Ήταν πολύς ο θυμός που είχε ξεσπάσει και πολλοί οι αλήτες, κάθε είδους, που έτρεξαν να τον εκμεταλευτούν : Απο κλεφτρόνια μέχρι παρακρατικούς. Και κάποιοι πολιτικοί, σαν τον Αλέξη Τσίπρα π.χ, απο καλές προθέσεις κινούμενοι και απο μία άλλη οπτική γωνία βλέποντας τα πράγματα, βιάστηκαν να κάνουν δηλώσεις για να «αγκαλιάσουν» αυτόν τον θυμό και να τον υιοθετήσουν.Φέτος τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Υπάρχει σχέδιο, υπάρχει ισχυρή κυβέρνηση, υπάρχει προετοιμασμένος για όλα υπουργός ενισχυμένος απο διεθνείς δυνάμεις, (ανθρώπινο δυναμικό και know-how, όπως λέμε) – και οι «αντιεξουσιαστές» δεν θα βρούν εύφορο έδαφος να επενδύσουν πάνω στον περιβόητο «θυμό». Δεν τον υποτιμώ καθόλου τον «θυμό» αυτόν. Κι΄εγω το πιστεύω, πράγματι υπάρχει κρυμμένος βαθειά μέσα σε μεγάλο ποσοστό αρνητικά φορτισμένων Ελλήνων και, σε πρώτη ευκαιρία εκδηλώνεται – αλλά το κάνει μόνο εκ του ασφαλούς και κάτω από πολύ ακραίες συνθήκες. Δεν είναι αληθινός επαναστατικός θυμός που κραυγάζει «Ελευθερία η Θάνατος» και εφορμά. Είναι ένας θυμός μικροαστικός ακόμα και ψιλοφοβισμένος. Αμα δεί τα σκούρα συνήθως κάθεται σπίτι του και άμα δεί το απόλυτο κυβερνητικό κενό που υπήρξε πέρσυ τέτοια εποχή, κατεβαίνει και, με την δυναμική βοήθεια όλων των επαγγελματιών τραμπούκων που περιμένουνε την αναμπουμπούλα για να χαμογελάσει λίγο το χειλάκι τους, ξεσπάει αυτός ο «θυμός» και καίει, καταστρέφει, σπάει, απορυθμίζει, πανικοβάλει – και μετά αποσύρεται βιαστικά και δεν ξέρεις ούτε από που σούρθε, ούτε που επέστρεψε. Προφανώς μπροστά στην τηλεόραση.
Άρης Δαβαράκης . Η συνέχεια εδώ .
Κοινοποιήστε το στο Facebook
