Η συζήτηση για τον επιμερισμό των ευθυνών στον τόπο μας είναι πάντοτε μια συζήτηση μικρόψυχη, μια συζήτηση αδιέξοδη. Οι ευθύνες καταλογίζονται από τον ελληνικό λαό στις εκλογές. Και είδαμε τον Οκτώβριο, μόλις πριν από τέσσερις μήνες, πώς καταλογίστηκαν οι ευθύνες, με τι καθαρό και συντριπτικό τρόπο. Τώρα το ζήτημα δεν είναι να φτάσουμε σε αδιέξοδο και μετά να κατανείμουμε τις όποιες ευθύνες, όπως έχει πει και ο ελληνικός λαός που έχει δείξει τους υπευθύνους. Δεν επιτρέπεται για έναν πολιτικό της εμβέλειας και της καλλιέργειας του Ευάγγελου Βενιζέλου να κάνει μια τόσο ρηχή τοποθέτηση για το μείζον θέμα του καταμερισμού των ευθυνών για την ελληνική κρίση.
Αν ο λαός ήταν ο αποκλειστικός υπεύθυνος κατανομής των ευθυνών, τότε το Σύνταγμα δεν θα προέβλεπε ούτε Εξεταστικές Επιτροπές αλλά ούτε και κοινοβουλευτικό έλεγχο...
Εξάλλου, ο ελληνικός λαός δεν υπέδειξε τους υπεύθυνους μονάχα τον Οκτώβριο του 2009. Το ίδιο έκανε και τον Μάρτιο του 2004. Αυτό τι σημαίνει όμως; Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να γνωρίζει ποιοι και με ποιον τρόπο μας έφτασαν εδώ; Δεν θα τον διευκόλυνε αυτό να αποδώσει σωστά τις ευθύνες;
Και κάτι τελευταίο. Δεν υπάρχουν μικρόψυχες συζητήσεις. Υπάρχουν μικρόψυχοι άνθρωποι που φοβούνται ότι ο επιμερισμός των ευθυνών, ενδεχομένως και να τους κοστίσει ένα μέρος του κομματικού ακροατηρίου που εκπροσωπούν...
Κοινοποιήστε το στο Facebook
