Το ημερολόγιο δείχνει 3 Ιουλίου και η Αθήνα αρχίζει να αδειάζει από τους μόνιμους κατοίκους της και την θέση τους καταλαμβάνουν τα πλήθη των τουριστών που έρχονται να δουν την "Acropolis" και να δοκιμάσουν λίγο ''Mousakas "...
Κατεβαίνω στη στάση του Μετρό "Πανεπιστήμιο", στην καρδιά της ΑΘήνας. Οι ηλεκτρικές σκάλες με οδηγούν στην "επιφάνεια" του εδάφους και στην οδό Πανεπιστημίου. Μπροστά μου η Ακαδημία των Αθηνών και η Εθνική Βιβλιοθήκη, τα φημισμένα Προπύλαια των Αθηνών. Τα ιστορικά κτήρια είναι ακόμα μουτζουρωμένα από τα συνθήματα του Δεκέμβρη και των αναρίθμητων διαδηλώσεων της φετινής χρονιάς.
Δίπλα μου ένα ζευγάρι Γάλλων προσπαθεί να καταλάβει τι προσφέρουν οι συγκεκριμένες "πινελιές" πάνω στα αγάλματα...
Τι να τους εξηγήσεις!
Κατευθύνομαι προς την οδό Ακαδημίας. Δεξιά μου δεκάδες μετανάστες ( μην με ρωτάτε αν είναι νόμιμοι ) έχουν απλώσει σε σεντόνια τα εμπορεύματα τους...
Συνεχίζω να περπατώ παράλληλα με τους δυο Γάλλους. Μια ηλικιωμένη κυρία πέφτει στα πόδια τους και σέρνεται μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους
ζητώντας τους μερικά ευρώ. Οι τουρίστες τρομάζουν. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου απαθή να συνεχίζει την πορεία του. Κάθε μέρα συμβαίνει αυτό...
Πιο πάνω, ένας μοναχός έχει απλώσει σε ένα παγκάκι δεκάδες σταυρουδάκια, εικονίτσες και βιβλιαράκια. Τα διαθέτει για τη σωτηρία της ψυχής μας...
Με το αζημίωτο φυσικά...
Φτάνω επιτέλους στην Ακαδημίας και περιμένω να ανάψει το πράσινο φανάρι για τους πεζούς . Το φανάρι ανάβει και επιχειρώ να...
...διασχίσω την διάβαση που έχει χωροθετηθεί για μένα και τους υπόλοιπους πεζούς. Μάταια. Ένα λεωφορείο, δυο ταξί και 3 Ι.Χ έχουν σταθμεύσει στη διάβαση αναμένοντας να ανάψει το πράσινο φανάρι για τα αυτοκίνητα...
Οι Γάλλοι έχουν αρχίσει να ενοχλούνται. Εγώ; Και πάλι απαθής. Τώρα θα τους μάθω τους Έλληνες οδηγούς;
Κατευθύνομαι προς την Σόλωνος και κάπου μπροστά στην είσοδο της Νομικής Σχολής οι Γάλλοι με ρωτούν κάτι στα Αγγλικά.
Η γαλλική προφορά με εμποδίζει να καταλάβω τι θέλουν να μου πουν. Μου δείχνουν ένα άγαλμα στο προαύλιο της Νομικής. Με ρωτάνε τι συμβολίζει γιατί δεν τους μοιάζει αρχαίο.
Παγώνω. Τους περιγράφω την εξέγερση στη Νομική το 1973. Μου θυμίζουν κι αυτοί τον Μάη του '68 στο Παρίσι. Οι συμπαθείς Γάλλοι συγκινούνται. Είχαν συμμετάσχει σε εκείνα τα γεγονότα.
Βγάζουν δεκάδες φωτογραφίες γύρω από τη Σχολή.
Τους χαιρετώ βιαστικά.
Ξαφνικά με λυπάμαι...
Περισσότερο και από την κυρία που ζητιάνευε... Περισσότερο και από τα μουτζουρωμένα Προπύλαια... Περισσότερο και από τον έμπορο-μοναχό...
Αρχίζω να τσαντίζομαι. Γιατί να μην μπορώ να περάσω την διάβαση; Αφού έχει ανάψει το πράσινο! Είναι δικαίωμα μου να περάσω!
Γιατί δεν με αφήνουν; Αφού έχει ανάψει το πράσινο! Πρέπει να περάσω! Πρέπει ρε γαμώτο!
Αλλά για κάτσε...
Αφού δεν διαμαρτυρήθηκα...
Συνεχίζω προς τη Σκουφά...
Δεν έχω άλλο χρόνο να σκεφτώ...
Με περιμένει και μια παρέα στο Κολωνάκι και θα ενοχληθεί αν αργήσω...
Εδώ Da Capo! Εδώ Da Capo!
Σας μιλάει ο ραδιοφωνικός σταθμός των αποβλακωμένων Ελλήνων!
Εδώ Da Capo...
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Μediasoup.gr από την Παραπολιτική τον περασμένο Ιούλιο.Κοινοποιήστε το στο Facebook
