Οικογενειακές διαφορές στη σκιά της ιστορίας

4.9.09


Της Μαριλης Mαργωμενου

Την παλιά εποχή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συνήθιζε να λέει πως «απ’ όλα τ’ ανίψια μου, ο Κώστας έχει το μυαλό». Θα επρόκειτο για ανεπανάληπτο κομπλιμέντο, αν δεν υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια: το μοναδικό ανίψι ανταγωνιστής του Κώστα, ήταν ο Μιχάλης Λιάπης!

Τα δύο ξαδέλφια πρέπει να συνήθισαν από μικρά την αίσθηση πως κάποιος τα παρακολουθεί. Δεν επρόκειτο για σύνδρομο καταδίωξης. Απ’ τη μέρα που γεννήθηκαν, το καραμανλικό περισκόπιο στράφηκε πάνω τους. Κι αφού ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πιο σημαντικά καθήκοντα, ο υπεύθυνος για να τους κρατά στον «ρόμβο» ήταν ο γλεντζές της οικογένειας: ο Γραμμένος Καραμανλής. Κάπου ανάμεσα στις εξόδους του στον Ζαμπέτα και τις συζητήσεις του με τον Ταχτσή, ο Γραμμένος έδινε το σχετικό ραπόρτο. «Καλά παιδιά, Κώστα μου...», έλεγε συνήθως στον αδελφό του. Ο Καραμανλής ήξερε πως το «αλλά» ακολουθεί. Ο Γραμμένος ξεροκατάπινε: «...αλλά με τον Μιχαλάκη δεν βγάζω άκρη!».

Κακοδαιμονία

Σύντομα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα διαπίστωνε τι ακριβώς εννοεί ο Γραμμένος. Αν μεγαλώνοντας ο Κώστας πλασαρίστηκε ως «το έξυπνο ανίψι», ο Μιχάλης ή «Μισέλ» (γαλλικής παιδείας ένεκα) απέκτησε το προσωνύμιο... «travel office»! Αυτός ήταν ο τίτλος του απ’ τη μέρα που μετακόμισε στη Μορμορανσί, για να κρατά...


...συντροφιά στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Κι αν οι φίλοι του ανιψιού λένε πως ο θείος τον έπαιρνε μαζί του γιατί πραγματικά τον αγαπούσε, οι όχι και τόσο φίλοι του επιμένουν πως αυτό που ο θείος αγαπούσε ήταν η ικανότητα του νεαρού Μιχάλη να κλείνει ξενοδοχεία, εστιατόρια και αεροπλάνα, όπως μόνο ένας εκκολαπτόμενος μπον βιβέρ θα μπορούσε.

Η αλήθεια είναι πως όσα χρόνια κι αν έμενε δίπλα στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο Μιχάλης Λιάπης αυτό που πραγματικά ήθελε δεν μπορούσε να το αποκτήσει. Ως γιος της αγαπημένης αδελφής Αντιγόνης, και όχι του -όχι και τόσο αγαπημένου- αδελφού Αλέκου, μπορεί να κληρονόμησε την καραμανλική μύτη, αλλά έχασε το καραμανλικό επώνυμο. Αυτό θεωρούσε πως είναι το αίτιο της κακοδαιμονίας του ήδη απ’ το 1985, όταν πρωτοπολιτεύτηκε μόνο και μόνο για να χάσει την έδρα του στους δαιδάλους του Εκλογοδικείου.

Κι όλα αυτά, ενώ ο ξάδελφός του θριάμβευε χωρίς καν να το επιδιώκει. Το 1996, ο Μιχάλης Λιάπης ήταν απ’ τους τελευταίους που έμαθαν πως «ο Κώστας Καραμανλής πάει για πρωθυπουργός». Οσοι θυμούνται την παράξενη εκείνη συγκυρία, λένε πως μάλλον δύσθυμα απεκόπη απ’ το επιτελείο του Γ. Σουφλιά για να συνταχθεί με το καραμανλικό μέτωπο. Κι αν τότε ανταμείφθηκε με μια θέση στον ήλιο της Γραμματείας Πολιτικού Σχεδιασμού, ο κ. Λιάπης προσέβλεπε σε πολλά περισσότερα.

