Είμαστε ( πάλι ) όλοι Αμερικάνοι
του Γιάννη Πρετεντέρη
Σήμερα, για πρώτη φορά μετά τους Διδύμους Πύργους, είμαστε και πάλι όλοι Αμερικανοί. Είμαστε οι αναρίθμητοι φίλοι μιας μεγάλης χώρας που έδωσε προχθές μαθήματα πολιτικής αλλαγής και κοινωνικής ανοχής. Δεν ξέρω αν ο Μπαράκ Ομπάμα θα αποδειχθεί μεγάλος πρόεδρος. Και, μεταξύ μας, δευτερεύουσα σημασία έχει. Ξέρω, όμως, ότι και μόνο διά της επιλογής του η Αμερική αποδείχθηκε μια μεγάλη χώρα. Ποια άλλη δημοκρατία θα εμπιστευόταν με τέτοιο ενθουσιασμό το ύπατο αξίωμα στον γιο ενός κενυάτη μετανάστη και μιας Αμερικανίδας που εκπατρίστηκε στην Ινδονησία για να ζήσει; Στο έγχρωμο παιδί μιας προβληματικής κοινωνίας που πέρασε από τους ανελέητους δρόμους του Σικάγου και φλέρταρε με το έγκλημα και την ντρόγκα προτού καταλήξει στο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου; Ποια άλλη κοινωνία κρύβει μέσα της τόσες προκλήσεις και τόσες ευκαιρίες; Και σε ποια άλλη δημοκρατία ο καθένας δικαιούται να βαδίσει τον δρόμο του εαυτού του και να χαράξει την πορεία των επιλογών του; Θέλω να ελπίζω ότι η χώρα όπου για να διεκδικήσεις την εξουσία πρέπει να λέγεσαι Καραμανλής ή Παπανδρέου θα αντιληφθεί την εκλογή του Ομπάμα ως μια ευθεία αμφισβήτηση της δικής της κοινωνικής και πολιτικής υπανάπτυξης. Μια υπανάπτυξη που συνοδεύεται με τον αναπόφευκτο εθνικό μικρομεγαλισμό. «Τι σημαίνει η εκλογή του Ομπάμα για την Ελλάδα» είναι η βλακώδης αγωνία που διαπερνάει εφημερίδες και τηλεοράσεις, λες και μια εκλογή αμερικανού προέδρου αποκτά νόημα μόνο σε σχέση με την ημετέρα αφεντομουτσουνάρα. Η υφήλιος ζει στιγμές ιστορικές και εμείς μετράμε την ιστορικότητα των στιγμών με ελαφρύνσεις στις βίζες και «πλάτες» για το όνομα. Με την επαρχιώτικη ψευδαίσθηση ότι ο πλανήτης είναι ένας χώρος που βασικά χωρίζεται σε «φιλέλληνες» και «μισέλληνες» άλλη δουλειά δεν έχουν... Για αυτόν ακριβώς τον λόγο τέτοιες στιγμές είναι λυτρωτικό να αισθανόμαστε όλοι Αμερικανοί. Να αποθεώνουμε στο Ντένβερ, να γιορτάζουμε στο Σικάγο, να πανηγυρίζουμε στην Τάιμ Σκουέρ. Να ακούμε τον νέο πρόεδρο να συνδέει ευθέως την εκλογή του με εκείνον τον άλλο γερουσιαστή του Ιλινόι που μετακόμισε στον Λευκό Οίκο, τον Αβραάμ Λίνκολν, υπενθυμίζοντας τη μνημειώδη φράση του από την ομιλία στο Γκέτισμπεργκ: «Για μια κυβέρνηση του λαού από τον λαό και για τον λαό».
Και να βλέπουμε μια μεγάλη χώρα να αναγνωρίζει εμπράκτως την ανάγκη να αλλάξει πορεία και να επανορθώσει μια πολιτική η οποία απεδείχθη καταστρεπτική πρώτα από όλα για την ίδια.
Από το ΒΗΜΑ
Σχόλιο Παραπολιτικής : Έχουμε στηλιτεύσει και κατακρίνει πολλές φορές τα προπαγανδιστικά για την ελληνική πολιτική σκηνή άρθρα του Γιάννη Πρετεντέρη...
Το σημερινό άρθρο όμως ξεπερνά κάθε προηγούμενο...
Είναι άλλο πράγμα να θαυμάζει κανείς τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας και άλλο πράγμα να υποδουλώνεται σε αυτήν...
Είναι άλλο πράγμα να χαίρεται κανείς επειδή ένας λαός ψήφισε "Αλλαγή" και άλλο πράγμα να απαξιώνεται συλλήβδην ολόκληρος ο ελληνικός πολιτικός κόσμος...
Ορθώς κατακρίνει το φαινόμενο "Καραμανλής ή Παπανδρέου" που επικρατεί τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα...
Αλλά ποιος θα ήξερε τον Μπους Junior κύριε Πρετεντέρη στην Αμερικανική Δημοκρατία που τόσο θαυμάζετε , αν δεν είχε προηγηθεί ο μπαμπάς του ;;;;
Είναι πολύ εύκολο να ισοπεδώνει κανείς τα πάντα...
Ιδιαίτερα αν ο πολιτικός του μέντορας έχει ευχαριστήσει από το βήμα της Βουλής την κυβέρνηση των ΗΠΑ για τη βοήθεια τους σε υποθέσεις εθνικού εξευτελισμού...
