Aγαπητέ κύριε Τατούλη ,
Για ακόμα μια φορά θα συμφωνήσω μαζί σας αν και πιστεύω ότι σιγά-σιγά θα πρέπει να συμβουλευτώ κάποιο ψυχίατρο...
Και για να γίνω πιο σαφής.
Όλα αυτά που λέτε είναι παρα πολύ σωστά και περιέχουν μεγάλη δόσης αλήθειας.
Έχω όμως μια απορία.
Τι κάνετε εσείς για όλα αυτά ;
Είστε εκλεγμένος βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος. Τι προσπάθειες κάνατε για να αλλάξουν όλα αυτά ;
Ο αρχηγός του κόμματος σας προεκλογικά σήκωσε το λάβαρο του πολέμου ενάντια στην διαφθορά και τους "νταβατζήδες". Εγώ βλέπω ότι οι ίδιοι μεγαλο-εργολάβοι εξακολουθούν να αναλαμβάνουν τα μεγάλα έργα , οι ίδιοι "νταβατζήδες" ελέγχουν τον ΟΠΑΠ κτλ... Λοιπόν ;
Εσείς τι κάνετε για όλα αυτά ;
Πώς τα ανέχεστε και παραμένετε βουλευτής ;
Περιμένετε καρτερικά τη διαγραφή σας από τον πρωθυπουργό για μια "ηρωική" έξοδο όπως σας καταλογίζουν ;
Θα χαιρόμουν να διαβάσω μια απάντηση σας.
Παραπολτικός
parapolitiki.blogspot.com
Η ερώτηση αυτή έγινε με την μορφή σχολιου στην παρακάτω ανάρτηση του ιστολογίου του Πέτρου Τατούλη :
Καμία εξαίρεση!
Επανέρχομαι στο θέμα της διαφθοράς, αν και θεωρούσα ότι έχω τοποθετηθεί διεξοδικά, για τρεις λόγους. Κατ’ αρχήν, στο πλαίσιο του διαλόγου που έχουμε ανοίξει, οφείλω να απαντήσω για να μην θεωρηθεί ότι υπεκφεύγω χάριν σκοπιμοτήτων ή άλλων σχέσεων. Δεύτερον, θεωρώ ότι το ζήτημα της Siemens είναι κορυφαίο για την πολιτική ζωή του τόπου. Τρίτο, παρατηρώ μια «άμπωτη» στην ενημέρωση, για ανεξήγητες λογικά αιτίες. Τελευταίο, η ίδια η πραγματικότητα επιβάλει πλέον σε όλους εμάς να καταλήξουμε κάπου σχετικά με την συμπεριφορά που θα αξιώνουμε από τους πολιτικούς μας. Το τεκμήριο πολιτικής ενοχής (που βλέπω ότι έχουμε ξεκινήσει να το συζητάμε τουλάχιστον μεταξύ μας) είναι πλέον επιβεβλημένο, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς εξυπηρετήσεις, χωρίς εκπτώσεις. Οπότε, ας πάρει το διαδίκτυο τα ηνία.
Το ελληνικό «θαύμα»…
Προφανώς, στην Ελλάδα οι Έλληνες έχουμε βρει τα μυστικά κλειδιά του Παραδείσου! Διότι, πώς αλλιώς παρά Παράδεισο θα μπορούσε να περιγράψει κανείς μια χώρα, όπου όλες οι κυβερνήσεις διατρανώνουν υψηλότατο ηθικό ανάστημα («Όλα τα στοιχεία στη δικαιοσύνη». «Όλα στο φως» κοκ) και όπου η Δικαιοσύνη διαχρονικά δεν έχει εξεύρει/ καταλογίσει ευθύνες σε όποια υπόθεση φάνηκε να συγκλονίζει προς στιγμήν την αξιοπιστία, τη φερεγγυότητα και την εντιμότητα του συστήματος;
Τι κρίμα όμως που τις εικόνες αυτές του δικού μας παραδείσου δεν μπορούμε να τις μοιραστούμε με άλλους! Όπως για παράδειγμα, τους διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι καταγράφουν χειροτέρευση των δεικτών διαφάνειας στη χώρα μας, κατατάσσοντας την ουραγό στην Ευρώπη των 15 και πίσω από χώρες με πολύ πιο πρόσφατη δημοκρατία.