Αλλά όπως έλεγε ο σοφός θείος του, «στην πολιτική η προδοσία είναι θέμα χρόνου». Στο πολιτικό ριμέικ της ταινίας «ο Κατήφορος», ο Μιχάλης Λιάπης ανέλαβε τον ταλαίπωρο ρόλο της Ζωής Λάσκαρη: σα να μην έφθανε η τραγωδία της «Ζαχοπουλειάδας» και το μπλακ άουτ της Siemens, στον ανασχηματισμό ο ξάδελφος Κώστας κατέσχεσε την υπουργική του καρέκλα, και την έδωσε στον Α. Σαμαρά. Κι αυτή για τον Μ. Λιάπη, ήταν εσχάτη προδοσία. Γιατί στα μάτια του κ. Λιάπη, ο Α. Σαμαράς ήταν ανταγωνιστής του ήδη απ’ το Κολλέγιο. Ο μόνος που, όταν ο Μιχάλης έλεγε «εμένα ο θείος μου είναι πρωθυπουργός» μπορούσε ν’ απαντά «ναι, αλλά εμένα ο παππούς μου ίδρυσε το Κολλέγιο»! Ομως πώς να το καταλάβει αυτό ο ξάδελφος Κώστας; Αυτός που, αντί για τα «μπιστρό» που τιμά ο «Μισέλ», προτιμά τα σουβλάκια του Μπαϊρακτάρη; Που αντί να έχει εξοχικό στη Μυκόνο πάει στη Ραφήνα και ψήνει μπιφτέκια στην αυλή; Και που τα δίδυμά του τα έστειλε σε δημόσιο νηπιαγωγείο αγνοώντας την τοποθέτηση - trademark του κ. Λιάπη «τα παιδιά μου θα πάνε στο Κολλέγιο όπως κι εγώ. Είναι παράδοση στην οικογένειά μας»;

Τελευταίος εξευτελισμός

Την επομένη της απόσυρσης απ’ την κυβέρνηση, ο κ. Λιάπης έζησε τον τελευταίο εξευτελισμό: ένα τσούρμο έξω απ’ το υπουργείο του να φωνάζει «Μιχάλη Λιάπη άκου το καλά, ο ξάδελφος σε στέλνει να βρεις αλλού δουλειά»! Και κάπου εκεί, ήρθε η ώρα που ο σοφός θείος του είχε προβλέψει όταν έλεγε πως «ο Μιχαλάκης έχει γαϊδουρινή υπομονή, αλλά είναι ώσπου να πει “ως εδώ και μη παρέκει”».

Η μέρα των ευρωεκλογών βρήκε τον Μιχάλη Λιάπη ταμπουρωμένο στο οχυρό του στα Ματογιάννια της Μυκόνου. Καθισμένος στην καρέκλα του Cosi που αν ίσχυε η χρησικτησία στα μπαρ θα έγραφε στην πλάτη τ’ όνομά του, έπινε βαρύθυμα ένα φραουλένιο κοκτέιλ. Μία μόνο φράση άκουγε όποιος τον πλησίαζε: «διαχειρίσιμο το αποτέλεσμα! Διαχειρίσιμο...». Και μετά από μια παύση αποδοκιμασίας και μια ακόμα ροζ γουλιά... «αλλά έτσι που τα ’κανε... Τρέχα γύρευε!». Που θα πει πως η (ξ)αδελφική αγάπη είχε ήδη εξανεμιστεί. Κι αφού τον Οκτώβριο αναμένεται κακοκαιρία, το επόμενο λιαπικό βέλος με στόχο τον αχάριστο ξάδελφο είναι πολύ πιθανό να εκτοξευθεί στις 4 του μήνα απ’ το χιονοδρομικό κέντρο Παρνασσού...

Από την Καθημερινή

Κοινοποιήστε το στο Facebook