+1 υποψηφίους και μετά τον πρώτο γύρο των εκλογών, η Κεντροαριστερά απέχει μερικές μόνο μέρες από μια ιστορική απόφαση, που θα καθορίσει για χρόνια τις τύχες της, είτε θετικά είτε αρνητικά.

Οι εσωκομματικές εκλογές είναι πάντα οι πιο δύσκολες, οι πιο τραυματικές. Όχι τυχαία, δέκα χρόνια μετά οι πληγές της εσωκομματικής σύγκρουσης του 2007 στο ΠΑΣΟΚ δεν έχουν κλείσει, το ίδιο κι εκείνες από τη σύγκρουση του Αντώνη Σαμαρά με τη Ντόρα Μπακογιάννη για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.

Σήμερα, η Κεντροαριστερά δεν έχει αυτή την πολυτέλεια. Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι στις εσωκομματικές εκλογές εξ ορισμού συμμετέχουν άνθρωποι που στο 70%-80% συμφωνούν μεταξύ τους -κι αυτό δεν μπορεί να αλλάξει από κανένα εκλογικό αποτέλεσμα. Η παραίτηση της επόμενης μέρας ποτέ δεν είναι ουδέτερη, πάντοτε κάποιον ευνοεί -συνήθως τον ισχυρότερο.

Από την επόμενη Δευτέρα, θα υπάρξει αρκετός χρόνος για να συζητήσουμε γιατί αποτυγχάνουν οι «μη κομματικοί», γιατί σώνει και καλά είναι κακός να είσαι «κομματικός», γιατί δεν πείθουν «οι αξίες», αν και σε τι διαφέρει τελικά ένας «κομματικός μηχανισμός» από έναν «μηχανισμό αξιών» και πολλά άλλα.

Για να μπορέσουμε όμως να τα συζητήσουμε όλα αυτά με όρους μέλλοντος, θα πρέπει την επόμενη Δευτέρα να έχουμε φροντίσει να αλλάξει κάτι πραγματικά, να υπάρχει ένα κόμμα με μια ηγεσία που αντιμετωπίζει την πολυφωνία ως κάτι θετικό κι όχι ως άλλοθι για την εκλογική επιβίωση των ίδιων και των ίδιων.

Αν εμείς οι ίδιοι δεν κάνουμε την υπέρβαση μας, αν δεν αφήσουμε πίσω ξεπερασμένα πάθη, αν δεν κατανοήσουμε ότι με έναν τρόπο το «ή τώρα ή ποτέ» αυτή τη φορά ισχύει, τότε την επόμενη Δευτέρα θα έχουν δήθεν αλλάξει όλα, έτσι ώστε να μην έχει αλλάξει τίποτα. Θα μας μιλάνε για «Νέα Αλλαγή» και θα ξέρουμε ήδη ποιοι θα εκλεγούν βουλευτές και ποιοι θα γίνουν ξανά υπουργοί.