Η μείωση του κατώτατου μισθού το 2012 αποτέλεσε έναν ιστορικά πικρό συμβολισμό της κατάντιας της ελληνικής οικονομίας εν μέσω διαδοχικών προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής. Μια χώρα που αναγκάζεται να προχωρήσει σε μια τέτοια κίνηση δεν μπορεί παρά να είναι μια χώρα στο χείλος της καταστροφής.
Σήμερα, η αύξηση του κατώτατου μισθού και η κατάργηση του υποκατώτατου μισθού συνθέτουν από κοινού έναν άλλον, εξίσου ιστορικό, συμβολισμό για τη μετάβαση της χώρας σε μια εποχή καλύτερη από εκείνη που προηγήθηκε. Μια χώρα που νιώθει την αυτοπεποίθηση να προχωρήσει σε μια τέτοια κίνηση δεν μπορεί παρά να είναι μια χώρα που ατενίζει το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία.
Μπορεί η έξοδος από τα Μνημόνια να μην ήταν ποτέ εκείνος ο παράδεισος που περιέγραφε η σημερινή κυβέρνηση αλλά αναμφίβολο η απόφαση για την αύξηση του κατώτατου μισθού είναι θετική και θα πρέπει να της πιστωθεί. Με σοβαρότητα και υπευθυνότητα στη συνολική χάραξη της φορολογικής πολιτικής, είναι εφικτό και οι επιχειρήσεις να αντεπεξέλθουν στο έξτρα μισθολογικό κόστος που θα προκύψει και οι εργαζόμενοι να δουν το βιοτικό τους επίπεδο να βελτιώνεται.
