Είμαστε έτοιμοι για έναν αυτοέλεγχο, για μια αντικειμενική αξιολόγηση της κατάστασης,
για απόδοση ευθυνών ίσως και στους εαυτούς μας;
.
Η τυχοδιωκτική πολιτική και ο ωχαδερφισμός έχουν φέρει την χώρα σε αδιέξοδο, και είναι γεγονός πως όλοι δυσανασχετούμε για την κατάντια της χώρας και για την ανεπάρκεια των Ελλήνων πολιτικών. Θα ήταν όμως λάθος, αν δεν παραδεχόμασταν ότι η χώρα μας είχε και σοβαρούς πολιτικούς τα τελευταία πενήντα - εξήντα χρόνια. Δεν ήταν όλοι οι πολιτικοί «χαραμοφάηδες» και «λακέδες». Πολλοί απ’ αυτούς ήταν πατριώτες, μαχητικοί, εύστροφοι, και έχουν αφήσει μάλιστα πίσω τους σπουδαία βιβλιογραφία, με αρκετά σημαντικά πράγματα, τα οποία βοηθούν -αν ληφθούν υπόψη- στην εφαρμογή της σωστής πολιτικής, αναφορικά με τις ανάγκες του τόπου καθώς και στην εντόπιση των σφαλμάτων του παρελθόντος. Αποτελούν ίσως και πυξίδα, για τα πιθανά βήματα που πρέπει να γίνουν για την γεωπολιτική μας σταθεροποίηση και την δημοσιονομική επίσης εξισορρόπηση.Δεν θα ήθελα να κάνω εδώ αναφορά στα ονόματα αυτών των ανδρών, που άφησαν πίσω τους ένα σημαντικό υπόμνημα γνώσης, για να μη θεωρηθεί ως προβολή της μιας έναντι κάποιας άλλης «παράταξης». Εξάλλου δεν είναι εδώ αυτό το ζητούμενο, είναι μάλλον η αναζήτηση της αιτίας, που κάνει σήμερα τους πολιτικούς στη χώρα μας να δείχνουν «μικροί» και «ελλιπής», προκειμένου να διαχειριστούν τα προβλήματα του τόπου.
Πως γίνεται όμως, να μη λαμβάνεται υπόψη η πείρα τέτοιων σπουδαίων πολιτικών, που αποτελεί ανεκτίμητη παρακαταθήκη, και να προχωρούν οι σύγχρονοι «πατέρες του έθνους» σε δήθεν «ανανεωτικές» προσαρμογές, σβήνοντας τα διδάγματα από το παρελθόν; Βλέπουμε δυστυχώς τους σημερινούς πολιτικούς, να θεωρούν τους εαυτούς τους, λόγω «σημαντικών» σπουδών σε κορυφαία πανεπιστήμια σε Ευρώπη και Αμερική, ως αυθεντίες, ικανές να αντιπαρατεθούν με κάθε πρόβλημα.
Το πόσο λάθος είναι όμως αυτό, γίνεται φανερό από την περίπτωση των Γκρούεβσκι στα Σκόπια και Σαακασβίλι στην Γεωργία. Εδώ βλέπουμε που οδηγούν οι «σημαντικές» σπουδές στο εξωτερικό… Οδηγούν τις περισσότερες φορές, αποκλειστικά, στην κατασκευή «ανδρείκελων», για την εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων. Απαιτείται πολύ δυνατό οικογενειακό αλλά και προσωπικό υπόβαθρο, για να αποφοιτήσει κάποιος αλώβητος από την συστηματική πλύση εγκεφάλου που γίνεται σ’ αυτά τα σύγχρονα «κολαστήρια» του πνεύματος. Και είναι εξάλλου φυσικό. Ήταν δυνατόν να αφήσουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να πάει χαμένη η ευκαιρία, όταν γνωρίζουν πως αυτοί οι νέοι άνθρωποι θα είναι οι αυριανοί ηγέτες στον τόπο τους; Θα ήμασταν αφελείς αν πιστεύαμε, ότι δεν θα εκμεταλλεύονταν την ευκαιρία για την χειραγώγηση του πνεύματος αυτών των νέων και «άγουρων» ανθρώπων. Γεγονός είναι ότι το έχουν καταφέρει αυτό, σε πολύ μεγάλο ποσοστό.
