Το σφαγείο

γεννήθηκε το 1935 στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας και είχε σπουδάσει στο Αρχαιολογικό και Ιστορικό τμήμα της Φιλοσοφικής σχολής. Κατά την διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων ανέπτυξε πλούσια συνδικαλιστική δράση, ενώ κατά την διάρκεια της δικτατορίας βασανίστηκε, φυλακίστηκε και στη συνέχεια εξορίστηκε. Δικά του συνθήματα είναι το 1-1-4 και “15% προίκα στην Παιδεία και όχι στη Σοφία”, που σηματοδότησαν μια ολόκληρη εποχή. H πολιτική του δραστηριότητα ξεκινάει με τους αγώνες για το Κυπριακό, την ένταξη και δράση του στην παράνομη οργάνωση της ΕΠΟΝ (1955-1958). - Από το 1958 στη Νεολαία της ΕΔΑ. - Yπήρξε ιδρυτικό μέλος και υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων της ΔΕΣΠΑ (1956-1957). - Διοργανωτής και Γραμματέας του 1ου Πανσπουδαστικού Συνεδρίου το 1957. Eκπροσώπησε το φοιτητικό κίνημα σε διεθνή συνέδρια (Mόσχα, Πράγα, Kούβα, Λονδίνο, Γκάνα), ενώ στο Παγκόσμιο Forum Nεολαίας της Mόσχας εκλέχτηκε Πρόεδρος του Προεδρίου του Forum για την προετοιμασία του τελικού ανακοινωθέντος και των αποφάσεων. - Ιδρυτικό μέλος και Γενικός Γραμματέαςτου Συλλόγου Φοιτητών της Φιλοσοφικής Σχολής (1955-1957), του Συλλόγου Εργαζομένων Φοιτητών (1958-1962) της “Πανσπουδαστικής”, της οποίας διετέλεσε και αρχισυντάκτης (1956) και της Δημοκρατικής Νεολαίας “Γρηγόρης Λαμπράκης” της οποίας διατελεί ηγετικό στέλεχος μέχρι το 1967.Ο Αντρέας Λεντάκης που εξελέγη επί τρείς θητείες δήμαρχος Υμηττού, είχε πλούσιο συγγραφικό έργο. Για τον Αντρέα Λεντάκη, ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε τα πασίγνωστα “Τραγούδια του Αντρέα”, τα οποία αναφέρονται στην πάλη του ελληνικού λαού ενάντια στον φασισμό. Στην πολιτική, μπήκε σε νεαρή ηλικία. Υπήρξε στέλεχος της ΕΔΑ και ιδρυτικό στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη. Το 1967 συνελήφθη από τη χούντα και βασανίστηκε. Από το 1969 έως το 1974 στερήθηκε την ελληνική ιθαγένεια. Το 1977 έγινε πρόεδρος της ΕΔΑ. Εξελέγη δήμαρχος Υμηττού τρείς φορές το 1978, το 1982 και το 1986. Εξελέγη βουλευτής του Συνασπισμού της Αριστεράς στις εκλογές του Ιουνίου του 1989 και του Απριλίου 1990. Από τα ιδρυτικά στελέχη της Πολιτικής Ανοιξης εξελέγη βουλευτής με το ψηφοδέλτιο της το 1993. Με τη Μεταπολίτευση υπήρξε ιδρυτικό μέλος της νέας ΕΔΑ και διατέλεσε πρόεδρος του κόμματος από το 1987 έως το 1993. Εξελέγη τρεις κατά σειράν φορές (1978,1982 και 1986) δήμαρχος Υμηττού. Yπήρξε ο εμπνευστής και θεμελιωτής δύο πανελληνίων θεσμών των Κ.Α.Π.Η. (Κέντρα Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων), ιδρύοντας το πρώτο ΚΑΠΗ το 1981 και του Ελεύθερου Ανοιχτού Πανεπιστημίου, που αναπτύχθηκε τη δεκαετία του ‘80 στην Eλλάδα και τον ελληνισμό της διασποράς (Bέλγιο, Γερμανία, Kύπρο κ.α.). Δημιούργησε το Θέατρο Bράχων Yμηττού, χωρητικότητας 3000 θέσεων, που μετονομάστηκε αργότερα “Mελίνα Mερκούρη”, οργάνωσε 11 Φεστιβάλ “Λόγου και Tέχνης” αλλά και διεθνή Συμπόσια Ποίησης και Γλυπτικής. Eφάρμοσε πρώτος διακρατικά, πιλοτικά προγράμματα πρόληψης απο τη χρήση τοξικών ουσιών (ναρκωτικά, αλκοόλ, κάπνισμα) μέσα στα σχολεία σε συνεργασία με τις Eυρωπαϊκές Kοινότητες, την Παγκόσμια Oργάνωση Yγείας και την Iατρική Σχολή Aθηνών. Aκόμα, στο πλαίσιο της κοινωνικής πολιτικής καινοτομεί με Συμβουλευτικά Προγράμματα στελεχωμένα με κοινωνικούς επιστήμονες για γονείς, παιδιά, μαθητές, εφήβους και ζευγάρια και ψυχολόγους μέσα στα σχολεία και στους παιδικούς σταθμούς. Eφαρμόζει πρώτος ήδη το 1986 το πρόγραμμα “Φροντίδα στο σπίτι” με ομάδες από γιατρούς, νοσοκόμες και οικιακές βοηθούς για τους ανήμπορους ηλικιωμένους και μοναχικούς ανθρώπους αλλά και τους ασθενείς φοιτητές. Kαι αυτά είναι μόνο μια ενδεικτική αναφορά στην προσφορά του ως δημάρχου, η οποία συνεχίστηκε με τους αγώνες του για την T.A. μέσα στο Kοινοβούλιο. Εκπροσώπησε την Ελληνική Τοπική Αυτοδιοίκηση επί τέσσερα χρόνια στο Συμβούλιο της Ευρώπης και εκλέχθηκε 2 φορές Αντιπρόεδρος της Πολιτιστικής Επιτροπής των Δήμων της Ευρώπης. Από τους πρωτοπόρους εισήγαγε επί της ουσίας δύο βασικές παραμέτρους: την κοινωνική πολιτική και την πολιτιστική δημιουργία στην Τοπική Aυτοδιοίκηση, αλλάζοντας τα μέχρι τότε δεδομένα.