Του Γρηγόρη Νικολόπουλου ( από το ΒΗΜΑ )
Με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, δυστυχώς, δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη σκέψη ότι αυτή η περίφημη «γενιά του Πολυτεχνείου» δεν τα πήγε και πολύ καλά. Είναι η γενιά που βρίσκεται εδώ και μερικά χρόνια στο τιμόνι της πολιτικής, των επιχειρήσεων, των τραπεζών, η γενιά που ηγείται του ελληνικού κοινωνικού γίγνεσθαι.
Επί της ηγεσίας αυτής της γενιάς είδαμε την πολιτική διαφθορά να εκτοξεύεται σε πρωτοφανή επίπεδα, τις επιχειρήσεις και τις τράπεζες να γίνονται πιο άπληστες και λιγότερο ηθικές από κάθε άλλη εποχή, τον συνδικαλισμό να «φρενάρει» κάθε πρόοδο και ταυτοχρόνως να αυτοκαταργείται από τους βολεμένους ηγέτες του, την ελληνική κοινωνία να διασύρεται σε reality show χωρίς κανένα μέτρο και καμία αξιοπρέπεια. Στο μεταξύ, οι ίδιες πορείες κάθε χρόνο στους δρόμους, με περισσότερη βία από τους κουκουλοφόρους και την Αστυνομία.
Η εικόνα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα, μιας κοινωνίας που αυτή η ίδια γενιά του Πολυτεχνείου καλείται να βελτιώσει, είναι πολύ κακή. Ολα ξεκινάνε από την πολιτική και καταλήγουν στην οικονομία και αυτό που συμβαίνει είναι ότι η πολιτική έχει περιοριστεί σε επικοινωνιακό επίπεδο και έχει ταυτιστεί τόσο πολύ με τη διαφθορά που της είναι αδύνατον να την αντιμετωπίσει. Στην οικονομία τα πράγματα είναι πολύ άσχημα επίσης. Η χώρα μπαίνει στη διεθνή κρίση υπερχρεωμένη, με αλματώδεις ανάγκες εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους, με ελλείμματα, με πληθωρισμό και χωρίς σχέδιο αντιμετώπισης όλων αυτών των προβλημάτων.
Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η έλλειψη οποιασδήποτε ιδεολογίας, η απουσία ονείρων και στόχων και μια πρωτοφανής έλλειψη διάθεσης για οποιαδήποτε πρόοδο. Αδυνατώντας να παραγάγουμε ένα αξιόπιστο δικό μας μοντέλο ανάπτυξης, το μόνο που μας απομένει είναι να αντιγράψουμε αυτά του εξωτερικού. Ακόμη και οι κοιτίδες του ελεύθερου ανταγωνισμού, η Βρετανία και οι ΗΠΑ, έχουν αντιληφθεί την αναγκαιότητα ελέγχων στην αγορά· διαπίστωσαν ότι τα προβλήματα δεν λύνονται από μόνα τους και αλλάζουν σταδιακά στρατηγική. Το νέο παγκόσμιο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης θα συμπεριλάβει αναγκαστικά την ευημερία του πολίτη σε μεγαλύτερο βαθμό απ΄ ό,τι είχε το μέχρι σήμερα ακολουθούμενο, θα έχει στο κέντρο του την περιβαλλοντική προστασία και την κοινωνική ευθύνη των επιχειρήσεων, θα επενδύει περισσότερο στην Παιδεία, θα είναι πιο ανθρώπινο. Θα είναι ένα μοντέλο σαν αυτό που πρέσβευε η γενιά του Πολυτεχνείου- όταν ήταν νέοι. Καλά θα κάνουν να ξαναθυμηθούν τα πιστεύω της εποχής τους και να τα εφαρμόσουν.
Είναι παράξενο, αλλά τα τότε αιτήματα της γωνίας Στουρνάρη και Πατησίων είναι σήμερα ο μπούσουλας για μια νέα παγκόσμια οικονομική στρατηγική που ξεκινάει από τη Γουόλ Στριτ και το Σίτι του Λονδίνου.
Σχόλιο Παραπολιτικής : Έχει απόλυτο δίκιο ο αρθρογράφος...με μια μόνο επισήμανση...
Υπήρξαν και άνθρωποι από τη γενιά του Πολυτεχνείου που προσπάθησαν και κατάφεραν όλα αυτά τα χρόνια να διατηρήσουν την αξιοπρέπεια και την ιδεολογική τους ακεραιότητα...
Και τους αξίζουν συγχαρητήρια...