Βέβαια, και απέναντι σε αυτούς υπάρχει έτοιμη απάντηση των διαφόρων θαυματοποιών/ επικοινωνιολόγων: ξένος δάκτυλος, υπονομευτές, σκοτεινά κέντρα, ασύμμετρες απειλές κοκ.
Τα θαύματα όμως κρατούν δυστυχώς μόλις τρεις μέρες και οι θαυματοποιοί/ επικοινωνιολόγοι αποδεικνύονται μικροί «παπατζήδες»…
…που κράτησε τρεις μέρες.
Το «θαύμα» τελειώνει λοιπόν. Έγραφε μεταξύ άλλων η Καθημερινή της περασμένης Κυριακής, με αφορμή την υπόθεση Siemens: «Οι Έλληνες πολίτες παρακολουθούν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την υπόθεση και κρίνουν πράξεις και παραλείψεις των αρχών. Αυτή τη φορά, μάλιστα, είναι ιδιαιτέρως αυστηροί, επειδή έχουν κουραστεί από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για κάθαρση. Αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με ένα σκάνδαλο με πολλές διεθνείς πτυχές. Οι συνήθεις πρακτικές του πολιτικού μας συστήματος, να σκεπάζει οτιδήποτε μπορεί να το φέρει σε δύσκολη θέση, δεν μπορούν να αποδώσουν. Γι’ αυτό και οι πολιτικοί σχηματισμοί πρέπει να ψάξουν για τα σάπια μήλα και να προχωρήσουν σε αυτοκάθαρση. Διαφορετικά, θα απαξιωθούν και θα το αξίζουν...»
Την ιδιομορφία της υπόθεσης Siemens την έχω επισημάνει από την πρώτη στιγμή. «Με την εμπλοκή της χώρας μας στην σκανδαλώδη υπόθεση δωροδοκιών της Siemens υπονομεύεται η αξιοπιστία της στο παγκόσμιο στερέωμα. Ως εκ τούτου, η αποκάλυψη της αλήθειας είναι ζήτημα τιμής για τον πολιτικό κόσμο της χώρας και για τη φερεγγυότητα όλων μας. Το ερώτημα είναι αν θέλουμε. Θέλουμε. Μπορούμε; Διαθέτουμε τα εργαλεία; Έχουμε θεσμούς άξιους να καταστείλουν τα φαινόμενα διαφθοράς; Και ακόμη παραπέρα: διαθέτουμε θεσμούς που θα προλάβουν τα επόμενα, που με μαθηματική ακρίβεια είναι ante portas;», έγραφα τον περασμένο Φεβρουάριο στην Ελευθεροτυπία (http://www.tatoulis.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=108&Itemid=138), για να καταλήξω «Ας το χωνέψουμε όλοι μας καλά. Η υπόθεση Siemens δεν είναι ένα ακόμη σκάνδαλο, που με βάση την εμπειρία θα αναλωθεί στα τηλεπαράθυρα και θα γίνει χαρτοπόλεμος, μαζί του και οι όποιες ευθύνες προσώπων. Μια τέτοια τυχόν αποκάλυψη θα δυναμιτίσει αναμφίβολα σε μεγαλύτερο βαθμό τα θεμέλια του πολιτικού συστήματος που ήδη παραπαίει. Δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος. Σε αυτήν την κρίση πρέπει επιτέλους να έλθει η κάθαρση. Αν δεν έλθει, τότε η διαφθορά που το σύστημα γεννάει και αναπαράγει, θα καταβροχθίσει και το ίδιο. Και το χειρότερο, θα βυθίσει την χώρα, που αβοήθητη θα μείνει στο ράφι…».