Η ρίζα λοιπόν του κακού, που είναι αναμφίβολα η ύπαρξη άπληστων και διεφθαρμένων ανθρώπων παντού, βρίσκεται και στο ότι οι Έλληνες πολιτικοί είναι, ως επί το πλείστον, από αυτά τα άτομα, τα οποία τελούν αναπόφευκτα υπό διατεταγμένη υπηρεσία, όχι διότι είναι «προδότες» ή «αφελείς», αλλά διότι δεν καταλαβαίνουν τίποτε άλλο. Είναι έτσι …«προγραμματισμένοι». Τους έχουν πείσει, ότι το μέλλον τους και η επιτυχία σε ότι κάνουν, είναι συνυφασμένα με την υπακοή και την απόλυτη πειθαρχία σε όσα «διδάχτηκαν». Η μόρφωση σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν ήταν προσθετική στην ήδη υπάρχουσα -όπως θα έπρεπε- αλλά μάλλον, η εκ θεμελίων «διαμόρφωση νέας προσωπικότητας». Έτσι γίνονται όμως ακριβώς ακατάλληλοι να χειριστούν εθνικά θέματα, διότι τους έχουν στην πραγματικότητα …«χαλάσει». Δεν λειτουργούν πια μέσα τους τα λαϊκά αντανακλαστικά, δεν έχουν σχέση με όσα συμβαίνουν στην «πραγματική» ζωή. Ζουν σε μια εικονική πραγματικότητα και είναι έτσι φαντασμένοι και αλαζόνες. Αυτό τους καθιστά απόμακρους και «ξένους» για τον τόπο τους, αφού έχουν απογυμνωθεί απ’ όσα μας χαρακτηρίζουν ως λαό και εφόσον έχουν αναγκασθεί να υιοθετήσουν νέες –δήθεν εκσυγχρονιστικές αλλά στην πραγματικότητα ισοπεδωτικές- ιδέες και ήθη. Κάτω απ’ αυτές τις προϋποθέσεις, η γνώση που πηγάζει από την πείρα και το παρελθόν, είναι γι’ αυτούς άχρηστη και παρωχημένη.
Αυτή είναι δυστυχώς η οδυνηρή πραγματικότητα και γι’ αυτό δεν υπάρχει πια σεβασμός στους ηλικιωμένους ανθρώπους, στους γονείς, στους δασκάλους του παρελθόντος. Έχει δοθεί μεγάλη έμφαση στην κοινωνική αναβάθμιση μέσω σημαντικών σπουδών στο εξωτερικό, χωρίς να εξισορροπηθεί όμως αυτό -τις περισσότερες φορές- με την διαμόρφωση χαρακτήρα και ήθους των παιδιών αυτών. Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι, που κουβαλούν ο καθένας απ’ αυτούς ένα σημαντικό κεφάλαιο ανεκτίμητης πείρας και γνώσης, γίνονται αρκετές φορές αντικείμενο γελοιοποίησης και περιθωριοποιούνται μάλιστα ενίοτε ως γραφικοί. Το δυστύχημα είναι όμως ότι τους έχει πείσει τελικά και τους ίδιους το σύστημα, ότι η γνώση που κουβαλούν δεν έχει καμιά αξία και ότι οι νέοι έχουν τώρα τα ινία, καλώς οι κακώς. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, να βλέπουμε γύρω μας σπουδαίους ηλικιωμένους ανθρώπους, με πεσμένο ηθικό, κλεισμένους στους εαυτούς τους, αποκκολημένους πρόωρα από την ζωή. Οι δε γονείς, καμαρώνουν σαν «γύφτικα σκερπάνια» και κρέμονται από τα χείλη των «σπουδαίων» τώρα παιδιών τους. Πόσο ικανοί είναι όμως πράγματι αυτοί οι νέοι άνθρωποι, να αποφασίσουν μόνοι τους, χωρίς την συμβουλή των παλαιότερων, για το μέλλον του τόπου είτε σαν πολιτικοί είτε σαν ψηφοφόροι; Τι έχει δείξει η σύγχρονη πραγματικότητα;
Αν δεν ξυπνήσουμε και δεν δούμε τον κατήφορο στον οποίο βαδίζουμε, αναφορικά με τις επιλογές και τα ήθη μας, σ’ αυτόν τον τόπο, τότε η κοινωνική και εθνική μας «αποσύνθεση» είναι δυστυχώς αναπόφευκτη. Αυτό μας διδάσκει η Ιστορία.
Και ας λάβουμε σαν κατακλείδα σοβαρά υπόψη, ότι υπάρχουν κάποιοι «Αλαβάνοι», σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας, οι οποίοι εξυπηρετώντας συγκεκριμένα συμφέροντα, επιδιώκουν να συντηρήσουν αυτήν την τακτική, της απόκλισης δηλαδή από την πείρα και την ιστορία, με την εναπόθεση της τύχης του Έθνους σε «άγουρα» χέρια.