Χωρίς αναβολή η (αυτό)κάθαρση.
Έγραφα λοιπόν, τότε ότι σε αυτήν την κρίση πρέπει να επέλθει η κάθαρση. Όσο δυνατός κι αν είναι ο κλυδωνισμός που θα υποστούν τα θεμέλια του πολιτικού συστήματος. Χωρίς αποθέματα τόλμης και σκληρής αυτοκριτικής , το τοπίο δεν θα ξεκαθαρίσει. Εμμένω λοιπόν στην πάγια θέση μου περί απομάκρυνσης όλων εκείνων που φέρονται εμπλεκόμενοι στην υπόθεση. Μόνοι τους πρέπει να παραιτηθούν προκειμένου να κριθούν από τη Δικαιοσύνη χωρίς τη βαριά σκιά του πολιτικού τους ονόματος, στη λογική του τεκμηρίου της πολιτικής ενοχής. Και στη συνέχεια, εφόσον δικαιωθούν, να επανέλθουν. Κι αυτό διότι, ναι μεν ποινικά είναι αθώοι μέχρι να αποδειχτεί κάτι διαφορετικό, πολιτικά όμως είναι ένοχοι μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο. Είναι ένοχοι διότι θεώρησαν ότι οι πολιτικοί μπορούν να έχουν «φίλους» ή «κοινωνικούς γνωστούς» που κάνουν «διευκολύνσεις». Όπως πολιτικά ένοχοι υπήρξαν και στο παρελθόν όσοι «συνελήφθησαν» να ψεύδονται ενώπιον του ελληνικού λαού για «διαμεσολαβήσεις» ανάμεσα σε δημοσιογράφους και κρατικούς αξιωματούχους ή κατηγορήθηκαν για «διαμεσολαβήσεις» με τη δικαιοσύνη. Όπως πολιτικά ένοχοι είναι και όσοι ενήργησαν ως λομπίστες εμπόρων όπλων ή όποιων άλλων μεγαλοσυμφερόντων. Σκοπιμότητα, ιδιοτέλεια, διανοητική ανεπάρκεια, πολιτική αφέλεια; Λίγο ενδιαφέρει. Το ζητούμενο είναι οι σκιές που απλώνονται πάνω από τον δημόσιο βίο να ξεκαθαρίσουν.
Το ζήτημα επί τω προκειμένω (και για την ώρα) δεν είναι ποινικό. Είναι πολιτικό. Είναι ζήτημα πολιτικής ευθύνης και πολιτικού πολιτισμού. Μένει σε εμάς να αποφασίσουμε ποια πολιτική ηθική επιλέγουμε: μια χαλαρή/ συμψηφιστική/ συμβιβασμένη, που κινείται με κλισέ του στυλ «παντού τα ίδια γίνονται», ή με συνωμοσίες του ύφους «άλλοι ‘μασήσανε’ τα πολλά». Ή μια ηθική απόλυτη/ έντιμη/καθαρή, όπου ο πολιτικός θα επιλέγει το δρόμο της παραίτησης, προκειμένου να καθαρίσει το όνομά του και στη συνέχεια αφού συμβεί αυτό να επανακάμπτει; Η πρώτη είναι προσβλητική για όλους μας. Η δεύτερη είναι μονόδρομος στο σημείο που έχουμε φτάσει.
Άλλωστε, αν πράγματι ισχύουν τα περί διαδοχής στην κεντροδεξιά και τα περί ακήρυχτου, υπόγειου και ύπουλου πολέμου ανάμεσα στους επίδοξους διαδόχους (όπως διακινείται το σενάριο τις τελευταίες ημέρες), τότε η αυτόβουλη αποχώρηση επιβάλλεται και από τις προσωπικές/ οικογενειακές στρατηγικές και φιλοδοξίες.
Μια ακόμη επισήμανση.
Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω μία ακόμη επισήμανση. Έχω εκφράσει πλειστάκις τις αντιρρήσεις μου σχετικά με την παραπομπή όλων των μεγάλων ζητημάτων στη δικαιοσύνη από τη μια πλευρά και την εμμονή μας στην πολιτική αδράνεια από την άλλη. Άλλωστε, σε κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνω ότι «η χώρα κυβερνάται από εκείνους που ο ελληνικός λαός εξέλεξε, και όχι από τη Δικαιοσύνη». Ας αποδεχτούμε ωστόσο, για την οικονομία της συζήτησης ότι όσοι υποστηρίζουν «να αφεθούμε στα χέρια της Δικαιοσύνης χωρίς να ενεργούμε εμείς οι ίδιοι» ότι έχουν δίκιο. Σε αυτό όμως το σημείο ανακύπτει αβίαστα ένα ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν, την ίδια στιγμή που έχουμε αναγάγει τη δικαστική έρευνα σε πανάκεια, να σπεύδουμε να προ(κατά)λάβουμε και τα πορίσματά της; Και εξηγούμαι.
-Ο υπουργός δικαιοσύνης δηλώνει (την ώρα που ‘τρέχει’ η έρευνα) ότι «δεν υπάρχουν υποψίες ή σκιές υποψιών για πολιτικούς» που να εμπλέκονται στην υπόθεση της Siemens.
-Ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης σπεύδει να ξεκαθαρίσει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει καμία εμπλοκή στην εν λόγω διαπλοκή.
-Και τέλος, στο ίδιο επίπεδο κινείται και ο γραμματέας της ΝΔ, αναφέροντας ότι «το κόμμα δεν έχει καμιά εμπλοκή με την υπόθεση».
Και το ερώτημα διττό: Αν λοιπόν, οι αρμόδιοι γνωρίζουν, προς τι η δικαστική έρευνα; Και αν πάλι δεν γνωρίζουν, προς τι η σπουδή να προεξοφλήσουν την έκβαση της διαδικασίας;
Επίλογος
Για να μην παρεξηγηθώ. Είμαι βέβαιος ότι τα παραπάνω δεν είναι παρά επικοινωνιακά ατοπήματα, στην προσπάθεια να κατευναστεί η κοινή γνώμη και να διασωθεί η αξιοπιστία του συστήματος. Πρέπει ωστόσο να έχουμε κατά νου ότι τα περιθώρια υπομονής του ελληνικού λαού εξαντλούνται και ότι οι πολίτες έχουν πάψει προ πολλού να μας εμπιστεύονται. Με τέτοιες επικοινωνιακές αστοχίες, ούτε τη δικαιοσύνη δείχνουμε να εμπιστευόμαστε (αντίθετα δημιουργούμε περί του αντιθέτου υπόνοιες), ούτε το σύστημα διασώζουμε, ούτε βέβαια και τον προσωπικό του πολιτικό βίο ο καθένας μας διασφαλίζει. Και κάτι τελευταίο: είτε αποδοθούν συγκεκριμένες ευθύνες στην υπόθεση siemens είτε όχι, o ελληνικός λαός έχει βγάλει τα συμπεράσματά του. Η διαφορά είναι ότι στην πρώτη περίπτωση θα μας εμπιστευθεί εκ νέου (έστω κι αν αριθμητικά είμαστε κατά τι λιγότεροι). Στην δεύτερη περίπτωση όμως, αργά ή γρήγορα θα δρομολογηθεί και το τέλος του δικομματισμού, όπως μέχρι σήμερα τον έχουμε γνωρίσει, και λίγο θα νοιάζουν πλέον εκλογολογίες, διαδοχολογίες και ανασχηματολογίες.... Η διαλεύκανση της υπόθεσης της Siemens είναι θέμα επιβίωσης για όλο το σύστημα και για τον καθένα ξεχωριστά. Και αυτό δεν πρέπει καθόλου να το ξεχνούμε.
.jpg)
